Wapń należy do składników diety, na który właściciele psa zwracają szczególną. Wiedzą o konieczności bilansowania w wapń diety szczeniąt, ale czy wszystkich w takim samym stopniu? Należy także pamiętać, że na zapotrzebowanie wapnia ma także wpływ obecność w diecie innych składników odżywczych.
Źródło: Shutterstock
Zwiększone zapotrzebowanie na wapń występuje w przypadku żywienia szczeniąt, suk ciężarnych i laktujących. U suk dodatkowo należy zwrócić uwagę na liczebność miotu, która determinuje stopień zapotrzebowania nie tylko na wapń. Szczególne znaczenie ma odpowiednia ilość jonów wapnia w przypadku szczeniąt ras dużych i olbrzymich, u których szybki wzrost w początkowych etapach życia musi być zabezpieczony poprzez podaż odpowiedniej ilości źródeł łatwo przyswajalnego wapnia. W tym ostatnim przypadku jednak wydaje się, że nadmiar wapnia jest bardziej szkodliwy niż jego niedobór.
Wapń jest składnikiem, który dość trudno ulega wchłanianiu: tylko około 30% spożytego wapnia jest wchłaniane z przewodu pokarmowego psa. Czynnikami, które dodatkowo zmniejszają wchłanianie, są przede wszystkim: skład pokarmu (m.in. ilość włókna pokarmowego), pH treści przewodu pokarmowego, forma występowania jonów wapnia, stosunek wapnia do fosforu, ilości witaminy D oraz aktywności układu hormonalnego. Duża zawartość włókna pokarmowego (zarówno rozpuszczalnego jak i nierozpuszczalnego w wodzie) i fitynianów upośledza wchłanianie wapnia. Podobnie duża zawartość w karmie kwasów tłuszczowych nasyconych, z którymi jony wapnia tworzą nierozpuszczalne sole kwasów tłuszczowych, dodatkowo zuboża dawkę jonów wapnia. Ważnym czynnikiem stymulującym wchłanianie wapnia jest odczyn środowiska treści przewodu pokarmowego – im jest on bardziej alkaiczny (zasadowy) tym wchłanianie jest gorsze. Natomiast najlepiej wchłanialnymi źródłami wapnia są połączenia z białkami serwatkowymi i białkami mleka – stąd też biały ser, a szczególnie fermentowane produkty mleczne mogą być polecane jako idealne źródła jonów wapnia.
Wielu właścicieli psów ma dylemat odnośnie stosowania kości w jadłospisie swojego pupila. Z jednej strony kości są idealnym źródłem składników mineralnych, w tym wapnia i fosforu, aminokwasów, kwasów tłuszczowych i innych cennych składników, a z drugiej właściciele boją się je podawać z powodu możliwości zadławienia lub zaburzenia funkcjonowania przewodu pokarmowego (biegunki, zaparcia). Wyjściem może być stosowanie, szczególnie w modelu żywienia psa za pomocą karmy domowej, miazg mięsno-kostnych lub kostnych. Mielenie kości (konieczne jest posiadanie odpowiednio wydajnej maszyny do mielenia kości, ponieważ stosowanie tradycyjnych maszynek do mięsa jest nieskuteczne i bardzo kosztowne, a czasami jednorazowe) jest alternatywą dla stosowania suplementów uzupełniających ilość składników mineralnych w dawce pokarmowej. Miazga kostna zawiera w swoim składzie do 30% wapnia i 40% fosforu w wysoce biodostępnych postaciach.
W celu uzupełniania diety w składniki takie jak wapń, fosfor, cynk, mangan, stosowane mogą być zmielone skorupki jaj kurzych, w których to wspomniane składniki mineralne występują w bardzo dobrze wchłanianych formach. Uwaga dla właścicieli: stosujemy skorupki z gotowanych jajek lub jajek surowych, ale w tym ostatnim przypadku skorupki należy poddać obróbce termicznej, np. poprzez wyprażenie w dobrze nagrzanym piekarniku. Celem takiego działania jest pozbycie się potencjalnego zagrożenia mikrobiologicznego: salmonellozy.
