POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Teriery te to jedna z najbardziej niedocenionych u nas, aktywnych, praktycznych i niekłopotliwych ras.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Pracujący terier, sprawny na tyle, aby mógł nadążyć za koniem.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski, dzisiaj trzymany głównie do towarzystwa.
WYMAGANIA
Border terier ma wszystkie zalety myśliwskich terierów – bystrość, żywość reakcji i ciekawość, bez ich zaciekłości i ostrości. To pies o dwoistej naturze - na polowaniu ognisty, zawzięty i nieustraszony; gdy nie poluje – łagodny i życzliwy. Nadaje się zarówno na wieś (trzymany w gospodarstwie czy stajni zawzięcie tępi gryzonie), jak do miasta. Jak na teriera jest karny, tym niemniej trzeba się liczyć z tym, że na spacerze pogoni za zwierzyną. Pielęgnacja nie nastręcza żadnych trudności, a trymowanie, choć niezbędne, jest bardzo praktyczne, a nie „artystyczne”, toteż poradzi sobie z nim nawet początkujący. Po prostu porządkuje się trochę sierść na tułowiu psa, tylko nogi trymuje się równo i na krótko, aby podkreślić stosunkowo lekką budowę i kościec. Poza tym wystarczy psa wyszczotkować raz w tygodniu, a kąpać tylko wtedy, gdy jest to niezbędne. Border terier praktycznie nie gubi sierści.
CHARAKTER
Cechy pożądane danej rasy to:
- odwaga
- energiczność
- ruchliwość
- inteligencja
- towarzyskość wobec ludzi i zwierząt
ZDROWIE
Jak wszystkie teriery, bordery są „nie do zdarcia”, i wizyty u lekarza weterynarii sprowadzają się do rutynowych. Niemniej jednak zdarza się u nich CECS (canine epileptoid cramping syndrome), znana też pod nazwą „choroby Spike”. Choroba ta, występująca tylko u border terierów, uwarunkowana jest genetycznie. Jej etiologia nie jest dobrze poznana, natomiast najbardziej typowe objawy to usztywnienie, zawroty głowy, spowolniony ruch i drżenie. U rasy tej zdarza się postępujący zanik siatkówki (PRA) i choroba Legg - Calve-Perthesa (aseptyczna martwica główki kości udowej).
WŁAŚCICIEL
Border terier jest psem z natury aktywnym, i choć bardzo plastyczny i przystosowujący się do różnych warunków, to jednak służy mu ruch i zajęcie. Jest inteligentny, nadzwyczaj szybki i zwinny, więc ćwiczenie z nim agility to sama przyjemność. Skoczność bordera jest niesamowita! W USA i Skandynawii popularne wśród właścicieli jest szkolenie flyball i obedience, a także na psa terapeutycznego. Reasumując – jest to po prostu taki „miły, mądry piesek”, nadzwyczaj plastyczny: może być dobrym towarzyszem zarówno dla energicznych dzieci, jak i dla starszych państwa, chociaż ten pierwszy styl życia pewnie lepiej mu służy. Nie jest groźny dla innych zwierząt, trzymanych w domu, i żyje w zgodzie z innymi psami. Pies ten nie nadaje się dla ludzi, ceniących spokój – jego ruchliwość i wszędobylskość będzie ich irytować.
HISTORIA
Ten klasyczny, nieudziwniony, pracujący terier pochodzi z pogranicza Anglii i Szkocji i jest chyba jednym z najstarszych terierów, trzymanych w Wielkiej Brytanii do polowania na zwierzynę, kryjącą się w norach, zwłaszcza lisa. Zadaniem teriera było wygonienie lisa z nory, a wtedy pogoń za nim podejmowały ogary i myśliwi na koniach. Selekcjonowane wyłącznie na cechy użytkowe, teriery z pogranicza długo opierały się wystawom piękności; jeśli już je gdzieś pokazywano, to na wystawach rolniczych. Nawet wówczas, gdy pierwsze teriery tej rasy zarejestrowane zostały przez Brytyjski Kennel Klub, większość właścicieli stanowczo odmawiała uczestnictwa w wystawach, twierdząc, że border terier powinien pozostać wyłącznie psem pracującym. Tak jest zresztą do dzisiaj - wystawowe border teriery stanowią tylko niewielką część brytyjskiej populacji. Klub hodowców powstał w roku 1920, i z tego samego roku pochodzi bardzo lakoniczny wzorzec border teriera, niezmieniany do dzisiaj. Pierwsza wystawa klubowa, z udziałem 103 psów, miała miejsce w rok później. Podobnie jak wzorzec, tak i same psy zmieniły się przez lata bardzo nieznacznie, zachowując wszystkie cechy sprawnego psa myśliwskiego, który nie potrzebuje fryzjerstwa i powinien być pokazywany w możliwie naturalnej postaci. Te praktyczne psy znalazły w II połowie XX wieku wielu entuzjastów w krajach skandynawskich; na kontynencie są niezbyt liczne. W Polsce hodowane są dopiero od kilkunastu lat, ale rzadko widuje się je na wystawach - trzymane są głównie do towarzystwa i przy koniach.
