POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Malamuty, ze względu na swój imponujący wygląd, stały się psami modnymi; niestety, wiele osób, decydujących się na tego psa, nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo jest on wymagający.
POCHODZENIE
USA
WYGLĄD
Mocny, imponujący pies o masywnym kośćcu i dużych łapach kształtu rakiety śnieżnej.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies zaprzęgowy.
WYMAGANIA
Malamut to pies pracujący „na serio”, i nie ma sensu robić z niego pozbawionego zajęcia pokojowca – do trzymania w mieszkaniu pies ten zupełnie się nie nadaje. Najlepiej będzie czuł się na dworze, w dużym kojcu, i w towarzystwie pobratymców - malamuty to psy z bardzo silnie rozwiniętym instynktem sfory i poczuciem hierarchii. Z innymi zwierzętami nie bardzo się zgadzają, a dorosłe samce potrafią być naprawdę groźne. Najlepiej, żeby malamuty pracowały w zaprzęgu; mogą to robić zarówno zimą, jak i latem, z wyjątkiem naprawdę gorących dni. Potrzebują dobrego żywienia, zwłaszcza w okresie wzrostu, natomiast pielęgnacja sierści ogranicza się tylko do okresu linienia, który u psów trzymanych na dworze przypada na wiosnę. Wtedy konieczne jest codzienne, dokładne szczotkowanie i czesanie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- czułość
- przyjacielskość
- przywiązanie do opiekuna
ZDROWIE
Malamut, jak wszystkie psy duże, nie jest rekordzistą długowieczności. W rasie tej występuje kilka charakterystycznych dla niej chorób, uwarunkowanych genetycznie, przede wszystkim karłowatość (skrócenie i skrzywienie kości kończyn), i zapalenie wielonerwowe – powolnie postępujący stan zapalny nerwów motorycznych i sensorycznych. Jego pierwszymi objawami są trudności w połykaniu, później występuje drżenie i paraliż. Zdarzają się choroby oczu: postępujący zanik siatkówki (PRA) zaćma i przetrwała błona szczenięca (PPM), przesłaniająca źrenice. Dość często występuje dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED).
WŁAŚCICIEL
Właściciel malamuta musi być człowiekiem o doskonałej kondycji i sportowym zacięciu, silnym, stanowczym i opanowanym. Po prostu musi być on bez dyskusji zaakceptowany jako przewodnik sfory. Jeśli pies nie ma możliwości pracy w zaprzęgu, to powinno mu się zapewnić co najmniej bieg przy rowerze (z dobrymi hamulcami!), albo spacer z oponą. Do wyboru jest wiele sportów – od zaprzęgów po próby uciągu, których nie należy zaczynać zbyt wcześnie, aby nie zrujnować stawów psa. Malamuty są z zasady przyjaźnie nastawione wobec ludzi, i bezgranicznie łagodne wobec dzieci, ale nie znaczy to oczywiście, że może to być pies dla dziecka! Trzymane na podwórzu malamuty nie szczekają, ale za to chętnie i uporczywie wyją.
HISTORIA
Malamut, najstarsza spośród ras północnych psów zaprzęgowych, zawdzięcza swą nazwę plemieniu Mahlemutów, zamieszkujących tereny nad Zatoką Kotzebuego, choć zasięg jej występowania był znacznie większy. Zarówno pochodzenie tego plemienia, jak i psów, nie zostało dokładnie zbadane; niewątpliwie i jedni, i drudzy pochodzą z Syberii, a na Alaskę przybyli co najmniej 2000 lat p.n.e. Pierwsza wzmianka o psach znalazła się w pismach Alexandra MacKenzie, który w latach 1792-1793 badał wybrzeża Alaski. I on, i późniejsi podróżnicy, opisywali miejscowe psy jako jednolite w typie, różnokolorowe, przyjazne wobec ludzi. Zimą zaprzęgano je do dużych sań, na których ludzie wozili swój dobytek, latem ciągnęły z brzegu ciężkie łodzie. Po odkryciu na Alasce pokładów złota i napływie białych osadników psom przypadła rola najważniejszych zwierząt pociągowych – o ile husky były szybkie, to malamuty wytrwałe i nieprawdopodobnie silne. Ogromne zapotrzebowanie na psy zaprzęgowe starano się zaspokoić, przywożąc na Alaskę psy najrozmaitszych ras, skutkiem czego czystej krwi malamuty stały się już w latach 20. XX wieku rzadkością. Dla kynologii uratowali je Arthur Walden i Eva Seeley. Rasa uznana została przez Amerykański Kennel Club w roku 1935. W Europie poznano ją dopiero w latach 60., a do Polski pierwsza suka alaskan malamute sprowadzona została w roku 1985. Dzisiaj malamuty są u nas wręcz popularne, hodowane zarówno dla celów czysto sportowych, jak i wystawowych.
