POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Wygląd szpica urzeka z powodu pięknej, puchatej szaty, a jego szpiczaste uszy nadają mu zadziorny wygląd.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Pies o zwartej budowie, efektownej szacie, czujny i bystry.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący.
WYMAGANIA
Małe szpice to psy niezwykle aktywne i absorbujące. Mogą być trzymane w rozmaitych warunkach, ale zasadniczo wystarcza im niewiele miejsca – są na tyle ciekawskie i pełne energii, że same się wybawią i zmęczą. Potrzebują stałego kontaktu z człowiekiem i zabawy. Mogą pełnić rolę stróża, a raczej „ostrzegacza”, bo są bardzo czujne, a szczekają dużo i chętnie, trzeba od małego zniechęcać je do szczekania bez powodu. Nie bardzo nadają się do trzymania z innymi, większymi psami, są tak aktywne i zaczepne, że łatwo mogą paść ofiarą irytacji większego współmieszkańca. Sierść, która u miniatur potrafi być miękka i trochę „watowata”, wymaga starannej pielęgnacji, przede wszystkim dokładnego szczotkowania, i delikatnego czesania, aby nie powyrywać włosa.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- żywiołowe usposobienie
- przywiązanie do właściciela
- pojętność
- nieufność wobec obcych
- brak agresji
- instynkt stróżujący
ZDROWIE
Szpice małe i miniaturowe nie są wolne od typowych przypadłości ras małych, takich jak wrodzone zwichnięcie rzepki kolanowej, objawiające się kuleniem i oszczędzaniem kończyny; stan ten wymaga zazwyczaj interwencji chirurgicznej. Zdarza się zapadnięcie tchawicy, do którego dochodzi zwykle w stanach znacznego pobudzenia - pies nagle zaczyna gwałtownie kasłać i krztusić się. Spośród wad serca stwierdzono nieliczne przypadki przetrwałego przewodu tętniczego (PDA) i niedorozwoju zastawki mitralnej. Groźna jest dysplazja nerek; odpowiedzialny za nią gen charakteryzuje się niepełną penetracją, co oznacza, że objawy mogą przejawiać się w różnym stopniu. W ciężkiej postaci dysplazji nerek rokowanie jest złe. Częściej niż przeciętnie występuje u małych szpiców padaczka, niektóre jej przypadki są wrodzone.
WŁAŚCICIEL
Właściciel małego szpica nie może być człowiekiem, ceniącym nade wszystko spokój, bo pies ten doprowadzi go do szaleństwa swoją ruchliwością i szczekliwością. Małe szpice są inteligentne, ale dość uparte i roztrzepane, szkolenie ich wymaga sporej cierpliwości. Trzeba je jednak choć trochę wychować, bo inaczej będą nieznośne, hałaśliwe i histeryczne. Od małego trzeba je przyzwyczajać do obcych ludzi i zwierząt, żeby się ich nie bały. Nie są to dobre psy dla dzieci, są na to zbyt małe, mogą być natomiast świetnymi towarzyszami osób starszych.
HISTORIA
Szpice niemieckie są potomkami neolitycznego „psa torfowego”, którego szczątki znajdowano w Europie. W miarę postępującego wyrębu lasów i rozwoju rolnictwa psy te zyskiwały na znaczeniu jako stróże gospodarstw. W średniowieczu nosiły nazwę „gnojarzy”, bo ich legowiskiem, zwłaszcza zimą, była zgromadzona w kącie podwórza pryzma gnoju. Nie ceniono ich szczególnie. W XVI wieku Anglik, doktor Caius, zaliczył je wręcz do kategorii degeneris - psów nic nie wartych. Regionem najczęstszego występowania szpiców było Pomorze, Meklemburgia, Saksonia, dolina Renu i Holandia; z czasem w poszczególnych regionach powstały ich lokalne odmiany. Z dużych czarnych szpiców znana była Wirttenbergia, gdzie występowały wzdłuż rzeki Neckar, od Stuttgartu po Mannheim. W Szwabii trzymali je właściciele winnic, by pilnowały zbiorów przed złodziejami. Jako psy do towarzystwa najmodniejsze stały się szpice białe, pochodzące północnych Niemiec. W roku 1899 we Frankfurcie nad Menem powstał Związek Hodowców Szpica Niemieckiego, który ustalił wzorzec rasy i podział na odmiany. Inaczej, niż małe, duże szpice nigdy nie stały się popularne poza swą ojczyzną, a dzisiaj hodowane są głównie w krajach, pozostających tradycyjnie pod wpływem kultury niemieckiej, ale wszędzie jest ich już bardzo mało, można je uznać wręcz za rasę zagrożoną. W Polsce duże szpice powszechne były w okresie międzywojennym i po wojnie; dzisiaj nie ma ich właściwie wcale.
