NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Airedale Terrier jest psem myśliwskim, ale dzięki swojej wszechstronności sprawdził się i zasłynął jako pies służbowy wykorzystywany w podczas obu wojen jako pies sanitarny i łącznościowy. Do dziś wykorzystuje się go w policji i wojsku. Jednak współcześnie częściej pełni funkcję towarzysza, psiego sportowca, przewodnika niewidomych lub psiego ratownika.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Największy z terierów, harmonijnie zbudowany, ani wysokonożny, ani długi.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski, dzisiaj trzymany przede wszystkim do towarzystwa.
WYMAGANIA
Chociaż airedale nie jest najbardziej temperamentnym pośród terierów, to jest największy, więc w sumie wychodzi mniej więcej na jedno. Można go trzymać zarówno na wsi, jak i w mieście, pod warunkiem zapewnienia odpowiedniej ilości ruchu. I tu może pojawić się problem, bo spacery z tym psem wymagają czujności – airedale ma silny instynkt myśliwski, najpewniej pogoni za kotem, a i za obcymi psami nie przepada, może nie aż tak, aby je natychmiast atakować, ale nie daruje najlżejszej prowokacji. Lubi wodę, i skorzysta z każdej okazji do kąpieli. Pielęgnacja nie jest trudna, poza trymowaniem sierści, które musi być zrobione przynajmniej dwa razy do roku (u psów wystawowych znacznie częściej), ale to lepiej powierzyć fachowcowi. Airedale nie wolno strzyc, bo wtedy włos staje się miękki, wełnisty, i traci intensywność barwy. Na co dzień wystarczy przeczesać i umyć brodę. Zadbany airedale gubi bardzo niewiele włosa.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- inteligencja
- szybkość reakcji
- zaciętość
- duża podatność na uczenie się
- energiczność
- popęd obronny
ZDROWIE
Jak większość terierów, tak i airedale jest twardy i zdrowy, odznacza się też znaczną odpornością na ból. Niemniej jednak występuje u tej rasy klika mniej lub bardziej niebezpiecznych chorób. Bardzo groźny jest skręt żołądka, którego ryzyko ograniczyć można, zapewniając psu zupełny spokój po każdym karmieniu. Zdarza się dysplazja stawów biodrowych, i dziedziczne choroby oczu postępujący zanik siatkówki, zwichnięcie soczewki i zaćma. Airedale teriery, gdy nie są odpowiednio często trymowane, mają skłonność do zapalenia skóry.
WŁAŚCICIEL
Naprawdę niewiele jest psów, którym niepotrzebny jest właściciel aktywny, i na pewno nie jest takim airedale terier. Potrzeba mu długich spacerów i intensywnej zabawy. Jest szybki w reakcjach, nawet porywczy, dlatego nie bardzo nadaje się dla dzieci i osób starszych. Może być energicznym, czujnym stróżem, trzymany na wsi jest tępicielem szczurów i tchórzy. Trzymanie go z innymi zwierzętami domowymi jest ryzykowne. Bystry i inteligentny, uczy się łatwo, pod warunkiem, że właściciel potrafi go zainteresować. Można go wyszkolić na psa tropiącego, obronnego i ratowniczego, i każde z tych zajęć jest dla airedale jak najbardziej wskazane, bo dzięki nim staje się bardziej karny.
HISTORIA
Za przodka szorstkowłosych terierów uznaje się nieistniejącego już „broken haired teriera”. Dzisiejszy airedale powstał w Yorkshire, gdzie trzymany był do polowania na wydry i piżmaki w dolinch rzek Aire, Colne, Calder i Warfe. Swoją wielkość zawdzięcza kojarzeniom z psami gończymi – otterhoundami – hodowanymi specjalnie do polowania na wydry. Nazywany był „waterside terierem” lub „bingley terierem”, a obecną nazwę nadano mu w roku 1879, gdy psy te pokazane zostały na wystawie rolniczej w Bingley. Angielski Kennel Club uznał rasę w 1886 roku i od tego czasu jej rozwój poszedł w dwóch kierunkach - psów użytkowych, wykorzystywanych nie tylko w łowiectwie, ale też w policji i wojsku, i wystawowych. Największy wpływ na ukształtowanie tych drugich miał pies o imieniu Master Briar, żyjący w latach 1897 – 1906. Jako psy służbowe airedale sprawdziły się podczas I i II Wojny Światowej we Francji i Belgii, w RPA do dzisiaj cenione są jako psy policyjne – tropiące i patrolowe. Obecnie jednak znakomita większość airedale terierów trzymana jest jako psy do towarzystwa, choć są i linie polujące, już nie na chronioną wszędzie wydrę, ale jako aportery i dzikarze. Okres największej mody na airedale teriery to lata międzywojenne; wtedy wystawiano ich najwięcej i wtedy też trafiły do Polski, gdzie od tego czasu są nieprzerwanie hodowane. Dzisiaj, podobnie jak większość terierów, straciły trochę na popularności.
