Okres socjalizacji jest bardzo istotny w prawidłowym rozwoju młodego osobnika i rzutuje w przyszłości na całe jego życie. Prawidłowy kontakt z przedstawicielami swojego i innych gatunków gwarantuje mu spokojne życie w przyszłości.
Socjalizacja
Źródło: Shutterstock
Już od pierwszych dni życia zwierzęcia socjalizacja jest potrzebna, aby młody osobnik stał się bardziej ufny, pewny siebie, by nabył różnych umiejętności przystosowawczych, zachowań i potrzebnych nawyków. Proces socjalizacji szczególnie istotny jest w pierwszych miesiącach życia.
Socjalizacja wewnątrzgatunkowa, czyli kontakt ze zwierzętami tego samego gatunku, ma na celu nauczenie życia w zgodzie i hierarchii z własnym stadem. W takim środowisku młode osobniki uczą się identyfikacji do jakiego gatunku należą, poznają zachowania odpowiednie dla gatunku, reguły życia w sforze, uczą się samokontroli, poznają odpowiednie dla swojego gatunku techniki komunikacyjne.
Dzięki socjalizacji tego typu zwierzę jest później zdolne do opanowywania odruchów w przyszłych interakcjach społecznych, nie ma problemów z podporządkowaniem się w razie przymusu wywieranego przez innego osobnika. Jednocześnie zwierzę jest przygotowane do uniezależnienia się.
Socjalizacja międzygatunkowa przebiega inaczej niż identyfikacja z własnym gatunkiem. Jest dość łatwo nabywana, ale wymaga stałego wzmacniania. Młode trzeba odpowiednio przygotować, aby umiało żyć w zgodzie także z innymi gatunkami, aby po prostu nie polowało na nie.
Bardzo istotne jest, aby podczas tej socjalizacji pokazywać młodemu jak najwięcej różnych gatunków, a jednocześnie aby w ramach poszczególnego gatunku pokazywać mu różne typy (wśród ludzi będą to np.: dziecko, dorosły, mężczyzna, kobieta, niepełnosprawny., itd.). Oczywiście zapoznawanie z innymi gatunkami powinno się odbywać stopniowo i spokojnie - nie chcemy wywołać efektu odwrotnego, niechęci czy też lęku.
Socjalizacja międzygatunkowa prowadzi do przywiązania, zgodnego życia, a przeciwdziała zachowaniom drapieżnym (łowieckim).
