POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Jamniki są psami myśliwskimi z krwi i kości, więc ich instynkt łowiecki jest bardzo silny. Mimo, że psy te już od dawana nie polują, a dzięki niedającej się ukryć urodzie wkupiły się w łaski piesków do towarzystwa to ze względu na trudny, silny, a zarazem niezwykle uparty charakter nie będą one dobrym towarzyszem dla każdego. Odmiana długowłosa jest najspokojniejsza wśród jamników, a to dzięki cechom odziedziczonym po spanielach.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Pies krótkonogi, o wydłużonym tułowiu, doskonale umięśniony.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski – norowiec, dzisiaj trzymany częściej do towarzystwa.
WYMAGANIA
Wielka popularność jamników jako psów domowych i do towarzystwa jest dość zaskakująca, zważywszy na to, że zachowały one sporo cech psa myśliwskiego: są uparte, samodzielne ….. i wprost nieznośne, jeśli nie zostaną właściwie wychowane! Jamnik długowłosy jest akurat najłagodniejszym spośród wszystkich odmian (szczególnie odnosi się do miniatur, dziś bardziej już psów pokojowych, niż myśliwskich) niemniej jednak pies, który miał sobie poradzić z borsukiem, musi być pewny siebie i niezależny, toteż jamników z pewnością nie można zaliczyć do psów szczególnie karnych. Potrafią być dość hałaśliwe. Potrzebują sporo ruchu, i trochę pielęgnacji – szczotkowania i czasem czesania, jeśli ma wyglądać ładnie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- spokojny, zrównoważony charakter
- instynkt myśliwski
- odwaga
- czujność
- przyjacielskość w stosunku do domowników
- nieufność wobec obcych
ZDROWIE
Największym zagrożeniem dla zdrowia i życia jamników, i to w całkiem niekiedy młodym wieku, jest tzw. „wypadnięcie dysku”, a bardziej fachowo – przemieszczenie jądra miażdżystego krążka międzykręgowego, które uciska na rdzeń kręgowy. Najczęściej dochodzi do niego w odcinku piersiowo-lędźwiowym kręgosłupa, a objawami są trudności w poruszaniu i wypróżnianiu, aż do całkowitego paraliżu kończyn tylnych. Stosuje się leczenie objawowe: ograniczenie ruchu, podawanie środków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, połączone z ćwiczeniami rehabilitacyjnymi, a w cięższych przypadkach – zabieg operacyjny. Niestety, ani jedno, ani drugie nie gwarantuje pełnej skuteczności. Choroba ta jest zapewne „ubocznym skutkiem” budowy jamnika. Pies ten jest przedstawicielem ras achondroplastycznych, których wygląd jest skutkiem mutacji, prowadzącej do skrócenia kości długich; wypadnięcie dysku występuje u takich znacznie częściej, niż przeciętnie. Zdaniem większości specjalistów, wyeliminowanie choroby nie jest możliwe bez zasadniczej zmiany budowy. Ryzyko wystąpienie choroby zwiększa się jeszcze bardziej u psów mało ruszających się, słabo umięśnionych i otyłych, toteż niezwykle ważne jest utrzymywanie jamnika w dobrej formie. U jamników długowłosych zdarza się postępujący zanik siatkówki (PRA).
WŁAŚCICIEL
Jamnik musi wiedzieć, czego mu wolno, a czego nie, i trzeba się tego zawsze trzymać. Dlatego jego właściciel powinien być konsekwentny i stały w zachowaniu. Nadaje się jako pies do towarzystwa dla tych, którzy potraktują go poważnie, a nie jak domową maskotkę, i raczej nie dla dziecka.
HISTORIA
Entuzjaści jamników doszukują się ich przodków aż w starożytnym Egipcie. Bezpieczniej jednak będzie przyjąć, że krótkonogie psy pojawiały się skutkiem przypadkowo zachodzących mutacji w różnych miejscach i czasie. Pochodzące z Niemiec i Francji ilustracje z XV, XVI i XVII wieku ukazują psy do polowania na borsuki – wydłużone, krótkonogie i zwisłouche, w różnych odmianach sierści i różnej wielkości, ale na ogół znacznie większe niż obecne jamniki. W wieku XVII pod nazwą „psa na borsuka” krył się już w miarę ustalony typ rasowy i wtedy też zaczęło się stopniowe zmniejszanie ich rozmiarów – te mniejsze nie polowały już na borsuka, lecz na lisa. Na ogół przyjmuje się, że psy długowłose pochodzą ze skojarzeń ze spanielami, ale długi włos mógł się pojawić też w drodze mutacji. Psy długowłose znane były już w XVII wieku. W Polsce pierwsze wzmianki o jamnikach znajdujemy w dziełach księdza Kluka. W 1779 roku pisał on: Jamniki są niskie, cienkie, długie, z zakrzywionymi nieco nogami, pospolicie brunatne albo czarne i krótkiego włosa (…). Najwcześniejsza wzmianka o jamnikach na wystawie pojawia się w sprawozdaniu z wystawy zwierząt gospodarskich we Lwowie (1877). Czytamy w nim, że w pawilonie księcia Sapiehy (…) myśliwskie psy, jak gończe ogary, wyżły, jamniki przepyszne pokazane były bardzo ładne. Na wystawach w okresie międzywojennym długowłose jamniki pokazywano regularnie. Dzisiaj jamniki, zwłaszcza standardowej wielkości, nie są tak liczne, jak jeszcze dwadzieścia, trzydzieści lat temu. Więcej jest za to psów miniaturowych i króliczych. Jamniki długowłose są „najmniej myśliwskie” spośród wszystkich jamników.
