POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Sznaucer średni to doskonały pies do towarzystwa, o atrakcyjnym wyglądzie. Większość psów tej rasy ma maść pieprz i sól. Czarna jest dziś dosyć rzadka.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Zwinny, szlachetny, mocnej budowy pies o kwadratowej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stajenny, stróżujący, szczurołap, dziś hodowany przede wszystkim do towarzystwa.
WYMAGANIA
Sznaucer średni to pies aktywny, który potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, a ze względu na jego cechy obrońcy wskazane jest, aby wyszkolony był przynajmniej w podstawowym zakresie (PT) i starannie socjalizowany. Pozostawiony samopas staje się hałaśliwy, a może być nawet groźny. Można go trzymać w mieście, ale trzeba mu tam poświęcić sporo czasu. Potrafi być zaczepny wobec innych psów i zwierząt domowych. Sierść wymaga szczotkowania, a co jakiś czas (w zależności od struktury, co dwa, cztery miesiące) – trymowania. Polega ono na tym, że włos na tułowiu wyskubuje się palcami lub trymerem. Zabieg ten zajmuje sporo czasu i lepiej powierzyć go fachowcowi. Sznaucera nie wolno strzyc – włos strzyżony staje się miękki i traci prawidłowy kolor. Obfitą brodę trzeba myć i czesać po jedzeniu.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- żywe usposobienie
- odwaga
- zrównoważony, spokojny charakter
- przywiązanie do właściciela
- niezależność
- wytrwałość
- chęć do pracy i szkolenia
ZDROWIE
Jak u wszystkich psów ras średnich i dużych, u sznaucerów średnich występuje dysplazja stawów biodrowych (HD) i stawów łokciowych (ED). Niemniej jest to chyba najzdrowszy ze wszystkich sznaucerów. Zwykło się mówić, że jest niemal „nie do zdarcia”, a przy tym jest bardzo długowieczny. Psy tej rasy dożywają w dobrej formie nawet i powyżej 15 lat.
WŁAŚCICIEL
Właściciel sznaucera musi poświęcić swemu psu sporo czasu, zarówno na spacery (dla dorosłego psa dobrym rozwiązaniem jest przebieżka przy rowerze), jak i na szkolenie – tu do wyboru jest praca węchowa, posłuszeństwo (obedience) i agility. Jest to pies inteligentny, ale też bardzo samodzielny, toteż szkolenie go wymaga konsekwencji i opanowania. Do psa o tym stopniu aktywności konieczna jest dobra kondycja i trochę siły, więc nie nadaje się on dla osób starszych. Broni dzieci, ale poradzi sobie z nim dopiero nastolatek. Sznaucer średni jest doskonałym stróżem, ale nie może być trzymany tylko na dworze, bo potrzebny mu stały kontakt z rodziną. Trzymany na wsi jest znakomitym tępicielem gryzoni, ale też kur i kotów, jeśli nie jest dobrze wychowany.
HISTORIA
Sznaucery są potomkami dawnych psów wiejskich, z których około XVI wieku powstały tak zwane pinczery stajenne – średniej wielkości krótkowłose lub szorstkowłose psy, których zadaniem było przede wszystkim tępienie gryzoni. W XIX wieku często towarzyszyły w miastach wozom konnym. Dwa takie szorstkowłose pinczery, o imionach Betti i Anni, pokazano na wystawie w Hannowerze w roku 1879; wzorzec opracowano w rok później, a już w 1890 na wystawie specjalistycznej pojawiły się aż 93 sznaucery średnie. Początkowo występowały one w różnych maściach, ale z czasem - decyzją powstałego w 1895 roku Klubu Sznaucera i Pinczera - ograniczono je do czarnej i pieprz z solą. Podczas I Wojny Światowej sznaucery średnie, razem z olbrzymami, dały się poznać jako doskonałe psy służbowe, wykorzystywane przede wszystkim do przenoszenia meldunków na froncie. Jednak już okresie międzywojennym podzieliły los pinczerów średnich i stały się najrzadszymi przedstawicielami swej grupy. Także i dzisiaj są najmniej liczne z wszystkich sznaucerów, choć z pewnością zasługują na większą popularność, łączą bowiem wszystkie zalety psa służbowego z praktyczną wielkością, pozwalającą na trzymanie ich w miastach. W Polsce, choć hodowane od lat 60. zeszłego stulecia, nigdy nie były liczne, a już czarne są prawdziwą rzadkością.
