POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Biały owczarek szwajcarski jest bliskim kuzynem owczarka niemieckiego, ale różni się od niego bardziej zrównoważonym charakterem oraz większą wrażliwością na stosowanie kar fizycznych. Jest psem wszechstronnym wykorzystywanym w policji, wojsku, ratownictwie, jako pies przewodnik i pies sportowy. To odważny owczarek, ale nie agresywny, inteligentny, wykazujący się dużą tolerancją wobec dzieci, dlatego świetnie sprawdza się w roli psa rodzinnego.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Duży, mocny pies o wydłużonej sylwetce i eleganckich liniach.
UŻYTECZNOŚĆ
Pierwotnie pies owczarski, później wszechstronnie użytkowy pies policyjny, tropiący, ratowniczy i obrończy.
WYMAGANIA
Biały owczarek szwajcarski ma wszelkie zalety niemieckiego, bez jego wad – przede wszystkim jest psem spokojniejszym i mniej pobudliwym. Nadaje się do trzymania w mieszkaniu, o ile będzie mieć dość ruchu, na przykład codzienną przebieżkę przy rowerze (ale nie z młodym, rosnącym psem). Jeśli mieszka na wsi, to na pewno nie służy mu bezczynne siedzenie w kojcu, gdzie daje się we znaki jego hałaśliwość. Owczarkiem trzeba się po prostu ciągle zajmować, trenując go i szkoląc. Szkolenie w zakresie Psa Towarzyszącego to minimum, którego potrzebuje każdy owczarek. Trzymany w domu z ogrodem będzie bardzo dobrym stróżem, a po wyszkoleniu – kompetentnym, nieprzesadnie agresywnym obrońcą. Sierść odmiany krótkowłosej nie wymaga specjalnej pielęgnacji, poza okresem linienia, kiedy psy te gubią ogromne ilości włosa (uwaga: trzymane w mieszkaniu gubią go niemal zawsze!) , psy o dłuższym włosie trzeba regularnie czesać i szczotkować.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- żywiołowość
- czujność
- łatwość w szkoleniu
- chęć do pracy i szkolenia
- przyjacielskość
- przywiązanie do właściciela
- wesołość
- wszechstronność
- inteligencja
- odporność na zmiany w otoczeniu
ZDROWIE
U białych owczarków szwajcarskich występują te same choroby, co u owczarków niemieckich, jak choćby dysplazja stawów biodrowych (HD), dysplazja stawów łokciowych (ED), i choroba von Willebranda (obniżenie krzepliwości krwi). Z chorób o nieznanej etiologii często stwierdza się u owczarków spondylozę (zwyrodnienie kręgosłupa) i zapalenie trzustki. Jak u wszystkich psów białych, tak i u nich częściej występują różnego rodzaju alergie, zwłaszcza na tle pokarmowym i wywołane przez ukąszenia pcheł. Poza tym są to psy zdrowe, niewymagające i odporne – prawdziwe, jeszcze niezepsute przez hodowców owczarki w starym typie.
WŁAŚCICIEL
Jak widać z tego opisu, biały owczarek szwajcarski nadaje się tylko dla aktywnych ludzi, którzy mają sporo wolnego czasu. Nie jest to pies dla osób starszych i mało sprawnych, natomiast będzie świetnym towarzyszem nastolatków. Szkolenie białego owczarka szwajcarskiego dać może wiele przyjemności, bo psy te uczą się szybko i chętnie, bardzo dobre wyniki osiągają w agility i frisbee. Wykorzystywane są także w ratownictwie i jako przewodnicy niewidomych. Z innymi psami i zwierzętami żyją zwykle w zgodzie, o ile są do nich przyzwyczajone od młodości.
HISTORIA
Gdy w XIX wieku podjęto hodowlę psów w nowoczesnym rozumieniu tego słowa, uwagę hodowców niemieckich zwróciły tamtejsze owczarki z Turyngii, Saksonii i Wirtembergii. Twórcą dzisiejszych owczarków niemieckich był Max von Stephanitz, a ich protoplastą płowo szary, wilkowaty z wyglądu pies, którego von Stephanitz kupił do swojej do swojej hodowli i nadał imię Horand von Grafrath. Wśród rejestrowanych psów znajdowały się także białe i długowłose. Jeden z pierwszych wystawianych owczarków - Greif, był biały, a w hodowli psów tej maści specjalizował się baron von Knigge. Sam Horand dawał w swych licznych miotach szczenięta białe. Jednak w latach 20. zeszłego wieku maść tę uznano za niepożądaną, ale w USA i Kanadzie przetrwała, a w roku 1977 powstało tam stowarzyszenie White German Shepherd International. W tym czasie białe owczarki sprowadzono ponownie do Europy, najpierw do Szwajcarii (1970), potem i do innych krajów. Wobec braku zgody Niemiec na ich uznanie, FCI zaproponowało, aby rejestrować je jako „białe owczarki amerykańsko-kanadyjskie”, na co z kolei nie zgodziły się zainteresowane kraje, twierdząc, jak najsłuszniej, że jest to owczarek niemiecki. Ostatecznie nazwano je białymi owczarkami szwajcarskimi i uznano w roku 1991.
