POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
To jedna z najmłodszych niemieckich ras, która w Polsce jest prawnie niespotykana.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Średniej wielkości pies w typie szpica.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący.
WYMAGANIA
Eurasier jest psem dość plastycznym, przystosowującym się do różnych warunków życia. Nadaje się do miasta i na wieś, ma praktyczną wielkość, i jest umiarkowanie aktywny. Eurasier nie ma skłonności do uciekania i włóczęgostwa, nie powinien też wykazywać instynktu myśliwskiego. To doskonały stróż, mało hałaśliwy – a przynajmniej taki być powinien. I to właśnie cały problem z tą rasą, że także pod względem psychicznym nie jest ona całkowicie wyrównana. Obok osobników, u których cechy ras wyjściowych połączyły się w oczekiwany przez twórcę rasy ideał, wiele jest takich, u których cechy jednego z przodków dominują. Zdarzają się więc eurasiery bardzo szczekliwe, po szpicu, wycofane po chow chow, i z instynktem myśliwskim – po samojedzie. Sierść eurasiera wymaga cotygodniowego szczotkowania, a w okresie wymiany włosa trzeba to robić codziennie. Jest to rasa zdecydowanie późno dojrzewająca, samce stają się w pełni dorosłe dopiero w trzecim roku życia.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- miły i spokojny charakter
- czujność
- popęd obronny
- brak agresji
- tolerancja wobec dzieci
ZDROWIE
Jednym z głównych celów hodowlanych Juliusa Wipfla było uzyskanie psów zdrowych i odpornych, i w dużym stopniu się to udało. Niemniej jednak, ze względu na niewielką pulę genetyczną rasy, pewne choroby występują u niej częściej, niż przeciętnie. Obecnie największym problemem w hodowli eurasierów jest wrodzone zwichnięcie rzepki kolanowej, występujące nawet u kilkunastu procent psów. Rzadsza jest dysplazja stawów biodrowych (HD). Innym problemem jest występująca niedoczynność tarczycy. Cechą, którą eurasier odziedziczył po chow chow, jest entropion - wrodzone zawinięcie powieki do wnętrza oka, tak, że rzęsy ciągle podrażniają rogówkę, co prowadzi do stanu zapalnego a nawet jej trwałego uszkodzenia.
WŁAŚCICIEL
Właściciel eurasiera powinien być człowiekiem zrównoważonym, spokojnym i stanowczym. W wychowaniu tego psa bardzo ważna jest wczesna socjalizacja; jeśli się ją zaniedba, dorosły pies może być skrajnie nieufny i agresywny. Doby dla osób starszych, które mają na ogół więcej czasu i cierpliwości. Odpowiednio wychowany eurasier jest nadzwyczaj oddany swej rodzinie, choć nie okazuje tego w wylewny sposób, opiekuńczy wobec dzieci, a stosunku do obcych nieufny, ale nie agresywny. Po chowie zachowuje pewną niezależność, dlatego jego szkolenie wymaga sporej cierpliwości.
HISTORIA
Rasa ta jest stosunkowo nowym produktem hodowli niemieckiej. Stworzył ją Julius Wipfel z Weinheim, krzyżując w latach 40. zeszłego wieku szpice wilcze z chow chow, a później potomstwo z tych skojarzeń z samojedami. W swych poczynaniach Wipfel kierował się wysuniętą przez wybitnego zoopsychologa Lorenza, błędną teorią o pochodzeniu części ras psów od szakala. Ideą Wipfela było połączenie w nowej rasie cech wilka i cech szakala, by uzyskać zwierzęta z jednej strony łatwe do wychowania, z drugiej nieufne wobec obcych. Powstał pies o wybitnie rozwiniętych cechach stróża, jak na szpica stosunkowo ostry. Klub hodowców powstał w 1960 roku, wtedy wyjściowa populacja rasy liczyła zaledwie 27 osobników. Niemiecki VDH uznał ją w roku 1969, a FCI – w 1973. Akurat wtedy zarysował się w hodowli poważny kryzys – jak to zwykle bywa przy krzyżowaniu kilku ras, po kilku pokoleniach pojawiają się trudności z uzyskaniem jednolitego typu, a szczenięta znów przypominają wyglądem rasy wyjściowe. Ponadto wiele eurasierów w tym czasie odznaczało się nerwowością i nadmierną agresją. Obecnie trudności te są już w znacznym stopniu przezwyciężone, niemniej rasa nie zdobyła szerszej popularności, a typ nie jest jeszcze do końca ujednolicony. Niektóre eurasiery wyglądają jak rude szpice wilcze, inne jak czarne samojedy. Stosunkowo najmniej widoczny jest w nich chow chow. Rasa hodowana jest w Niemczech i krajach niemieckojęzycznych, Skandynawii, Francji, Hiszpanii i Włoszech. W Polsce rzadko spotykana, choć występuje już od kilkunastu lat.
