POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Chociaż dog niemiecki to pies bojowy i do polowania na duże ssaki, współcześnie pełni funkcję kosztownego w utrzymaniu psiego towarzysza. Lata popularności zdaje się mieć już za sobą.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Dog niemiecki łączy majestatyczny, szlachetny wygląd z siłą i sprawnością.
UŻYTECZNOŚĆ
Kiedyś pies myśliwski i stróż, dzisiaj reprezentacyjny pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Dog niemiecki jest psem bardzo wymagającym, potrzebuje dużo miejsca, wygody, i bardzo starannego karmienia. To pies, na którym nie można oszczędzać, bo wszelkie błędy żywieniowe mają poważne konsekwencje. Może być trzymany w mieście, o ile mieszkanie jest dostatecznie duże, z winda lub na niskim piętrze, i na wsi, ale nie na dworze, bo szybko marznie. Wymaga przynajmniej podstawowego wyszkolenia, bo już choćby ze względu na wielkość jest groźny, gdy się go nie ułoży. Ze względu na stałe zagrożenie skrętem żołądka, każdemu dogowi należy zapewnić całkowity spokój na co najmniej godzinę po jedzeniu, i karmić częściej, niż raz dziennie, małymi porcjami. Sierść nie wymaga specjalnej pielęgnacji, wystarczy przeszczotkować ją miękką szczotką i przetrzeć flanelką.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- przyjacielskość
- przywiązanie do właściciela i rodziny
- tolerancja wobec dzieci i innych zwierząt
- pewność siebie
- odwaga
- niska pobudliwość
- brak agresji
- podatność na szkolenie
ZDROWIE
Dog niemiecki należy do najkrócej żyjących psów, a prawdziwą plagą w tej rasie jest skręt żołądka, będący najczęstszą przyczyną śmierci. Jeśli pies, zwłaszcza w niedługim czasie po jedzeniu, zdradza objawy niepokoju i bólu i ślini się, tylko natychmiastowa interwencja chirurgiczna może mu uratować życie. Częste są nowotwory kości i tkanki łącznej. Błędy żywieniowe, zapewne w połączeniu z predyspozycją genetyczną, mogą skutkować młodzieńczym zapaleniem kości i zespołem Wobblera (zwyrodnienie odcinka szyjnego kręgosłupa, prowadzące do braku koordynacji kończyn tylnych). Poza tym występują u dogów niedoczynność tarczycy, niedoczynność nadnerczy (choroba Addisona), i dysplazja stawów biodrowych (HD).
WŁAŚCICIEL
Każdy, kto marzy o dogu, powinien się najpierw zastanowić, czy stać go na tego psa. Jeśli tak, to dobrze wychowany dog będzie reprezentacyjnym, spokojnym towarzyszem. Nadaje się na stróża (ale nie można go trzymać stale na dworze), bo już sam jego wygląd budzi respekt; nie jest szczególnie agresywny, choć niektóre osobniki bywają, a samce raczej nie będą zgadzać się z innymi przedstawicielami tej samej płci. Oczywiście, nie jest to pies dla dzieci, osób starszych i fizycznie słabych; właściciel doga sam musi być silny, stanowczy i opanowany, podobnie, jak jego pies. Na co dzień warto pamiętać, że pies ten jednym machnięciem ogonem może zrzucić ze stołu całą zastawę.
HISTORIA
Choć rasa ta w krajach anglojęzycznych nazywana jest „dogiem duńskim”, łączenie jej z tym krajem jest nieuzasadnione. Pies ten jest potomkiem dawnych molosów i celtyckich psów gończych. Hodowany był do polowania na grubą zwierzynę: niedźwiedzie, dziki i jelenie, a obecny typ rasowy ukształtowany był już co najmniej 400 lat temu. Jak w przypadku większości ras kynologiczna historia doga rozpoczęła się w XIX wieku. Wtedy dog był już głównie reprezentacyjnym towarzyszem ludzi z wyższych sfer i występował w rozmaitych odmianach lokalnych. W roku 1878 siedmioosobowy komitet, któremu przewodził dr Bodinus, zaproponował dla tych psów dzisiejszą nazwę, a w roku 1880 powstał wzorzec.
