Wiosna skłania nasze psiaki do zrzucania sierści, po zimie włos jest osłabiony i wymaga regeneracji. Jednak główną przyczyną „zmiany fryzury” jest wzrastająca temperatura otoczenia, pod jej wpływem pies traci okrywę, której głównym zadaniem była izolacja przed zimnem, by w jej miejscu mogła pojawić się nowa sierść, potocznie zwana „letnią”. Każdy opiekun czworonoga wie, co to oznacza: mnóstwo sierści wszędzie, gdzie tylko pojawi się psiak, konieczność częstszego wyczesywania, no i oczywiście sprzątania. Ile trwa proces, od czego zależy, jak sprawić aby przebiegał prawidłowo?
W zależności od rodzaju sierści- przebieg jej wymiany będzie różny
Źródło: Diez, O. / Arco Digital Images / Forum
Linienie, to proces całkowitej wymiany sierści psa. Dochodzi do niego co najmniej dwa razy w roku: w czasie, gdy temperatura powietrza spada, sierść staje się grubsza i gęstsza oraz na wiosnę, kiedy dodatnie wartości temperatury wymuszają zmianę futra na „lżejsze”. Oczywiście nie wszystkie włosy odnawiane są w tym samym czasie, a cały proces może trwać nawet kilka miesięcy. Zwierzę w tym czasie może (ale nie musi) mieć podwyższoną temperaturę ciała, nie mieć apetytu, być osłabione i apatyczne.
Zasadniczo sierść psa składa się z dwóch warstw: zewnętrznej i wewnętrznej, każda zbudowana z innego rodzaju włosa. Warstwa wewnętrzna to tzw. podszerstek, który jest krótki, miękki i niezwykle gęsty, doskonale zatem chroni skórę i organizm psa przed temperaturami. Na warstwę zewnętrzną- okrywową składają się z kolei włosy grubsze i dłuższe, ale rzadsze niż podszerstek. Wyrastają one ponad niego, a jeden włos okrywowy jest otoczony przez 6-12 włosów podszerstka. Ta warstwa chroni skórę psa przed brudem czy uszkodzeniem, lecz w mniejszym stopniu chroni psa przed zimnem.
Różne rasy mają różne rodzaje sierści, a co za tym idzie przebieg linienia jest u nich inny. W zależności od budowy okrywy i rodzaju sierści proces wymiany włosa może być wyjątkowo intensywny właśnie w okresie jesiennym i wiosennym (u psów z gęstym podszerstkiem) lub trwać niezbyt zauważalnie przez cały rok (psy z rzadkim podszerstkiem) .
Psy ze względu na budowę okrywy włosowej możemy podzielić na 5 grup:
Psy o długim włosie , a rzadkim podszerstku lub jego braku, np. yorkshire terier, chart afgański.
Psy o sierści krótkiej i rzadkim podszerstku np. pinczery, chart angielski, mops, jamnik krótkowłosy, wyżeł krótkowłosy, gończy polski.
Psy o sierści długiej i gęstym podszerstku np. owczarki belgijskie (poza malinois), owczarek niemiecki długowłosy, shih tzu, owczarek szkocki collie, samoyed, golden retriever, nowofundland, owczarek francuski briard.
Psy o sierści krótkiej, a gęstym podszerstku np. owczarek niemiecki krótkowłosy, owczarek belgijski malinois, labrador retriever, akita inu.
Psy o sierści szorstkiej, twardej, wymagającej usuwania martwego włosa poprzez trymowanie np. jamnik szorstkowłosy, welsh terier, airedale terier, wyżeł niemiecki szorstkowłosy, wyżeł czeski.
Podsumowując, największe kłopoty sprawia sierść psa z gęstym podszerstkiem długowłosego czworonoga, który może gubić włosy kępkami, a pielęgnacja w czasie wymiany musi być wzmożona. Psy krótkowłose o gęstej warstwie wewnętrznej okrywy również muszą być dwa razy do roku intensywnie pielęgnowane, a linienie jest odczuwalne zwłaszcza dla lubiącego czystość właściciela. Długowłosy york czy afgan, co może wydawać się dziwne, nie będzie tracił tak dużo włosa, jak krótkowłosy labrador.
Pamiętajmy, że proces wymiany okrywy jest uwarunkowany genetycznie, więc szczególnie intensywnie przechodzą go psy ras pierwotnych (ich geny najmniej spośród wszystkich psów różnią się od genów wilka) np. popularne u nas husky czy alaskan malamuty.
Pamiętajmy, że psy z rzadkim podszerstkiem są bardziej narażone na działanie niskich temperatur i to właśnie im podczas zimy może przydać się dodatkowe ocieplenie, czyli ubranie.
Rasą psa, która zupełnie nie linieje, jest australijski labradoodle o sierści typu wełna lub runo. Sprawia to, że czworonogi tej stosunkowo niedawno wyhodowanej rasy bardzo dobrze nadają się dla alergików i cieszą się rosnącą na świecie popularnością.
Źródło: Alnot-Perronin, Arpaillange, Pageat, Encyklopedia PIES, DELTA 2000, str. 316
