Agidience i ParAgility - każdy pies to potrafi

W Agility liczy się przede wszystkim sprawność, ale nie oznacza to, że tylko wysportowane psy mogą próbować swoich sił w tym sporcie. Dla mniej sprawnych psów przeznaczone jest Agidience, a niepełnosprawnym przewodnikom proponuje się ParAgility.

Agility jest sportem bardzo wymagającym. Od psa jak i od przewodnika wymaga sprawności fizycznej oraz doskonałej komunikacji pomiędzy nimi. Agility to nie tylko pokonywanie różnorodnych przeszkód na specjalnie przygotowanym torze, ale i doskonale wyćwiczone posłuszeństwo psa, bez którego nie da się pokonać toru. Ta najpopularniejsza psia dyscyplina sportowa, która przynosi radość ze świetnej zabawy z psem oraz umożliwia sportową rywalizację otworzyła się także na niepełnosprawnych zawodników tych psich i tych ludzkich. 

Agidience

Ta specyficzna dyscyplina po pomysł Vivian Theby i Michaeli Hares, autorek książki „Agility”. Trenerki zdając sobie sprawę, że nie wszystkie psy są w pełni sprawne by uprawiać ten sport połączyły obedience i agility w jedną dyscyplinę. W ten sposób umożliwiły właścicielom wszystkich psów czerpanie radości z uprawiania agility. W agidiecne stacjonaty, czyli pojedyncze, pionowe przeszkody ustawiono bardzo nisko. Ograniczono ich liczbę i całkowicie zrezygnowano z palisasy, czy wąskiego slalomu.  Zamiast tych przeszkód ustawiono inne, które można, ale nie trzeba pokonywać na czas. Przeszkody oprócz oznaczenia numerowego (jak w agility) mają dodatkowe tabliczki ze wskazówką w jaki sposób przeszkodę należy pokonać (bardzo podobnie wygląda tor do rally-o).

ParAgility

Za matkę tej dyscypliny uważa się Susan Rekveld z Holandii, która porusza się na wózku inwalidzkim – to dzięki jej zaangażowaniu od 2002 roku rozgrywane są Mistrzostwa Świata ParAgility (PAWC). Paragility jest dyscypliną sportową z udziałem psów, w której – tak samo jak w agility – pies musi pokonać tor przeszkód bez błędów i z jak największą prędkością. Zasady są takie same jak w agility, tzn.:

  • kolejność ustawienia toru przeszkód zawodnicy poznają dopiero przed startem
  • pies pokonuje tor bez obroży i smyczy
  • zawodnik może prowadzić psa wyłącznie gestem i głosem
  • zawodnik nie może dotykać psa ani przeszkód
  • przeszkody należy pokonywać w kolejności ustalonej przez sędziego

Paragility jest sportem przeznaczonym dla osób niepełnosprawnych, w którym zawodników dzieli się na siedem grup:

  • Grupa I – to osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich napędzanych elektrycznie (wózki elektryczne, skutery)
  • Grupa II – to osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich napędzanych ręcznie
  • Grupa III – to osoby mające ograniczone możliwości samodzielnego przemieszczania się, poruszające się w miarę szybko za pomocą kul
  • Grupa IV – to osoby mające znacznie ograniczone możliwości samodzielnego przemieszczania się, poruszające się dość wolno, używające do pomocy, np. kul
  • Grupa V – to osoby mające bardzo ograniczone możliwości samodzielnego przemieszczania się, poruszające się bardzo wolno, używające do pomocy np. kul
  • Grupa VI – to osoby poruszające się samodzielnie, wykazujące dysfunkcje narządu wzroku, słuchu lub paraliżu kończyn górnych
  • Grupa VII – to osoby niepełnosprawne intelektualnie

Dla wszystkich grup tor, przeszkody i zasady oceniania są takie same.

Paragility jest dziś bardzo popularne na całym świecie. Fundacja Pomocy Osobom Niepełnosprawnym Przyjaciel oraz Klub Agiliy FORT we wrześniu 2005 roku zorganizowały pierwsze w Polsce pokazy paragility.

Sporty od dawna traktowane są jak forma terapii i działania profilaktycznego akceptowana przez lekarzy, osoby niepełnosprawne i społeczeństwo. Uprawianie sportu pozwala niepełnosprawnym na samorealizację, uczy pokonywania barier, poprawia sprawność fizyczną i samopoczucie, a nierzadko staje się sensem życia. Bardzo dobrze, że również w Polsce znalazły się osoby, które pragną „otworzyć” sporty kynologiczne dla niepełnosprawnych.

 

ŹRÓDŁA: Katarzyna Mierzejewska, Rehabilitacja w biegu, Dog&Sport, nr 1/2012, s. 22-23; Katarzyna Mierzejewska, Matka paragility, Dog&Sport, nr 2/2012, s. 23; konsultacja merytoryczna: Magdalena Łęczycka i Tomek Jakubowski www.animag.eu.