Nauka delikatnego gryzienia jest jednym z elementów właściwej socjalizacji każdego psa. jeśli nie nauczy się tego od psiej rodziny, to człowiek powinien mu pokazać, gdzie kończy się zabawa, a zaczyna ból.
Dla psów taka pozorowana walka to zarówno zabawa, jak i ważna lekcja.
Źródło: Shutterstock
W sytuacji idealnej to matka i rodzeństwo podczas wspólnych zabaw powinny nauczyć młodego psa, że nie można gryźć zbyt mocno. Niestety nie zawsze się to udaje. Niektóre matki są bardziej tolerancyjne dla swoich szczeniąt, a niektóre rasy (jak np. labradory) mają wyższą tolerancję na ból. Takie sytuacje to doskonałe okazje by za naukę gryzienia zabrał się właściciel.
Najlepszym okresem do nauki jest moment, kiedy szczenięta mają jeszcze słabe szczęki i ostre jak igiełka zęby. W tym okresie ugryzienia nie są poważne, jednak na tyle bolesne, że w łatwy sposób pozwalają nam wychwycić niewłaściwe zachowanie.
Stosowne ćwiczenia powinno wykonywać się w pustym pokoju, w którym nie ma zabawek ani innych przedmiotów, które mogłyby odciągnąć uwagę szczenięcia od właściciela. Należy także użyć przeszkody, która umożliwi właścicielowi szybkie odizolowanie się od młodego psa, w momencie przejścia do drugiego pomieszczenia.
Aby osiągnąć powodzenie potrzebne są jedynie cierpliwość i konsekwencja, a schemat ćwiczenia jest bardzo prosty. Właściciel bawi się z psem. W momencie kiedy następuje ugryzienie ręki, powodujące ból, właściciel piszczy, odwraca się od szczeniaka i wychodzi z pokoju na 30 – 60 sek. Ważne, aby czas, kiedy szczeniak zostaje sam w pokoju nie był ani za krótki ani za długi.
Zależy nam, żeby pokazać młodemu psu, że zbyt silne gryzienie przerywa zabawę, a kontrolowanie siły swoich szczęk pozwala tę zabawę kontynuować. W miarę osiągania coraz większych postępów możemy podnosić kryteria, według których przebiega zabawa. Dążymy do tego, aby nawet bardzo delikatne złapanie zębami kończyło się przerwaniem zabawy, a powstrzymanie gryzienia powinno kończyć się nagrodą.
