POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Leonberger do doskonały pies rodzinny, który sprawdza się w współczesnych warunkach mieszkaniowych i życiowych. Łatwo dostosowuje się do otoczenia, jest posłuszny, pozbawiony agresji i słynie z dobrych kontaktów z dziećmi. Poza tym to piękny, reprezentacyjny pies.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Duży, mocny, a przy tym elegancki pies, jak na swą wielkość dość żywy i aktywny.
UŻYTECZNOŚĆ
Reprezentacyjny pies stróżujący i do towarzystwa.
WYMAGANIA
Wymagania leonbergera wynikają przede wszystkim z jego wielkości. Pies ten najlepiej pasuje do większej posiadłości; choć nie jest szczególnie ostry, to już sam jego wygląd wystarczy, aby doskonale spełniał rolę stróża. Może być trzymany w dużym mieszkaniu, o ile jest do niego winda, a pies będzie miał zapewnione codzienne, długie, ale spokojne spacery- w okresie wzrostu nie można go forsować nad miarę , powinien poruszać się tyle, ile sam zechce. W porównaniu z innymi psami podobnej wielkości leonberger porusza się dość lekko i nie ślini się, co jest niewątpliwą zaletą. Wymaga bardzo starannego żywienia, nie jest to pies, którego można nakarmić czymkolwiek, zwłaszcza w okresie wzrostu, kiedy to wszelkie błędy żywieniowe mają poważne konsekwencje dla rozwoju. Sierść nie potrzebuje szczególnej pielęgnacji, niemniej jednak trzeba ją regularnie szczotkować. Samce leonbergerów nie są przyjaźnie nastawione do innych psów.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- pewność siebie
- opanowanie
- średni temperament
- chęć do podporządkowania się
- łatwość w szkoleniu
- inteligencja
- niewrażliwość na hałas
- tolerancja wobec dzieci
ZDROWIE
Leonberger, jak wszystkie olbrzymy, nie jest, niestety, psem długowiecznym, często nie dożywa nawet 10 lat. Częstą przyczyną śmierci jest skręt żołądka; aby zmniejszyć ryzyko jego wystąpienie należy psu zapewnić całkowity spokój przez co najmniej godzinę po jedzeniu. Kolejną przyczyną przedwczesnej śmierci są nowotwory, przede wszystkim chłoniaki, i mięsak kości (osteosarcoma). Specyficzną, groźną chorobą neurologiczną tej rasy jest uwarunkowany genetycznie tak zwany zespół Dandy Walker. Jego przyczyną są zaburzenia rozwoju móżdżku, objawiające się trudnościami w poruszaniu i napadami padaczki. Choroba prowadzi do śmierci. Inną chorobą neurologiczną jest zapalenie wielonerwowe, którego objawami są kaszel, osłabienie i paraliż krtani. Jak u większości ras dużych, tak i u leonbergerów występuje dysplazja stawów biodrowych (HD).
WŁAŚCICIEL
Powiedzmy sobie szczerze – właściciel leonbergera musi być człowiekiem dość zamożnym, aby kiepskim żywieniem nie zmarnować tego psa. Musi być także na tyle silny i sprawny, aby poradzić sobie z psem tej wielkości i siły. Z tych właśnie powodów leonberger nie nadaje się dla osób starszych i dla dzieci – nie jest wobec nich agresywny (bo w ogóle nie jest to pies skłonny do agresji, chyba, że jest wyraźny powód), ale może im niechcący zrobić krzywdę.
HISTORIA
Powstanie leonbergera jest zasługą Heinricha Essinga (1809-1889), radnego niemieckiego miasta Leonberg, a także handlarza egzotycznymi zwierzętami i psami. Według jego zapisów (sporządzonych zresztą znacznie później), nowa rasa powstała ze skojarzenia bernardyna z biało czarnym nowofundlandem; potomstwo było później kojarzone ponownie z bernardynem, i z dużym psem pirenejskim. Zamiarem Essiga było uzyskanie psów białych, te w dzisiejszym umaszczeniu zaczął później hodować jego bratanek. Za rok powstania leonbergerów uznaje się 1846. Dzięki koneksjom Essiga, który przez lata dostarczał psy na zamówienie, leonbergery szybko stały się modne w najlepszym towarzystwie; wśród właścicieli leonbergerów znalazła się między innymi austriacka cesarzowa Elżbieta. Pierwszy wzorzec i klub hodowców rasy powstał już po śmierci Essiga, w roku 1891. Podczas I Wojny Światowej leonbergery praktycznie wyginęły, udało się po niej odszukać tylko 25 sztuk, z których jedynie 5 nadawało się do hodowli. Jako rasa „rdzennie niemiecka” w III Rzeszy leonbergery stały się hołubione przez ówczesne władze, a ich hodowla była wspierana i sponsorowana. Po II Wojnie zachowało się trochę psów, a ich właściciele utworzyli w roku 1948 działający po dziś dzień klub rasy. W Polsce leonbergery hodowane są od końca XX wieku.
