POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Buldog angielski swoim wyglądam imponuje i przyciąga uwagę. Jest też wspaniałym towarzyszem dla ludzi nie przepadających za ruchem.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pies przysadzisty, krępy, o dużej głowie i charakterystycznym, toczącym chodzie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies rzeźnicki do szczucia byków i walk psów; dzisiaj trzymany do towarzystwa.
WYMAGANIA
Buldog angielski jest specyficznym psem do towarzystwa. Mało aktywny, w starszym wieku staje się wręcz leniwy i niechętnie wychodzi z domu. Nie jest to pies „spacerowy”, najlepszy będzie dla niego dom z ogródkiem, w którym będzie mógł sobie pochodzić. Spacerów należy wręcz unikać w dni gorące, gdy psu grozi udar cieplny (buldogi bardzo źle znoszą wysoką temperaturę) , i w mróz. Buldog wymaga starannego karmienia, bo ma dużą skłonność do uczuleń pokarmowych. Sierść nie wymaga żadnej pielęgnacji, poza szczotkowaniem miękką szczotką, ale za to sprawdzać trzeba często zmarszczki na pysku, w których łatwo powstają odparzenia i zapalenia; jeśli ogon przylega do ciała, to w tych miejscach także.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- łagodność
- wesoły charakter
- cierpliwe usposobienie
- czujność, ale niehałaśliwość
- lubiące zabawę
ZDROWIE
Buldog angielski jest psem zdecydowanie krótkowiecznym. Większość psów tej rasy ma mniejsze lub większe trudności z oddychaniem, często spowodowane przedłużonym podniebieniem miękkim, co można skorygować chirurgicznie. Częste są choroby oczu – entropion (podwinięcie powieki do wnętrza oka, skutkiem czego rzęsy stale podrażniają gałkę oczną) i zapalenie spojówek, i choroby skóry – stany zapalne i grzybice. Kolejny słaby punkt buldoga to serce: trudności oddechowe prowadzą do jego powiększenia, ponadto zdarzają się różnego stopnia szmery sercowe i wady zastawek. Prawdopodobnie wszystkie buldogi mają lżejszą lub cięższą dysplazję stawów biodrowych, i często cierpią na spondylozę – deformację kręgów, prowadzącą do upośledzenia akcji tylnych kończyn, a w końcu do ich porażenia.
WŁAŚCICIEL
Właściciel buldoga musi sobie zdawać sprawę, że jest to pies niesłychanie uparty, i niezbyt karny, wymagający anielskiej wręcz cierpliwości. Nie odznacza się szczególną czystością, a pozostawiony sam na dłużej w domu, potrafi poczynić tam spore zniszczenia. Nie szczeka, ale ciągle sapie i chrapie. Pies ten, mimo groźnego wyglądu, nie nadaje się na stróża, bo nie jest zbyt zainteresowany tym, co dzieje się wokół. Jeśli ktoś chciałby swojego psa szkolić, to lepiej niech poszuka innej rasy. Dzisiejsze buldogi nie są agresywne wobec ludzi, ale nie zawsze lubią inne psy, niektóre są wobec nich groźne. Doskonale nadają się dla osób starszych, i dla dzieci, wobec których są bardzo wyrozumiałe. Uwaga: jeśli buldog trzymany jest w domu z ogrodem, to nie powinno być w nim oczka wodnego, bo pies ten nie umie pływać i momentalnie tonie.
HISTORIA
Buldog jest potomkiem azjatyckiego pochodzenia molosów, które na Wyspy Brytyjskie trafiły z Celtami, a potem z Rzymianami. Były to psy bojowe i rzeźnickie; w tym ostatnim przypadku pożądanymi cechami był niewielki wzrost, zaciętość i krótki pysk. Począwszy od średniowiecza przodkowie buldogów wykorzystywani byli do publicznego szczucia niedźwiedzi i byków; była to rozrywka tak popularna, że w niektórych miastach angielskich wydawano rozporządzenia, że żaden byk nie może być zaszlachtowany, zanim nie poszczuje się go buldogami. Kiedy „zabawa” ta stała się zbyt okrutna jak na nowsze gusty, szczucie byków zastąpiły walki psów, zdelegalizowane w roku 1835. Buldog jednak przetrwał, tyle, że trzeba było pozbawić go dawnej agresji, aby nadawał się na psa do towarzystwa. Z czasem stał się wręcz symbolem Zjednoczonego Królestwa. W ostatnich latach przyszły dla buldogów ciężkie czasy; działacze ruchów prozwierzęcych twierdzą, nie bez racji, że są to psy niezdolne do normalnego życia. Istotnie, buldogi w ekstremalnym typie rasowym mają znaczne nawet trudności w oddychaniu, nie są też zdolne do samodzielnego rozmnażania się. Aby przetrwały, typ musi się zmienić na bardziej „naturalny”, i w tym kierunku będzie zapewne zmierzać hodowla buldoga angielskiego. W Polsce buldogi hodowane były już w końcu XIX wieku; po II Wojnie Światowej już ich nie było, i ponownie sprowadzone zostały w latach 70-tych zeszłego wieku.
