POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Rasa ta stałą się w Polsce w ostatnich latach niemal popularna; nie ma pewności, czy wszyscy właściciele wilczaków w porę zdają sobie sprawę z tego, na jakiego psa się zdecydowali.
POCHODZENIE
Czechosłowacja / Słowacja
WYGLĄD
Więcej niż średniej wielkości, prostokątnego formatu pies, przypominający wilka.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies służbowy i do towarzystwa.
WYMAGANIA
Wilczak czechosłowacki to nie pies – to styl życia. Pies ten wymaga bardzo starannej socjalizacji, a później wiele zajęcia i treningu. Nie wystarczą mu spacery! Nadaje się miasta, gdzie najłatwiej zapewnić mu odpowiednią socjalizację, ale lepszym miejscem do życia wilczaka będzie wieś, gdzie łatwiej o codzienne ćwiczenia. Jest to pies niezwykle wytrzymały, o bardzo wyostrzonych zmysłach, zdecydowanie nieufny wobec obcych ludzi i nieznanych zjawisk, i dość ostry. Ma silnie rozwinięty instynkt sfory, nie lubi samotności, i pozostawiany sam w domu może poczynić w nim spore zniszczenia. Mało szczeka, natomiast chętnie wyje. Nie wymaga szczególnej pielęgnacji, tylko w okresie wymiany włosa trzeba go szczotkować, ale i tak gubiona sierść będzie wszędzie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- inteligencja
- silne przywiązanie do człowieka
- doskonały węch
- chęć do pracy i szkolenia
ZDROWIE
Dane, dotyczące zdrowia i występujących u tej rasy chorób są zadziwiająco skąpe, pewnie dlatego, że jak dotąd wilczaki hodowane są głównie w krajach, gdzie do badań i testów nie przywiązuje się takiej wagi, jak, powiedzmy, w Wielkiej Brytanii czy Skandynawii. W Polsce psy te badane są w kierunku dysplazji stawów biodrowych (HD), ale nie wydaje się, żeby występowała ona często, i DM – mielopatii, choroby, która może skończyć się porażeniem tylnych kończyn psa.
WŁAŚCICIEL
Właścicielem wilczaka może być tylko osoba w doskonałej kondycji fizycznej, która jest w stanie poświęcić psu wiele czasu. Potrzebuje on bardzo dużo ruchu – dla psów tej rasy organizowane są rozmaite próby wytrzymałościowe, nawet i na dystansie 100 km, biegi przy rowerze, trekking – wielokilometrowe wędrówki i biegi, także na nartach. Inne możliwości to szklenie obronne, praca węchowa, zaprzęgi. Jak widać, jest w czym wybierać. Oczywiste, że pies ten nie nadaje się dla osób starszych i mało sprawnych; jest opiekuńczy wobec małych dzieci, ale na pewno nie będzie słuchał dziecka; w ogóle jest dość niezależny, i właściciel musi tę niezależność respektować – inaczej posiadanie wilczaka będzie tylko pasmem irytacji i frustracji! Wilczak niewychowany, niesocjalizowany, i pozostawiony samopas, stanie się psem nieprzewidywalnym i wręcz niebezpiecznym.
HISTORIA
Historia tej rasy zaczyna się w roku 1955, kiedy to pracujący dla straży granicznej Karel Hartl postanowił kojarzyć owczarki niemieckie z wilkami, aby uzyskać niezawodnego psa służbowego, a dokładniej - tropiciela i postrachu osób, próbujących nielegalnie przedrzeć się przez granicę. Pierwszy miot, po wilczycy o imieniu Brita i owczarku Cezarze z Brezoveho Haje, urodził się w roku 1958, w ośrodku hodowli psów służbowych straży granicznej. Takie międzygatunkowe kojarzenia, kolejne po tej samej matce, później po całkiem innych rodzicach, miały miejsce jeszcze czterokrotnie, po raz ostatni w 1983 roku. W ten sposób powstało kilka linii hodowlanych, łączonych następnie między sobą, i selekcjonowanych przede wszystkim na cechy użytkowe. Od roku 1981 szczenięta zapisywane były w księgach hodowlanych czeskiego związku kynologicznego, a w roku 1989 rasa uznana została przez Międzynarodową Federację Kynologiczną. Po podziale Czechosłowacji patronat nad czechosłowackim wilczakiem (nazwa ta przyjęła się w Polsce mimo swej oczywistej niepoprawności, powinien być „wilczur”) przyznano Słowacji. Dzisiaj psy te hodowane są już przez osoby prywatne. Poza swoją ojczyzną rasa jest znana i dość licznie hodowana w Polsce (od lat osiemdziesiątych XX wieku) , we Włoszech, Francji i Holandii. W Polsce można ją uznać wręcz za popularną, co zaskakujące, bo są to psy, stawiające właścicielom duże wymagania.
