POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Choć te setery są niewątpliwe starszą odmianą od jednolicie umaszczonych, to nie cieszą się taką popularnością co one. W Polsce rasa ta jest rzadko spotykana.
POCHODZENIE
Irlandia
WYGLĄD
Pies masywny, proporcjonalny, powinien być oceniany przede wszystkim pod kątem swej przydatności do pracy.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski do polowania na ptactwo, dziś częściej do towarzystwa.
WYMAGANIA
Seter ten jest psem żywiołowym i pełnym energii, do tego późno dojrzewającym, dość upartym i samodzielnym, ale nie aż tak, jak jego jednolicie rudy kuzyn. Bardzo inteligentny, ale temperament i pasja łowiecka często biorą u niego górę nad karnością. Uczy się szybko, byle nie był przy tym ostro traktowany. Potrzebuje bardzo dużo ruchu i zabawy, doskonale aportuje. Wobec ludzi jest łagodny i przyjacielski (niemniej jednak zaszczeka na widok wchodzącego nieznajomego), nie zdradza agresji wobec innych psów i zwierząt. Pielęgnacja sierści nie jest trudna, wystarczy szczotkowanie i czesanie tam, gdzie włos jest najdłuższy. Zwracać trzeba uwagę na uszy i czyścic je w miarę potrzeby.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- przywiązanie do rodziny i opiekuna
- chęć do zabawy
- cierpliwość
- inteligencja
- żywe usposobienie
- umiłowanie ruchu
ZDROWIE
Jednym z poważniejszych problemów w rasie jest wrodzona zaćma, ale na szczęście u tych seterów występuje ona w formie, nie prowadzącej do ślepoty. Inne choroby, specyficzne dla seterów irlandzkich, ale występujące dość rzadko, to paraliż krtani, spowodowany degeneracją nerwów, i powiększenie przełyku (megaoesophagus). Zdarza się choroba von Willebranda (zaburzenia krzepnięcia krwi) i CLAD – wrodzona niesprawność leukocytów, skutkiem której psy nie są dostatecznie odporne na infekcje i giną w młodym wieku. Poza tym setery irlandzkie to psy zdrowe i długowieczne, dożywające w dobrej formie nawet i ponad 15 lat.
WŁAŚCICIEL
Seter to pies dla ludzi aktywnych, lubiących długie spacery, i to bez względu na pogodę. Najlepiej, jeśli jest posiadaczem dużego ogrodu, albo mieszka w pobliżu parku czy rozległych pól, bo swobodny wybieg jest podstawowym warunkiem prawidłowego rozwoju setera irlandzkiego. Idealny właściciel powinien mieć także mocne nerwy – seter, zwłaszcza młody, zwietrzywszy ptaka, zapomina o karności. Najważniejsze jest wtedy zachowanie spokoju i powstrzymanie się od pokrzykiwania i pogoni. Pies ten na spacerach nie „trzyma się” właściciela i oddala się na znaczną nawet odległość; najlepiej, aby od małego nauczyć go przychodzenia na gwizdek. Jak widać z tego opisu, nie jest to pies dla dzieci, które zbyt nerwowo reagują na zachowania, ocenione jako „nieposłuszeństwo”, ani osób mało aktywnych, bez względu na ich wiek.
HISTORIA
Seter irlandzki w swej obecnej postaci powstał w początkach XVIII wieku. Jego przodkami są dawne „ptaszniki” – pochodzące z Półwyspu Iberyjskiego psy do polowania na ptactwo, które dały początek wszystkim dzisiejszym rasom spanieli i seterów. Seter irlandzki maści biało rudej, choć zarejestrowany stosunkowo niedawno, nie jest odmianą nową – przeciwnie, psy tej maści występowały od zawsze, zarówno w Irlandii, jak i w Anglii. Na przełomie XVIII i XIX wieku psy takiej maści utrzymywane były w kilku dużych kennelach w Irlandii; niektóre z nich, jak na przykład ten, należący do rodziny Rossmore, mogą dziś jeszcze poszczycić się utrzymywaniem nieprzerwanej linii biało rudych seterów od ponad 200 lat! Na pierwszych wystawach, na przykład w Dublinie w roku 1863, psy jednolitej maści i łaciate wystawiane były w jednakowych liczbach, tak samo było w Anglii. Z czasem jednak psy rude stały się bardziej liczne, głównie za sprawą słynnego reproduktora o imieniu Palmerstone, który swemu potomstwu przekazywał wyłącznie maść jednolitą. Choć setery łaciate zniknęły z ringów wystawowych, to dalej hodowane były w Irlandii jako psy użytkowe. Dopiero w roku 1944 utworzono w tym kraju Irish Red & White Society, a rasę uznano w roku 1978. W Europie setery rudo białe pojawiły się w końcu XX wieku, ale pozostają nieliczne, a w Polsce występują pojedynczo.
