POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Chihuahua to doskonały pies do towarzystwa, na którego pozwolić sobie może każdy.
POCHODZENIE
Meksyk
WYGLĄD
Mały, krzepki i dziarski pies, energiczny i pewny siebie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do towarzystwa.
WYMAGANIA
Decydując się na chihuahua nie można zapomnieć, że to pies, a nie zabawka . Niestety, większość właścicieli, rozczulonych rozmiarami swego pupila, pozwala mu na wszystko i robi z niego rozwydrzonego potwora, po prostu domowego terrorystę. Oczywiście, maleńki chihuahua nie stanie się z tego powodu psem groźnym, ale na pewno jest bardzo męczący, hałaśliwy i zaczepny. Te psy zupełnie nie zdają sobie sprawy ze swej wielkości, potrafią zaczepić każdego, często z fatalnym dla siebie skutkiem. Innym błędem, popełnianym przez właścicieli, jest izolowanie pieska od świata, chronienie przed kontaktami z innymi psami, noszenie na rękach, ciągłe pocieszanie i uspokajanie – wtedy z chihuahua wyrasta wiecznie przerażone, drżące zwierzątko, reagujące na wszystko kompletną paniką.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- pewność siebie
- energiczność
- chęć do spacerów i zabawy
- pojętnośc w nauce w nauce
- czujność
- przywiązanie do właściciela
ZDROWIE
Jest to rasa odporna, zdrowa, i długowieczna, wcale nie szczególnie wydelikacona. Pielęgnacja, nawet odmiany długowłosej, jest nieskomplikowana; sprawdzać trzeba i przycinać pazurki, bo tak lekki pies nie ściera ich sobie sam. Plagą u chihuahua są słabe zęby, na których szybko odkłada się kamień, trzeba je więc systematycznie czyścić. Choroby genetyczne, które występują u chihuahua, to zwichnięcie rzepki kolanowej, zanik siatkówki (PRA) , a przede wszystkim wodogłowie, do którego predestynuje jabłkowata głowa. Szczenięta, które rodzą się z tą wadą, muszą być uśpione. Do niedawna dopuszczalne, nawet u dorosłych psów tej rasy, było występowanie ciemiączka – teraz jest ono niedopuszczalne, bo zwiększa ryzyko wodogłowia.
WŁAŚCICIEL
Właściwie wychowany, nauczony posłuszeństwa chihuahua jest energicznym, pewnym siebie pieskiem, chętnym do zabaw i spacerów. Tych ostatnich nie potrzebuje dużo, bo może wybiegać się nawet w małym mieszkaniu. Nie należy mu tylko pozwalać na skoki,grożące potłuczeniem głowy, i uważać na oczy – duże i frontalnie ustawione są narażone na urazy mechaniczne. Ten pies da wiele radości ludziom starszym i samotnym, natomiast nie nadaje się dla dzieci, bo jest zbyt mały i zbyt energiczny. Jak wszystkie rasy modne, chihuahua stały się przedmiotem zainteresowania nastawionych na zysk pseudohodowców, więc przed zakupem szczeniaka trzeba sprawdzić warunki, w jakich został odchowany.
HISTORIA
Historie o pochodzeniu tej rasy należą raczej do sfery mitów i spekulacji, niż znajdują oparcie w faktach. Jej nazwa jest nazwą meksykańskiego stanu, graniczącego z Arizoną, Teksasem i Nowym Meksykiem. Uważa się, że dzisiejsze chihuahua są potomkami techichi, małych psów Majów, Tolteków i Azteków. Psy te spełniały w kulturze Indian dwojaką rolę - trzymane były w świątyniach, składane w ofierze podczas ceremonii religijnych i ceremonialnie grzebane, a w domach zwykłych ludzi pełniły rolę psów do towarzystwa, ale często trafiały do garnka. Zachowały się liczne szczątki psów świątynnych, można więc stwierdzić, że były one niewielkie, ale z pewnością nie tak małe, jak dzisiejsze chihuahua. Ojczyzna tej rasy w kynologicznym sensie stały się Stany Zjednoczone, gdzie zarejestrowano je już w 1904 roku. Selektywna hodowla doprowadziła do zmniejszenia wzrostu, pojawiły się nowe umaszczenia i stosunkowo niedawno - bo już po II Wojnie Światowej - odmiana długowłosa; sądzi się, że powstała ona drogą kojarzeń z papillonami i miniaturowymi szpicami. W Polsce chihuahua znane są od ponad dwudziestu lat, ale popularność zyskały dopiero niedawno.
