POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Labrador zajmuje drugie miejsce za owczarkiem niemieckim na liście najpopularniejszych ras w Polsce. Modna na łagodne rasy przyszła od nas z zachodu, gdzie labradory oraz inne przyjazne i łagodne rasy zyskały popularność stając się wspaniałymi psami rodzinnymi. Retrievery te odznaczające się doskonałym węchem, a także chęcią do szkolenia oraz pracy, dlatego z powodzeniem wykorzystywane są przez policję, wojsko i służbę celną jako psy wyszukujące m.in. narkotyki i materiały wybuchowe.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies mocny, bardzo aktywny, co wyklucza ciężką budowę. Psy wystawowe są wyraźnie cięższe od użytkowych.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski, aporter; dziś także pies ratowniczy, przewodnik niewidomych, specjalista od wykrywania narkotyków i materiałów wybuchowych.
WYMAGANIA
Są to psy aktywne, potrzebują dużo ruchu, a jeszcze lepiej – zajęcia. Pasją labradora jest aportowanie, bo na tym polegała jego praca. Może to robić bez końca, wręcz obsesyjnie. Chętnie będzie przynosił swojemu panu patyki, piłki, i nigdy mu się to nie znudzi. Psy te nadają się do każdego rodzaju szkolenia – pracy węchowej, posłuszeństwa, ratownictwa, które warto ćwiczyć choćby dla rozrywki, na ile starczy właścicielom czasu. Natomiast konkurencje sprawnościowe, jak agility, nie są dla labradorów, bo psy te są na to trochę zbyt ciężkie. W Polsce labradory rzadko wykorzystywane są jako psy myśliwskie; trzeba pamiętać, że pies ten jest „wąskim specjalistą”, nie tropi ani nie wystawia zwierzyny, a tylko aportuje ją po strzale, tak z lądu, jak i z wody. Wodę kocha, co bywa na spacerach męczące, bo chętnie wejdzie w każde błoto i kałużę. Pies ten uczy się szybko, a niezawodną pomocą szkoleniową są smakołyki – labrador ma nadzwyczajny apetyt, jest wręcz nieprawdopodobnie żarłoczny, i nie cofnie się nawet przed pożarciem najokropniejszych resztek ze śmietnika. Na co dzień pilnować trzeba jego diety, bo inaczej szybko utyje. Ne wymaga specjalnej pielęgnacji, tylko w okresie linienia, gdy gubi sierść, trzeba go szczotkować. Kąpiele są wskazane, bo wodoodporna sierść labradora jest trochę natłuszczona i wydaje dość silny psi zapach, który po kąpieli wyraźnie słabnie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- przywiązanie do właściciela i rodziny
- przyjacielskość
- łagodny i wesoły charakter
- tolerancja wobec dzieci
- pasja do aportowania
- chęć do szkolenia i pracy
ZDROWIE
Częste u tej rasy choroby, uwarunkowane genetycznie, to postępujący zanik siatkówki (PRA) i katarakta (zaćma), które można potwierdzić badaniem DNA, a także dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED) – w przypadku tych dwóch ostatnich uwarunkowanie genetyczne jest częściowe. Inną, pozagenetyczną, ale bezpośrednio zagrażającą życiu chorobą jest skręt żołądka, dlatego labrador musi mieć zapewniony zupełny spokój przez co najmniej godzinę po jedzeniu.
WŁAŚCICIEL
Labrador może być trzymany w mieście i na wsi. Nie nadaje się ani do stróżowania, ani do obrony, bo jest przyjacielem całego świata, akceptuje wszystkich ludzi i inne zwierzęta. Dobry pies dla dzieci, od których znosi nawet i naprzykrzanie się, i nigdy nie reaguje agresją. Ten zupełny brak agresji, w połączeniu z opanowaniem, dobrodusznością, i niezmiennie dobrym humorem, czyni z labradorów świetne psy terapeutyczne.
HISTORIA
Labrador, wbrew swej nazwie, wywodzi się z Nowej Fundlandii. Pochodzenie tej rasy nie jest znane; wiadomo, że na wyspę docierali rybacy z Kraju Basków, a później – z Wielkiej Brytanii. W roku 1822 pewien Anglik, który odwiedził Nową Fundlandię, opisał tamtejsze krótkowłose „psy wodne”, aportujące ptactwo, „i pod każdym względem użyteczne”. Gdy wieści o ich talentach dotarły do Anglii, zainteresowali się nimi tamtejsi myśliwi – sporą liczbę psów sprowadził hrabia Malmesbury, a kolejnym znaczącym hodowcą był książę Buccleuch W Anglii psy zza oceanu uszlachetnione zostały kojarzeniami z miejscowymi psami do polowania, i dopiero wtedy pojawiły się labradory maści biszkoptowej – oryginalne psy z Nowej Fundlandii były czarne. Wprowadzona w latach osiemdziesiątych kwarantanna praktycznie uniemożliwiła import psów z Nowej Fundlandii, i od tego czasu populacja brytyjska rozwijała się niezależnie. Wtedy już „psy wodne” stały się rzadkością w swej ojczyźnie, skutkiem epidemii i wprowadzenia wysokiego podatku od posiadania psów, a z czasem zapomniano o nich zupełnie. W Wielkiej Brytanii nowa rasa została uznana w roku 1903, a niebawem stała się bardzo popularna. Dzisiaj labradory hodowane są nie tylko do polowania, ale i do rozmaitych innych zadań. Są doskonałymi przewodnikami niewidomych, a świetny węch czyni je niezastąpionymi ratownikami i pomocnikami celników i policjantów. Jest to bodaj najpopularniejsza i najbardziej rozpoznawalna, poza owczarkiem niemieckim, rasa na świecie. W Polsce hodowana od lat 80-tych zeszłego wieku.
