Na świecie istnieje naprawdę przeróżny wachlarz chorób, na które niestety mogą zapaść nasi ukochani, czworonożni przyjaciele. A nosówka niestety jest tą chorobą, z której wystąpieniem każdy właściciel musi się liczyć i być na nią przygotowanym.
Nie można rzec, że jest ona powszechna, jednak z całą pewnością zdarza się częściej, niż większość z nas chce. Warto wspomnieć, że nosówka u kota cechuje się wysokim współczynnikiem zakażeń oraz jest powodem wielu komplikacji. Tak istotne dlatego jest dobre poznanie tejże choroby i zdobycie na jej temat ogromnej ilości niezbędnych informacji, ponieważ wczesne rozpoznanie przy szybkim udaniu się pod gabinet weterynaryjny, może uratować niejedno życie. Zazwyczaj słychać o nosówce w kontekście tych psich towarzyszy, ale koty także mogą na nią zachorować.
Łacińska nazwa nosówki to Febris catarrhalis et nervosa canum albo Febris catsrrhalis infectiosa canum i jest ona chorobą niezwykle zakaźną, która niestety dla wielu czworonogów występuje na całej kuli ziemskiej, przy czym jest wysoce groźna i nieleczona odpowiednio może zakończyć się śmiercią. Najczęściej zapadają na nią kocięta, jednak tak naprawdę może przytrafić się kotom w ciągu całego życia. Na całe szczęście nie jest tak samo groźna w każdym wieku, jednakowoż zawsze może przyczynić się do znacznego spustoszenia w organizmie, czy spowodować jakieś groźne komplikacje. Dlatego nigdy nie można jej lekceważyć i zapominać o jej istnieniu.
Nosówka u kota — w jaki sposób dochodzi do zarażenia się oraz co wywołuje chorobę? Wirus nosówki należy do rodziny Paramyxoviridae, a w naturalnym środowisku ginie zazwyczaj po zaledwie 2-3 dniach, kiedy wystawi się go na działanie promieni słonecznych. Poza tym jest jednak wysoce odporna na przeróżne czynniki środowiskowe, chociaż i tak wiele zależy od temperatury. Ponieważ im wyższa ta jest, tym wirus szybciej ginie. Przenoszony jest razem ze śliną czy też innymi wydzielinami pochodzące od chorego zwierzęcia, więc może tu chodzić również o katar, czy też na przykład mocz. Wirus dostaję się do organizmu poprzez drogę kropelkową lub pokarmową, po czym zaczyna się rozwijać. Jego okres inkubacji trwa od 3 dni aż po pełny tydzień, a jego pierwszy objaw jest bardzo szkodliwy.
Pierwszymi objawami nosówki, czyli parwowirozy u kotów jest znaczący brak apetytu, jak i silna apatia. Takie zwierzę wykazuje wysoką niechęć do jakiegokolwiek ruchu, czy innej aktywności fizycznej oraz jego pozycja staję się przygarbiona, z tego względu, że najczęściej nosówce towarzyszy silny ból brzucha. Sierść również się zmienia i przybiera matowy kolor oraz jest nieprzyjemnie nastroszona. Po niedługim czasie pojawiają się gorsze objawy takie jak wymioty, a już w takim momencie, czyli zaledwie po 3 - 5 dniach od wystąpienia pierwszych symptomów, może nastąpić niestety śmierć chorego kota.
Jeżeli jakimś cudem do tego nie dojdzie, należy spodziewać się również biegunki, która nie obejdzie się bez znaczącej domieszki krwi. Następnie zjawi się wysoka gorączka, a tuż po niej, w wyniku silnego osłabienia organizmu, temperatura zwierzęcego ciałka może zacząć znacznie spadać poniżej normy. Zdarzają się też przypadki nadostrego przebiegu panleukopenii, w którym zwierzę może stracić życie, bez wcześniejszych symptomów choroby. A to zaledwie w ciągu 12 godzin od pierworodnego kontaktu z wirusem. Niestety w tak szczególnym przypadku nie ma możliwości podjęcia żadnego leczenia, więc ratunek jest niewykonalny.
Kocięta, u których doszło do zarażenia przez kotkę w czasie jej ciąży, mają wady, które w główny sposób dotyczą układu nerwowego, m.in. głuchota, kręcenie się w kółko, ślepota, porażenia i chwianie się. Zarażona kotka może poronić i jest to bardzo prawdopodobne, ale jeśli nie dojdzie do tego, to miot może urodzić się martwy. Nosówka niszczy krwinki czerwone, których przeznaczeniem jest zwalczenie infekcji, i dlatego może dojść nawet do zakażenia wtórnego.
Kocią nosówkę, inaczej też zwaną kocim tyfusem, diagnozuje się na postawie testu płytkowego, który to wykrywa dany antygen wirusa w kale kota. Zaleca się także badanie morfologiczne krwi, a te przy panleukopenii będzie wskazywało na znacząco obniżony poziom leukocytów.
Wdrożona terapia może być tylko i zaledwie leczeniem objawowych, ze względu na to, że nosówka jest powodowana przez wirusa. Również znaczące jest dbanie o najodpowiedniejsze nawodnienie kota i wspomaganie jego układu odpornościowego w walce. Podawane są też odpowiednio dobrane leki przeciwwymiotne oraz takie, które hamują męczące biegunki. Najlepiej jakby byłby to leki pomijające układ pokarmowy, więc w postaci kroplówek i zastrzyków.
Przeciwko kociej nosówce, czyli niezwykle niebezpiecznej chorobie istnieje specjalna szczepionka. A na nią warto się zdecydować. Lepszym wyjściem jest ochrona przed chorobą niż jej późniejsze leczenie. A w takim przypadku leczenie to w głównym stopniu podawanie antybiotyków, które mają utrzeć organizm przed groźnymi powikłaniami.
