Pies - wieczne dziecko

Proces udomowienia psa zatrzymał jego rozwój na poziomie szczenięcia. Tak więc nasze ukochane pupile są w gruncie rzeczy Piotrusiem Panem w świecie zwierząt, jak słusznie porównał je jeden z wybitnych psich psychologów Stanley Coren. 

Pies to Piotruś Pan w świecie zwierząt. Pies to Piotruś Pan w świecie zwierząt. Źródło: własne

Udomowienie psów przechodziło proces bardziej złożony i skomplikowany w porównaniu do innych udomowionych zwierząt. Domestykacja, a także ludzka ingerencja w hodowlę psów doprowadziła do radykalnej zmiany w kształtach, rozmiarach,  a przede wszystkim w zachowaniu psów.

Pies wygląda i zachowuje się, nawet po osiągnięciu dojrzałości płciowej, bardziej jak szczenię niż dorosły osobnik dzikich psowatych. Dzieje się tak, ponieważ pies uległ tak zwanemu zjawisku neotenii. Neotenia oznacza, że pewne cechy charakterystyczne dla młodych osobników przetrwały u osobników dorosłych. Jeśli porównamy wygląd psa i wilka szybko dostrzeżemy, że nasi czworonożni przyjaciele bardziej swoim wyglądem przypominają szczenię wilka aniżeli dorosłego osobnika. Psy, podobnie jak szczenięta wilków mają duże oczy i głowy, krótkie kufy, często klapnięte uszy zupełnie jak młode wilczki. Podobnie jest z zachowaniem psów. Zwróćmy uwagę, że nawet dorosłe psy do końca swojego życia zachowują chęć do psot i zabawy. Te behawioralne aspekty neotenii są dla nas właścicieli psów najistotniejsze, ponieważ dzięki nim jesteśmy wstanie stworzyć więź ze swoimi psami, które przez całe swoje życie będą oczekiwały i szukały w nas wsparcia, traktują nas tak jak swoich rodziców.

Proces udomowienia psa sprawił, że jego rozwój zatrzymał się na etapie szczenięcym, dlatego nasz pupil nawet po osiągnięciu dojrzałości płciowej (staniu się dorosłym osobnikiem) będzie tak naprawdę do końca swojego życia dzieckiem. Zawsze będzie od nas uzależniony tak jakby był uzależniony od swojej matki.

Pies, który z wilkiem ma wspólnego przodka, różni się od swojego dzikiego kuzyna przede wszystkim zachowaniem. Podkreślam to stwierdzenie, ponieważ wśród właścicieli psów wciąż jeszcze powszechna jest teoria dominacji, która nijak się ma do interpretacji psiego zachowania. Z psem nie należy postępować jak z wilkiem, ponieważ nim nie jest. Twój pies potrzebuje więc rodzica, a nie osobnika alfa, który będzie go na każdym kroku dominował. Psy nie szukają drogi do osiągnięcia wysokiej pozycji w ludzkim stadzie. Twój przyjaciel potrzebuje rodzica/przewodnika, który wychowa go do życia w ludzkim społeczeństwie, zapewni opiekę, miłość i poczucie bezpieczeństwa.

ŹRÓDŁA: John Bradshaw „Zrozumieć psa”, Warszawa 2012; Stanley Coren, Sarah Hodgson „Charakter psa”, Gliwice 2009;