Do najbardziej znanych dziedzicznych miopatii u psów należą poniższe jednostki chorobowe:
- Dziedziczna dystrofia mięśni sprzężona z chromosomem X. Jest to typowa choroba dziedziczna związana z wadliwą obróbką RNA (materiału genetycznego). Występuje u golden retrieverów, terierów irlandzkich, samojedów, rottweilarów, owczarków belgijskich. Choroba przeważnie dotyka samców, a suczki są zwykle nosicielkami wadliwego genu. Objawy widoczne są już u noworodków i szczeniąt. Specyficzny jest zanik mięśni skroniowych i mięśni grzbietu, trudności z przełykaniem, opieranie kończyny na całej stopie i bardzo szybkie męczenie się. Najlepszą metodą potwierdzenia choroby jest badanie laboratoryjne (badanie w kierunku niedoboru dystrofiny).
- Charakterystyczna dla rasy labrador retriever jest dziedziczna miopatia. Jest ona dziedziczona w sposób prosty, autosomalny, recesywny. Stwierdzona została u czarnych i biszkoptowych labradorów, zarówno suk jak i psów w wieku od kilku tygodni do kilku miesięcy. Najczęściej wady budowy widoczne są gołym okiem. Grzbiet jest wygięty w łuk, kark wygięty w dół. Widokowi temu często towarzyszą wady postawy (postawa krowia). Mięśnie ulegają powolnemu zanikowi. Po wysiłku zawsze występuje pogorszenie stanu zdrowia. Obecnie można wykonać testy genetyczne aby stwierdzić czy dany pies jest chory, zdrowy, czy jest nosicielem.
- Miopatia występująca u terierów szkockich to dziedziczny skurcz szkocki. Choroba mająca następstwo na tle zaburzeń w metabolizmie serotoniny. Najczęściej choroba dotyka młode osobniki do jednego roku. Wraz z przedłużającym się wysiłkiem u chorych psów może wystąpić specyficzny napad trwający do 30 minut. Mięśnie pyska kurczą się, mięśnie kręgosłupa wyginają się, pies może przybrać tzw. defiladowy krok, będący następstwem nadmiernego zginania się mięśni kończyn. Choroba dziedziczy się recesywnie.
- Rasa chow chow predysponowana jest do wystąpienia miotonii dziedzicznej, choroby recesywnej, autosomalnej. Występuje tu powysiłkowa sztywność, trudności w poruszaniu się. Dotknięte chorobą psy mogę się przewracać, i leżeć przez dłuższą chwilę mając usztywnione ciało. Podczas badania mięśni stwierdzić można przerost tkanki mięśniowej w okolicy karku, kończyn i języka.
Niestety brak jest skutecznego, specyficznego leczenia dziedzicznych miotpaii. Często leczenie wspomaga się glikokortykosteroidami. Chorobę labladorów i terierów szkockich leczy się najczęściej diazepanem. Właściciel wiedzieć powinien, iż chłód potęguje negatywne objawu (przede wszystkim zwiększa bóle mięśniowe) w swojego podopiecznego. Terapia samodzielna, wykonywana w domu przez opiekuna koncentruje się przede wszystkim na zastosowanie różnych źródeł ciepła. Regularne wizyty u rehabilitanta pozwalają zachować kondycję i sprawność psa na stałym, bardzo dobrym poziomie.
Jak w przypadku wszystkich chorób dziedzicznych kategorycznie należy wykluczyć używanie chorych zwierząt w hodowli. Nie należy również powtarzać skojarzeń rodziców, którzy w poprzednim miocie dali chore dzieci.
lek. wet. Natalia Sobczak
Źródło: shutterstock
