Slogan reklamowy Melchiora Wańkowicza „cukier krzepi” okazał się największym kłamstwem lat trzydziestych dwudziestego wieku. Cukier w organizmie nie jest naszym sprzymierzeńcem, może on doprowadzić do wielu chorób – przede wszystkim cukrzycy. Wyróżniamy kilka rodzajów cukrzyc. Podstawowy podział obejmuje dwa typy.
Źródło: Shutterstock
Cukrzyca typu pierwszego to niszczenie przez własny organizm komórek znajdujących się w trzustce, które odpowiedzialne są za wydzielanie insuliny. Jest to cukrzyca insulinozależna. W takim wypadku należy bezwzględnie podawać insulinę zwierzęciu. Jest to najpowszechniejszy rodzaj cukrzycy występujący u zwierząt.
Cukrzyca typu drugiego powstaje w wyniku względnego niedoboru insuliny jak również zmniejsza się wrażliwość receptorów w tkankach na ten hormon. Taki rodzaj schorzenia prowadzi w konsekwencji albo do cukrzycy insulinozależnej (należy podawać insulinę), albo do cukrzycy insulinoniezależnej (podaje się doustnie leki przeciwcukrzycowe). Wymienić można również inne specyficzne rodzaje cukrzycy, które wywołane są na tle toczących się procesów chorobowych np.: nowotworu trzustki.
Cukrzyca ujawnia się zwykle u zwierząt starszych, powyżej 7 roku życia (z wyjątkiem bardzo rzadkich postaci młodzieńczych). Stwierdzono, że niektóre rasy obarczone są większym prawdopodobieństwem wystąpienia cukrzycy. Warto wymienić tutaj kilka najważniejszych ras: beagle, jamnik, pudel, samojed, sznaucer miniaturowy. Zdecydowanie częściej choroba występuje u samic niż u samców. Przyczyn jest bardzo wiele, ważną rolę odgrywają uwarunkowania genetyczne, choroby wirusowe, nowotwory trzustki oraz niedoczynność kory nadnerczy. Otyłość jest największym czynnikiem zwiększającym ryzyko zachorowania na cukrzycę. Właściciel powinien zawsze pamiętać, że otyły pies narażony jest na szereg chorób nie tylko związanych z układem ruchu, ale również związanych z narządami wewnętrznymi.
Dobry opiekun psa to przede wszystkim osoba bacznie obserwująca swojego pupila. Objawy jakie towarzyszą cukrzycy nie są typowe, jednak zawsze wskazują, że z naszym podopiecznym dzieje się coś złego i należy niezwłocznie zwrócić się o pomoc do lekarza weterynarii. Objawy możemy podzielić na wczesne i późne. Do wczesnych zalicza się: nadmierne pragnienie, wzmożony apetyt, wielomocz. Do późnych objawów należy: brak apetytu, wymioty, posmutnienie. Podczas omacywania brzucha można stwierdzić powiększenie wątroby.
Procesem chorobowym często objęte są też oczy na których dostrzec można rozwijającą się zaćmę. Jednym z najważniejszych badań wykonywanych u lekarza jest badanie poziomu glukozy. U psiego cukrzyka będzie ona wyższa niż 200mg% (u zdrowego psa norma to 80-120mg%). Co ważne, podczas choroby zawsze występuje cukromocz, również często pojawiają się w moczu związki ketonowe.
Pies chorujący na cukrzycę przeważnie przez wiele lat cieszy się dobrą kondycją i stabilnym zdrowiem. Można prowadzić normalne, aktywne życie z psim cukrzykiem (jest to choroba dożywotnia). Jest jednak jedno ważne obostrzenie – w przypadku cukrzycy insulinozależnej właściciel musi obligatoryjnie codziennie podawać psu insulinę w wyznaczonej dawce (ewentualnie inne leki jeśli zachodzi taka konieczność).
