Psy obronne to pojęcie, odnoszące się do ras, których przedstawiciele zawsze staną w obronie swojego właściciela. Przez wiele osób mylone są z kategorią ras agresywnych, choć w rzeczywistości nie należy ich utożsamiać. Psy obronne to osobniki duże, często także z rozbudowaną masą mięśniową, naturalnym instynktem obronnym i terytorialnym.
Źródło: pixabay.com
Jednocześnie jednak w większości są towarzyskie, opiekuńcze, wierne i rodzinne. Ze względu na swoje rozmiary powinny być od początku odpowiednio tresowane, by pełnić funkcje stróżujące i obronne, a jednocześnie nie zrobić krzywdy swoim właścicielom.
Rasy psów obronnych
Poszczególne zestawienia kynologiczne do kategorii psów obronnych zaliczają różne rasy, w przeszłości wykorzystywane zazwyczaj jako psy pasterskie, stróżujące, czy służbowe. Ze względu na ich cechy charakterologiczne zostały one uznane za te, które najlepiej sprawdzą się, jako wsparcie dla właściciela, chcącego ochraniać swoje terytorium. Za psy obronne uznaje się zarówno rasy bojowe, czyli silne zwierzęta o małej odporności na ból, psy pasterskie, które są odporne, zawzięte i dbają o hierarchię, a także stróżujące i posłuszne, niezwykle oddane swoim właścicielom owczarki.
Airedalle Terrier to rasa psów niegdyś wykorzystywanych podczas polowań. Niektóre z czworonogów znalazły też pracę w policji i wojsku. Dziś traktowane są, jako psy bardzo rodzinne. "Król terrierów" to jednocześnie pies stróżujący i dla dzieci.
Do kategorii psów obronnych z grupy terrierów zalicza się też amstaffy, a właściwie Amerykańskie Staffordshire Terriery. Psy te wzbudzają wiele kontrowersji i uznawane są za agresywne. W części europejskich krajów jego hodowla jest objęta wieloma restrykcjami. W Wielkiej Brytanii natomiast uznawane są za "psy niańki", które świetnie dogadują się z dziećmi. Amstaffy są przede wszystkim inteligentne, dynamiczne i bardzo lojalne, a o tym, jak ukształtuje się ich charakter, decyduje wychowanie.
Kolejny pies obrony to Bokser. Łatwo go wyszkolić, jako psa stróżującego, jest bowiem nieufny wobec obcych. Jednocześnie jednak może być wykorzystywany jako pies policyjny, ratowniczy, ale także w dogoterapii.
Bouvier des Flandres to pierwotnie rasa psów pasterskich i zaganiających. Sprawdzi się, jako pies obronny, gdyż jest lojalny i nieufny wobec obcych, niekiedy bywa uparty. Jednocześnie jest łagodny, opiekuńczy i rodzinny.
Bulmastiffy to duże psy obronne, które już swoim wyglądem wzbudzają respekt. Są czujne, zrównoważone i odporne na ból, więc odnajdą się w rodzinach z małymi dziećmi. Jednocześnie trzeba jednak pamiętać, że to typowe psy obronne, wymagają wczesnej socjalizacji i konsekwentnego prowadzenia.
Bulterier to rasa wiernych, przywiązanych do człowieka psów. Wbrew mitom nie są one agresywne wobec człowieka. Wobec innych psów może przejawiać agresję, jeśli nie był odpowiednio socjalizowany.
Czarny Terrier Rosyjski to urodzony obrońca. Szybki, nie ufa obcym, silny, odważny i inteligentny. Ze względu na duże rozmiary i silny charakter, potrzebuję doświadczonego właściciela, który go poprowadzi i zapewni dużo ruchu.
Doberman to psy duże, ruchliwe i energiczne. Inteligentne choć niekoniecznie lubią się uczyć, więc potrzebują dobrego przewodnika. Wobec obcych nieufne, cięte i szybko reagują. Dla dzieci właścicieli Doberman jest dobry i opiekuńczy, jednak do obcych maluchów może brakować mu cierpliwości.
Dogi niemieckie kiedyś wykorzystywane były do polowań na duże zwierzęta. Dziś traktowane jako psy obronne, że względu na swoje duże rozmiary. W rzeczywistości Dog jest łagodny i opiekuńczy, także dla małych dzieci.
Owczarki belgijskie to rasa psów pasterskich wyróżniających się dużą inteligencją. Psy te powinny być konsekwentnie szkolone i socjalizowane. Dla osób, które dotychczas nie miały doświadczeń z psami, ich wychowanie może okazać się zbyt trudne.
Owczarki francuskie briard mają bardzo silny instynkt obronny. Wynika to z historii rasy - przed laty były wykorzystywane do wyszukiwania poległych na polu walki i ratowania tonących. Psy są świetnymi towarzyszami, ale potrzebują dużo miejsca i ruchu, lepiej będą więc czuły się na podwórku niż w bloku.
Wsparciem dla służb były niegdyś także Owczarki kaukaskie. Nie lubią obcych, pilnie strzegą swojego terytorium. Wykazują skłonności dominujące, a nieumiejętnie prowadzone mogą stać się agresywne.
Popularną i chętnie wybieraną rasą jest owczarek niemiecki. I nie bez powodu. Przyjazne i wierne swoim właścicielom,do tego energiczne i wesołe. Wobec obcych są nieufne, ale odważnie bronią terytorium.
W obronie swojego właściciela dzielnie stanie także Owczarek Podhalański. Opanowany, odważny, czujny i inteligentny daje się łatwo szkolić, ale tylko bez użycia krzyku i przemocy. Źle znoszą warunki miejskie.
Jeżeli ktoś szuka odważnego i wiernego psa, dobrym wyborem będzie też Sznaucer olbrzym. Silny, inteligentny i niezależny, jest jednocześnie dobrym towarzyszem o żywym usposobieniu.
Wymieniając rasy psów obronnych trzeba też wymienić Rottweilery. Powinny one mieć doświadczonego, pewnego siebie właściciela. To psy uparte, samodzielne i skłonne do dominacji. Przy agresywnym i niezrównoważonym właścicielu mogą stać się nieprzewidywalne i agresywne nawet w stosunku do właściciela.
Jak zadbać o wychowanie psa obronnego?
Każdy pies obronny powinien być socjalizowany i szkolony już od wieku szczenięcego. Trzeba na to zwrócić szczególną uwagę w przypadku ras, które nieodpowiednio prowadzone, mogą wykazywać zachowania agresywne wobec otoczenia.
Większość psów ras obronnych to świetni przyjaciele człowieka. Zanim jednak pies zostanie wprowadzony do domu, należy dokładnie zapoznać się z charakterystyką rasy, wymaganiami i potrzebami psa. Trzeba mieć pewność, że właściciel będzie mógł poświęcić psu dostateczną ilość czasu i zapewnić ruch. Warto wiedzieć, które psy wymagają szczególnego zaangażowania, a które są przyzwyczajone, że potrafią sobie nawet przez dłuższy czas poradzić same. Istotny jest także skład osobowy rodziny, w zależności od wybranej rasy zestawienie "pies stróżujący i dzieci " może być bardzo korzystne, albo dość ryzykowne.
O skuteczności szkolenia psa decyduje nie tylko charakter psa, ale także, a może przede wszystkim osobowość właściciela. Nie bez przyczyny przez psich behawiorystów powtarzane jest stwierdzenie, że agresja i nieposłuszeństwo psa to nie wina zwierzęcia, ale tego, kto stoi po drugiej stronie smyczy.
