POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Mops to mały piesek do towarzystwa o charakterystycznej czarnej masce.
POCHODZENIE
Chiny / Wielka Brytania
WYGLĄD
Wygląd mopsa najlepiej oddaje łacińska maksyma multum in parvo (wiele w małym). Pies ten ma być zwarty, mocny, krępy i dobrze umięśniony, a nie tłusty.
UŻYTECZNOŚĆ
Pokojowy pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Mops to niemal idealny pies pokojowy, ale oczywiście ma swoje wady. Po pierwsze, czego mało kto się spodziewa – ciągle gubi włos, poza tym trochę sapie i chrapie, i szybko traci zęby, czego skutkiem jest nieprzyjemny zapach z pyska. Jest bardzo wrażliwy na wysoką temperaturę, i łatwo może mu się przytrafić zagrażający życiu udar cieplny. Dlatego w gorące dni nie wolno zmuszać psa do spacerów, i nawet na chwilę nie zostawiać w pełnym słońcu, a tym bardziej w samochodzie. Uważać trzeba na oczy – duże i trochę wypukłe, łatwo ulegają urazom i podrażnieniu kurzem czy nasionami traw, więc dobrze je codziennie przemywać roztworem fizjologicznym. Starszego mopsa należy zachęcać do aktywności i spacerów, i pilnować, by nie miał nadwagi.
CHARAKTER
Cechy pożądane w daje rasie:
- umiłowanie kontaktu z ludźmi
- towarzyskość
- posłuszeństwo
- tolerancja wobec dzieci
ZDROWIE
Mopsy to psy zaskakująco długowieczne, często dożywają ponad 15 lat, i to mimo, że zdarzają im się typowe dolegliwości psów krótkopyskich: przedłużone podniebienie miękkie i zwężenie nozdrzy, a także wrodzona deformacja kręgów (hemivertebrae). Częsta jest dysplazja stawów biodrowych (HD), ale widać nie pociąga ona poważniejszych skutków dla funkcjonowania psa. Wrażliwym punktem są u mopsa oczy – często występuje specyficzny rodzaj zapalenia rogówki z odkładaniem w niej barwnika; może on być skutkiem urazu, ale może też wystąpić bez zauważalnego powodu. Bardzo groźną, ale rzadką chorobą jest tak zwane zapalenie mózgu mopsów, objawiające się już u młodych psów drgawkami i prowadzące do śpiączki i śmierci. Trwają obecnie intensywne badania nad jej przyczynami.
WŁAŚCICIEL
O ile większość psów potrzebuje właściciela aktywnego, to mops – niekoniecznie. Nie jest to pies na długie spacery, lubi ciepło i wygodę. Młode mopsy są dość aktywne, lubią zabawy, i warto utrzymywać je w tej aktywności jak najdłużej. Są to psy całkowicie pozbawione agresji, zniosą nawet naprzykrzanie się od małych dzieci (co nie znaczy, że należy na nie pozwalać). Doskonały pies dla osób starszych, jest wesoły, czuły i wylewny. Takiej samej czułości oczekuje od właściciela i nigdy mu nie dosyć ludzkiego towarzystwa.
HISTORIA
Mopsa uznawany jest za najmniejszego molosa, ale w teorii tej jest słaby punkt – psy te są nieskończenie łagodne, nie wykazują w żadnej sytuacji nawet cienia agresji. Wiadomo na pewno, że pochodzą z Chin, gdzie od stuleci (pierwsze wzmianki pochodzą już z VII wieku p.n.e) znane były pod nazwą Foo. W wieku XVI, za sprawą kupców holenderskich, poznała je Europa, a już w sto lat później stały się rasą modną i poszukiwaną. W wieku XVII, gdy tron angielski objął Wilhelm Orański, mopsy zajęły w tym kraju miejsce miniaturowych spanieli, faworytów dynastii Stuartów. Bardzo modne stały się niebawem i w Rosji; miłośniczką mopsów była Katarzyna Wielka. W końcu XIX wieku sława mopsa bardzo przyblakła, stał się swego rodzaju symbolem „dawnych reżimów” i „psem starych panien”. Znany i szeroko czytany zoolog niemiecki, Brehm, pisał wręcz, że powinien mu przypaść los zwierzęcia na mięso. Renesans rasy datuje się dopiero na ostatnie lata, bo mops to po prostu idealny pies w warunkach miejskich. W Polsce mopsy wystawiano już na pierwszych wystawach. W jednym ze sprawozdań czytamy: „pieski pokojowe w Warszawie bardzo popularne, przez specjalistki w rasie mopsów zawsze licznie nadsyłane..”. Ale już w 1927 M. Trybulski pisał: „Mopsy ongiś były bardzo modne, dzisiaj jednak chowają je daleko rzadziej. Są to pieski dość apatyczne i skłonne do opasania.” Po wojnie nie było już ich wcale, ponownie sprowadzono je w roku 1968.
