Niestabilność szczytowo-obrotowa - rehabilitajca

Widok biegnącego, pełnego radości psa jest wielkim szczęściem każdego właściciela. Niestety istnieje wiele schorzeń, zarówno wrodzonych, jak i nabytych, które skutecznie uniemożliwiają psu ruch. Jedną z przypadłości uprzykrzającej psie życie jest niestabilność szczytowo-obrotowa.

Źródło: shutterstock

Niestabilność szczytowo-obrotową określamy przerwanie połączenia w stawie między dwoma pierwszymi kręgami. Najczęściej ma to związek z nieprawidłowością budowy obrotnika – czyli drugiego kręgu szyjnego, lub atlasu – pierwszego kręgu szyjnego. Wada konstrukcyjna może występować na tle wrodzonym, lub pourazowym. Uraz rdzenia lub ucisk na niego wywołuje ból, niedowłady kończyn lub porażenie. U małych ras choroba może mieć charakter wrodzony. Szczególnie predysponowane są szczególnie młode (do pierwszego roku życia) pieski i suczki rasy chihuahua, pekińczyk, pudel toy, yorkshire terier, szpic miniaturowy.

Objawy są zazwyczaj typowo neurologiczne. Występuje okresowy niedowład wszystkich czterech kończyn. Każdorazowo zwierzę cierpi na ból szyi, który nasila się szczególnie po wysiłku fizycznym Może nastąpić porażenie kończyn i upośledzenie czucia głębokiego. Podstawową metodą diagnostyczną jest wykonanie szeregu zdjęć rentgenowskich odcinka szyjnego kręgosłupa. Bardzo pomocne jest także badanie neurologiczne i naturalnie kliniczne, które jest swoistą podstawą badania weterynaryjnego. Analiza płynu mózgowo rdzeniowego jest pomocna w celu odróżnienia schorzeń strukturalnych od zapalnych.

Chorobę leczyć można poprzez stosowanie specjalnego kołnierza unieruchamiającego szyję na kilka tygodni. Jest to niestety metoda nie do końca skuteczna, ponieważ możliwe są częste nawroty.  Oczywiście jest to również niepraktyczne rozwiązanie, ponieważ niezwykle ciężko jest skutecznie unieruchomić młodego psa na tak długi czas (około sześciu tygodni). Zabieg operacyjny należy do skomplikowanych, ma na celu stabilizację stawu szczytowo-obrotnikowego. Ze względu na trudność zabiegu i ewentualne komplikacje, wykonuje się go jedynie przy objawach bólowych szyi z towarzyszącymi im objawami neurologicznymi, lub gdy leczenie zachowawcze przy użyciu kołnierza okaże się nieskuteczne.

Rehabilitację prowadzić można zarówno przed jak i po operacji. Szczególnie ważna jest ona po zabiegu, ponieważ pozwala maksymalnie skrócić czas regeneracji tkanek miękkich i twardych. Po usunięciu opatrunków można zacząć przeprowadzać zabiegi rehabilitacyjne. Bardzo skuteczna jest hydroterapia w basenie terapeutycznym, elektroterapia i ultradźwięki. Jeśli pacjent zyska samodzielną sprawność ruchową można zacząć wprowadzać terapię czynną i rozciąganie.

Chorobę należy w każdym wypadku leczyć – przy pomocy wspomnianego kołnierza lub operacyjnie. W ciężkich, nieleczonych przypadkach może dojść do bardzo silnego urazu rdzenia kręgowego, co może mieć nieodwracalny, tragiczny skutek w postaci porażenia mięśni oddechowych i śmierci naszego ukochanego pupila.