Historie

Kocia bogini

Kot został udomowiony w Egipcie ponad 3 tysiące lat temu. To wtedy właśnie nabrał boskiego znaczenia.

W starożytnym Egipcie wierzono w wielu bogów. Jednym z nich była Bastet lub Bast – bogini płodności, domu, potomstwa i radości. W ludzkiej wyobraźni miała ona głowę lub całe ciało kota. Dlatego też wierzono, że każdy miauczący zwierzak ma w sobie coś z boskiej mocy.

Kotki łączone były także z kultem najwyższego boga – Ra. Miał on co noc przemierzać świat na rydwanie, a lwy – więksi kuzynowie domowego kota – strzegły go przed niebezpieczeństwem. Koty miały idealne predyspozycje, żeby stać się obiektem kultu. Ich trzy cechy – męstwo, aktywność i siła – odpowiadały przymiotom idealnego faraona.

 

Piękne życie nad Nilem

Koty nie mogły wymarzyć sobie lepszego losu. W starożytnym Egipcie były czczone, chronione i rozpieszczane. W państwie nad Nilem były one całkowicie bezpieczne. Kto doprowadził do śmierci kotka, nawet nieumyślnej, skazany był na ten sam los co miauczące uosobienie boga. Gdy w mieście wybuchł pożar, mieszkańcy martwili się bardziej losem kota niż zagrożonego dobytku.

Jeśli w jakimś domu zmarł kot, rodzina na znak żałoby goliła sobie brwi i przeżywała długo bolesny ubytek.

  Wizerunek dumnego kota często wykorzystywany był w malarstwie, rzeźbie oraz w sztuce pośmiertnej – zdobiąc sarkofagi, a więc groby zmarłych władców i arystokracji. Zawsze przedstawiane były jako majestatycznie wypięte i dostojne stworzenia. Na smukłych szyjach kocich figur zawieszano dostojne korale, a cała postać wysadzana była złotem i najdroższymi kamieniami.

Koty cenione były nie tylko ze względu na swój boskość i dostojny charakter. W każdym domu żyły koty, które pomagały Egipcjanom walczyć z plagą gryzoni. Te małe, żarłoczne stworzonka zniżyłyby całe uprawy zboża człowieka, gdyby nie cichy drapieżnik na czterech łapach.

Dziś koty w Egipcie nie są już czczone i traktowane jak bogowie. W dalszym ciągu jednak są obdarzane dużą sympatią, leczone i dokarmiane przez mieszkańców. Koty przyjmują to jak to one – z mieszaniną radości i dumnej powściągliwości, wylegując się dostojnie jak sfinks.