Co to jest syndrom Wobblera? Jakich ras psów najczęściej dotyczy? Jakie są jego przyczyny i w jaki sposób możemy pomóc psom na niego cierpiący?
Źródło: iStock
Duże rasy psów cieszyły się uznaniem od najdawniejszych czasów. Pełniły funkcje pasterzy, strażników domostw, myśliwych. Dzisiaj również istnieje wiele osób, które nie wyobrażają sobie życia bez czworonożnego „olbrzyma”. Niestety duże rozmiary oraz szybkie tępo wzrostu często powodują u tych zwierząt wiele schorzeń. Jednym z nich jest coraz częściej diagnozowany syndrom Wobblera, zwany inaczej spondylomieliopatią szyjną, zespołem chwiejności, kręgozmykiem szyjnym lub niestabilnością kręgów szyjnych. Jest to schorzenie neurologiczne występujące głównie u dużych ras psów (szczególnie dogów niemieckich i dobermanów). Jednostka ta wywołana jest przez nieprawidłową budowę anatomiczną kręgów szyjnych i przestrzeni międzykręgowych, która powoduje ucisk na rdzeń kręgowy. Przyczyny takiego stanu mogą być wrodzone bądź nabyte. Patologia najczęściej dotyczy kręgów C5-C7. Zespół chwiejności może występować zarówno u dorosłych jaki i bardzo młodych psów. U osobników dojrzałych (powyżej 4 roku) stany chorobowe najczęściej dotyczą schorzeń krążków międzykręgowych. U szczeniąt (od 3 miesiąca) i młodych psów są to zmiany genetyczne powodujące zaburzenia w rozwoju kręgosłupa objawiające się zwężeniem kanału kręgowego. Podłoże tego schorzenia nie jest do końca poznane. Wpływ na jego powstawanie mogą mieć takie czynniki jak szybkie tempo wzrostu, niewłaściwe żywienie, urazy oraz uwarunkowania genetyczne.
W łagodnych przypadkach schorzenia, jego objawem jest nieznaczna niezborność ruchowa kończyn. Zwierzę robi długie kroki kończynami tylnymi i krótkie kończynami przednimi (chwiejny chód). Kolejnym objawem może być nisko zwieszona głowa oraz sztywna szyja, niechęć do aktywności oraz niedowłady kończyn tylnych. W ciężkim przebiegu schorzenia występuje niedowład lub porażenie wszystkich kończyn oraz brak kontroli oddawania moczu i kału. Natężenie objawów zależy od tego, w którym odcinku kręgosłupa szyjnego nastąpiły zmiany oraz od rodzaju ucisku na rdzeń kręgowy.
Prawidłową diagnozę przeprowadza lekarz weterynarii na podstawie szczegółowych badań oraz zdjęć RTG. Jeżeli badania nie potwierdzą występowania innych chorób o podobnych objawach zwierzę najczęściej jest poddawane badaniu mielograficznemu polegającego na wprowadzeniu specjalnego środka cieniującego pochłaniającego promienie X, dzięki czemu na zdjęciach RTG jest lepiej widoczny rdzeń kręgowy, co ma celu wykazanie, gdzie znajduję się ucisk oraz jego rodzaj. Weterynarz może zalecić również inne badania.
Metody leczenia uzależnione są od nasilenia choroby i stanu zwierzęcia. Leczenie zachowawcze polega na ograniczeniu aktywności psa, podawaniu leków przeciwzapalnych i prowadzeniu odpowiedniej rehabilitacji. Co ważne, odpowiednio wczesne zdiagnozowanie choroby oraz zastosowanie rehabilitacji w istotny sposób spowalniają postęp schorzenia. Leczenie chirurgicznie przeprowadza się u zwierząt ze znacznymi deficytami neurologicznymi, jego celem jest zmniejszenie ucisku na rdzeń kręgowy. O metodzie operacji decyduje lekarz weterynarii.
Rehabilitacyjna po operacji stanowi istotną cześć leczenia, wymagającą udziału zoofizjoterapeuty oraz opiekuna zwierzęcia. W pierwszym etapie fizjoterapia nastawiona jest na przyspieszone gojenie tkanek po operacji, rozluźnienie nadmiernie przykurczonych mięśni, odbudowę osłabionych mięśni. Kolejnym etapem będzie wzmacnianie mięśni. Wykorzystywane w tym celu są metody fizykalne (min. laseroterapia, elektroterapia, ultradźwięki, termoterapia), masaż oraz kinezyterapia. Wszystkie te zabiegi mają służą doprowadzenia pacjenta do odzyskania sprawności fizycznej.
Z racji tego, że zespół chwiejności dotyka najczęściej psy ras dużych i olbrzymich, musimy zdawać sobie sprawę, iż rekonwalescencja psa takich rozmiarów jest dużym wyzwaniem dla właściciela.
Biorąc pod opiekę szczenię dużej rasy narażonej na wystąpienie syndromu Wobblera, powinniśmy zwracać szczególną uwagę na prawidłowe żywienie pupila. Należy także unikać nagłych ruchów, szarpnięć i skoków. Zamiast tradycyjnej obroży używajmy szelek. Miski z jedzeniem i piciem powinny być ustawiane na specjalnych stojakach. Zespół chwiejności jest przekazywany na potomstwo, dlatego dobrze jest się upewnić czy przodkowie naszego dużego przyjaciela nie cierpieli na to schorzenie.
