WRAŻENIA OGÓLNE

Oryginalna nazwa to do-khyi. Jest zaliczany do grupy molosów w typie górskim. Masywny, ciężki proporcjonalnie zbudowany, o mocnym kośćcu. Imponujący, o solidnym, poważnym wyrazie. Łączy majestatyczną siłę, krzepę i wytrzymałość. Przystosowany do pracy w różnych warunkach klimatycznych. Długo dojrzewa. Suki osiągają pełną dojrzałość w wieku 2 lat, a psy nie wcześniej jak w 4 roku życia.

POCHODZENIE

Tybet

WYGLĄD

Wygląd Tybetana wzbudza z jednej strony respekt, z drugiej sympatię. Z imponującej sylwetki wręcz promieniuje pewność siebie i opanowanie. Kosmate czarne futro, często z ciekawymi rudymi znaczeniami tworzącymi "drugie oczy", kryza sierści wokół szyi, idealnie symetrycznie rozłożone umaszczenie dopełniają wyglądu. Szata mastifa jest bardziej zbliżona do ludzkiego włosa niż psiej sierści, dlatego te psy uchodzą za hipoalergiczne. Niewielkie oczy i opadające uszy nadają potężnej głowie tajemniczy, wschodni rys.

UŻYTECZNOŚĆ

pies wystawowy, do towarzystwa, stróżujący

WYMAGANIA

Tybetan, trzymany stale na dworze, będzie chciał wiedzieć co słychać w domu i trzeba mu na to pozwolić. Potrzebuje miejsca osłoniętego od deszczu, ale nie musi być to buda. Łatwo znosi duże mrozy i śnieg, w upały odpoczywa w cieniu lub, co ciekawe rozgrzewa się w słońcu.
Kojec - owszem , ale tylko w sytuacjach koniecznych , na krótszy okres czasu. Nigdy zamknięcie, bez możliwości obserwowania terenu, wtedy Tybetan pokona KAŻDE zamknięcie. To najgorsza kara. Alternatywą jest łańcuch, który przyjmuje z pokorą, ale też nie na stałe .Łańcuch musi być BARDZO MOCNY. Oczywiście można trzymać tylko w kojcu , tylko na wybiegu lub na łańcuchu, ale wtedy wyrośnie osobnik nieprzewidywalny, o skrzywionej psychice, agresywny, lub płochliwy , nieszczęśliwy i nie do opanowania.

Tybetany nie wykazują żadnej ochoty do walk pomiędzy sobą i z innymi rasami. Agresja do innych zwierząt, tylko w przypadkach zagrożenia terytorium. Znajome psy, lub zwierzęta domowe „własne” są tolerowane i zachęcane do wspólnej zabawy.

Suki cieczkę mają raz w roku , porą jesienną, terminy krycia są dość nietypowe, dlatego to rasa trudna w rozrodzie. Mioty pomiędzy 3 (rzadko) do 10,11 szczeniąt, na ogół 5 do 7.Porody normalne, rzadko notowane przypadki cesarskiego cięcia. Psy żyjące na co dzień w zgodnych stadach, w okresie okołoowulacyjnym mogą wykazywać wzajemną agresję, zarówno suki jak i psy.To samo dotyczy suk w ciąży. Potem wszystko wraca do normy.

CHARAKTER

Tybetany to psy dumne, nieuległe, czasem pozornie nieprzystępne i wyniosłe. W wielu sytuacjach nieprzewidywalne ze względu na samodzielną ocenę sytuacji i podejmowanie decyzji. Muszą mieć stały kontakt z właścicielem i jego domem. Tybetan pozostawiony sam sobie, zdziczeje, będzie dawał sobie radę „na własną rękę”, jego naturalne instynkty zostaną bardziej wyostrzone, stanie się całkowicie nieprzewidywalny i niebezpieczny.

ZDROWIE

To stosunkowo zdrowa rasa. Częstotliwość występowania dysplazji ciężkiej raczej sporadyczna. Zanotowano w Europie pojedyncze przypadki epilepsjii. Sporadycznie zdarzają się zaburzenia w czynności tarczycy , wtedy psy nie nadają się do rozrodu, samce nie wykazują typowych zachowań. Należy wówczas leczyć zachowawczo farmakologicznie. Sporadycznie występuje wywinięcie dolnej powieki.

WŁAŚCICIEL

Mastif Tybetański jest psem rodzinnym. Ma dużą cierpliwość do dzieci. Najlepiej mieszka mu się w domu z ogrodem. Jego właściciel powinien być konsekwentny i cierpliwy, ale nie uparty z uwagi na żywy temperament z tendencją do dominacji; zdecydowany, a zarazem o miękkim sercu. To idealny pies dla alergików- jego sierść jest hypoalergiczna, nie wymaga częstej pielęgnacji (mycia), konieczne jest regularne wyczesywanie w okresie wiosennego linienia.

HISTORIA

Mastif Tybetański to rasa pierwotna, czyli najprościej mówiąc , bez domieszek innych ras od czasu jej powstania. Psy te pochodzą z centralnej Azji. Nie wiadomo do końca , czy z Tybetu. Pierwsze zapiski Marco Polo o rasie nie są do końca wiarygodne, a porównanie wielkości Mastifa Tybetanskiego do osła wynikało z tego ,że wówczas osły w Tybecie były małe. Jest również prawdopodobne, że Marco Polo nie widział tych psów, lecz ich kuzynów o znaczniejszym wzroście.

Taki „opis rasy” trwał w przekazach przez 5 wieków aż do czasu XVIII i XIX wieku, czyli osiedlenia się w Indiach Anglików. Pierwszy ważny import do Europy, to prezent dla Królowej Victorii od vice-króla Indii - były to dwa psy przywiezione wprost z Tybetu w 1830 roku. Nieznane były dalsze ich losy. Następny import, to pies przywieziony z Monasteru SHIPOO dla Cesarza Niemiec w 1895 roku, a pierwszy miot zarejestrowano w berlinskim ZOO w 1898 roku, jednak również i tutaj ślad się urywa. W 1904 roku przywieziono do Anglii psa LHASSA, który dożył u właścicielki p.F.Wormald lat 18 i został po śmierci wystawiony jako eksponat w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie, gdzie można go oglądać do dziś. Miał 61 cm wys. ważył ok.45 kg. Potem nastąpiło kilka innych importów do Europy i USA lecz hodowla w Europie nie przetrwała. W latach 50, po inwazji chińskiej, wiele psów w Nepalu wyginęło. Prawdopodobnie jedyna hodowlą czystej rasy jaka przetrwała była hodowla SAIPAL , której potomkowie widnieją w wielu rodowodach europejskich psów, dopiero jednak na przełomie lat 60-70 tych importy do Anglii, USA , Niemiec, Szwajcarii, Holandii dały początek pierwszym liniom hodowlanym w Europie i USA.
Pierwsze czołowe hodowle europejskie, to: Chortens (Anglia), Mille Vallees, de la Tour Chandos(Francja), New Flame (Belgia), van Desaal, Zegse Heide (Holandia), Yi Dam (Niemcy), Gesar’s (Szwajcaria) oraz w USA –Langtang.