POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Lhasa apso był ulubieńcem arystokracji w dawnym Tybecie. Obecnie jest miłym, wesołym i przyjaznym pieskiem do towarzystwa.
POCHODZENIE
Tybet / Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies mały, harmonijnie zbudowany, bogato owłosiony.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący i do towarzystwa.
WYMAGANIA
Przy swoim wyglądzie delikatnego pieska pokojowego lhasa apso wcale takim nie jest. Przeciwnie, nadana mu kiedyś przez Anglików nazwa „terier” wcale nie była bezzasadna – to pies energiczny, dziarski, ognisty, zaczepny, a nawet i ostry. Wymaga starannego wychowania, bo inaczej staje się męczącym domowym tyranem. Jest dobrym, czasem zbyt głośnym stróżem. Utrzymanie lhasa apso w pełnym włosie jest dość uciążliwe; szybko się brudzi i kołtuni, szczególnie, gdy żyje na wsi. Porządne czesanie i szczotkowanie konieczne jest co najmniej raz w tygodniu, i zajmuje trochę czasu. Kąpie się psa nie rzadziej, niż co miesiąc. Na co dzień trzeba czesać i myć brodę, i sprawdzać stan uszu, bo łatwo ulegają one zapaleniu. Jeśli nie ma się ochoty na czesanie, lepiej psa ostrzyc, niż pozwolić mu się całkiem skołtunić. Lhasa apso jest energiczny i chętny do zabaw, nie może spędzać życia jako pozbawiony zajęcia kanapowiec.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- przyjacielskość
- miły i wesoły charakter
- czujność
- odwaga
- pewność siebie
ZDROWIE
Lhasa apso to psy odporne i długowieczne, dożywają nawet i 20 lat, jednak jest kilka chorób, uwarunkowanych przynajmniej częściowo genetycznie, które występują u tej rasy częściej, niż przeciętnie. Zdarzają się przypadki postępującego zaniku siatkówki (PRA), który objawia się w starszym wieku i na ogół nie prowadzi do całkowitej ślepoty. U lhasa apso jest on spowodowany przez gen dominujący, ale o niepełnej penetracji, co oznacza, że nie wszystkie psy, posiadające ten gen, zachorują. Tak, jak shih tzu, tak i apso mają skłonność do rodzinnej niewydolności nerek. Objawy, występujące już u kilkumiesięcznych szczeniąt, to nadmierne picie i częste oddawanie moczu; choroba prowadzi do śmierci. Zdarza się u tej rasy choroba von Willebranda – zaburzenie krzepnięcia krwi; można ją wykrywać testem DNA.
WŁAŚCICIEL
Lhasa apso to pies dla osób aktywnych i stanowczych, które utrzymają go pod kontrolą – inaczej to on będzie rządził w domu, a nawet potrafi się odgryźć. O psie tym mówi się, że kiedy patrzy on w lustro, widzi w nim lwa. Nie przepada za dziećmi, i na pewno nie pozwoli sobie na żadne zaczepki z ich strony. Nadaje się dla osób starszych, jeśli tylko potrafią one zaprowadzić w domu odpowiednią dyscyplinę. Słabo znosi inne psy i zwierzęta domowe.
HISTORIA
Lhasa apso jest zapewne wyjściową formą małych psów z Tybetu – długowłosego, kosmatego stróża obejścia, którego zadaniem było alarmowanie groźnych mastyfów. Tak przynajmniej wyglądało to w relacjach podróżników z XIX wieku, i tak było pewnie i wcześniej. Wcześniejsza historia apso nie jest znana, bo psy te stanowiły tak oczywistą część domowego inwentarza, że nie poświęcano im specjalnej uwagi. Zdaniem Mukhandi Lala, indyjskiego hodowcy apso z początków XX wieku, najlepsze psy pochodziły ze stolicy Tybetu, Lhasa, i już w jego czasach znalezienie dobrego egzemplarza nie było łatwe, zwłaszcza, że psów tych nie można było kupić, a tylko dostać w prezencie. Pierwsze psy tybetańskie przywieziono do Wielkiej Brytanii w roku 1854; pokazywane były na tamtejszych wystawach pod różnymi nazwami, a i ich wygląd był bardzo zróżnicowany. W roku 1908 nadano im nazwę „lhasa terrier” i prawo do championatu. Po I Wojnie słuch o tej rasie zaginął, i dopiero w roku 1928 pojawiły się kolejne, przywiezione z Indii przez małżeństwo Bailey i dr Greig. W roku 1934 powstał Klub Ras Tybetańskich, niemniej jednak hodowla lhasa apso rozwijała się dość niemrawo, a po kolejnej wojnie podupadła zupełnie, i do dzisiaj psów tych jest w Wielkiej Brytanii niewiele. Inaczej w USA, gdzie hodowane są od roku 1933; obecnie większość psów w Europie ma pochodzenie amerykańskie, a najwięcej apso jest w krajach skandynawskich, Holandii i Francji. Do Polski przywożone były przez naszych himalaistów, ale były to psy bez rodowodów, i nie rejestrowane. Początek hodowli to dopiero lata 80te zeszłego wieku, ale większe zainteresowanie rasą obserwuje się zaledwie od kilku lat.
