POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Bouvier flandryjski sprawia wrażenie silnego, ale nie ciężkiego psa. Cechuje go zrównoważony i spokojny charakter. Nadaje się do wielu kierunków szkoleń.
POCHODZENIE
Belgia / Francja
WYGLĄD
Duży, mocny pies o kwadratowej sylwetce. Nastroszone brwi i broda nadają mu groźny wygląd.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies zaganiający i służbowy.
WYMAGANIA
Bouvier flandryjski to pracujący pies o wyraźnych cechach stróża i obrońcy. Nadaje się do trzymania na wsi i w mieście, nawet i w mieszkaniu, bo jest dość spokojny, o ile ma odpowiednią ilość ruchu. Nie może być traktowany jedynie jako pies do towarzystwa, potrzebuje zajęcia i szkolenia. Jest bardzo sprawny, nadzwyczaj skoczny, i silny. Doskonale nadaje się na stróża – wygląda bardzo kompetentnie, szczeka niewiele, ale głośno, i nie jest nadmiernie agresywny. Przy wszystkich zaletach współczesne bouviery mają jedną wadę – sierść. Dzisiaj rzadko jest ona twarda i szorstka, a zazwyczaj miękka i wełnista, i nie pozwala już na trzymanie psa na dworze. Taki bouvier wymaga częstego czesania, trymowania i strzyżenia, ale praktyczni nie gubi sierści.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- spokojny i zrównoważony charakter
- odwaga
- inteligencja
- energiczność
ZDROWIE
Jak u wszystkich ras dużych, tak i u bouvierów występuje dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED) , oraz groźny dla życia skręt żołądka – ryzyko można zmniejszyć, zapewniając psu całkowity spokój na godzinę po każdym jedzeniu. Zdarzają się chłoniaki i mięsak kości. Specyficzne dla tej rasy są porażenie strun głosowych i miopatia bouvierów. Ta pierwsza choroba opisana została w roku 1970, i od tego czasu zarejestrowano kilkaset przypadków. Objawy występują w wieku kilku miesięcy, a są nimi ciężki oddech, obfite ślinienie i zasinienie języka. Choroba ma różne natężenie, a uwarunkowana jest najprawdopodobniej genem dominującym. Miopatia, o nieznanym sposobie dziedziczenia, objawia się zmienionym sposobem poruszania i atrofią mięśni.
WŁAŚCICIEL
Właściciel bouviera musi traktować swego psa serio, zapewnić mu dużo ruchu i zajęcie. Bouvier jest inteligentny, ma doskonałą pamięć i szybko się uczy, musi tylko najpierw zaakceptować swego właściciela jako niekwestionowanego przewodnika. Psy te sprawdzają się w szkoleniu obronnym, pracują w ratownictwie i jako terapeuci, i mogłyby robić jeszcze wiele innych rzeczy, gdyby nie trudna w utrzymaniu sierść. Dobrze nadają się na opiekunów dzieci, ale oczywiście ze względu na swą wielkość i siłę nie powinny być z nimi pozostawiane bez nadzoru. Dla osób starszych bouvier jest zbyt duży i zbyt silny. To pies dość zaborczy, inne zwierzęta domowe znosi , o ile jest do nich przyzwyczajony od małego. Na co dzień wnosi do domu sporo błota, no i ma wiecznie mokrą brodę.
HISTORIA
W północnej Francji i w Belgii obok owczarków znane były psy do pasienia i zaganiania bydła – duże, szorstkowłose, ciemnej maści, które powstały drogą kojarzeń owczarków z mastyfami. Trzymane były przez wieśniaków, handlarzy bydłem i rzeźników. Pierwszym, który zwrócił uwagę na ich zalety użytkowe i zachęcił hodowców, aby zainteresowali się tą rasą, był profesor Reul ze Szkoły Weterynaryjnej w Brukseli. W roku 1910 dwa bouviery, o imionach Rex i Nelly, pokazane zostały na międzynarodowej wystawie psów w Brukseli, a w dwa lata później sędziowie i hodowcy z Belgii zebrali się w Antwerpii celem opracowania wzorca rasy, w tym samym roku uznanej przez belgijskie stowarzyszenie kynologiczne. W czasie I Wojny Światowej rejon występowania Bouvierów stał się jednym wielkim polem bitwy, a psy zostały zdziesiątkowane. Wiele z nich miało okazję pokazać, że rasa ta ma wybitne walory użytkowe – bouviery wykorzystywane były w wojsku jako psy stróżujące, tropiące, pociągowe i ratownicze. Po wojnie centrum hodowli stała się Antwerpia, a później Holandia, gdzie w roku 1923 powstał klub hodowców. W latach pokoju bouviery wykorzystywane były przez straż graniczną i służby celne, a po raz kolejny przyszło im udowadniać swoje talenty podczas II Wojny. Jako psy do towarzystwa stały się popularne w latach 60. i wtedy też szerzej poznano je w Europie. Hodowane dla celów wystawowych bouviery zmieniły się bardzo – z twardowłosych, rozczochranych psów pracujących stały się misternie strzyżonymi pięknościami. W Polsce bouviery hodowane są od lat 70. zeszłego wieku, a okres największej popularności przeżywały u jego schyłku. Dzisiaj są wręcz nieliczne.
