POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Ten odważny i robiący wrażenie owczarek jest rasą znaną w Polsce. Wykorzystuj się go przeważnie do stróżowania i obrony. W swojej ojczyźnie doceniły go służby policyjne i wojskowe jako psa obronnego.
POCHODZENIE
Rosja
WYGLĄD
Pies duży, mocny, suchy, o masywnym kośćcu i dobrze rozwiniętym umięśnieniu, nieufny wobec obcych.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies do pilnowania stad, stróżowania, także do walk oraz służbowy.
WYMAGANIA
Owczarek środkowoazjatycki jest psem do posiadłości wiejskiej lub domu z dużym ogrodem. W żadnym razie nie można go trzymać w mieszkaniu, a nawet i w podmiejskim domu z małym ogródkiem. Ten pies potrzebuje dużo ogrodzonego terenu, którego będzie pilnował. Suki mają skłonność do ucieczek. Najlepiej zbudować dla niego porządny kojec, w którym mieszkać może i w najgorsze mrozy. Musi mieć wstęp do domu, bo bez kontaktu z ludźmi stanie się nieufny i nietowarzyski. Azjata nie jest psem spacerowym - jest na to zbyt silny, i nigdy nie można mieć pewności, czy kogoś nie zaatakuje, choćby przez nieporozumienie. Psy długowłose trzeba czasem czesać, zwłaszcza w okresie wymiany włosa – dobrze przyzwyczajać je do tego od małego . Owczarek środkowoazjatycki nie jest wybredny, i jak na psa tej wielkości je stosunkowo mało.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- odwaga
- spokojny, zrównoważony i silny charakter
- czujność
- reaktywność
- silny instynkt stróżujący
ZDROWIE
Owczarki środkowoazjatyckie hodowane są od niedawna, a w większości krajów są zupełnie nieznane, stąd niewiele jest danych o specyficznych dla tej rasy chorobach. Najczęstszą przyczyną śmierci jest skręt żołądka. Z mniej groźnych chorób częsta jest dysplazja stawów biodrowych (HD) i entropion – podwinięcie powieki. U starszych psów dość często występują nowotwory układu chłonnego.
WŁAŚCICIEL
Owczarek środkowoazjatycki nie jest psem dla każdego. Potrzebuje zdecydowanego właściciela, który utrzyma psa w żelaznej dyscyplinie, ale nie stosując przemocy – przemoc, pomijając już to, że jest ryzykowna, uczyni z azjaty psa głupio agresywnego i naprawdę niebezpiecznego. Od małego trzeba go zapoznawać z obcymi ludźmi, przynajmniej po to, żeby nie atakował ich od razu. Na szczęście jest to pies mało pobudliwy (znacznie mniej, niż jego kuzyn – owczarek kaukaski) , a nawet dość flegmatyczny, i dopiero podrażniony staje się naprawdę groźny. Nie nadaje się dla osób mało sprawnych, nerwowych, nie dość pewnych siebie. Wobec dzieci w rodzinie jest opiekuńczy, ale ze względu na swą wielkość może być groźny. Na pewno nie można powierzyć go opiece nastolatka, bo do tego psa trzeba mieć sporo doświadczenia. Wobec małych zwierząt jest wręcz opiekuńczy, nie ma natomiast najmniejszych szans na to, aby dorosły azjata mógł mieszkać z innym, większym psem.
HISTORIA
Owczarek środkowoazjatycki to endemiczna rasa psów wywodzących się od doga tybetańskiego, powstała drogą izolacji geograficznej w górach Pamiru, rozprzestrzeniona także w Turkmenii, Tadżykistanie, Uzbekistanie i Kirgistanie. Na tak rozległym obszarze wytworzyły się rozmaite typy lokalne, dopiero obecnie ujednolicane. Hodowla azjatów rozpoczęła się w Związku Radzieckim w utworzonych wówczas kołchozach owczarskich. Szczególne ważną rolę odegrał turkmeński kołchoz Samsonowo. W latach 30. po raz pierwszy psy te pokazano na kliku wystawach psów służbowych. Nazywano je rozmaicie (część tych lokalnych nazw przetrwała do dzisiaj) – ałabajami, wolkodlawami i drokami. W Europejskiej części Związku Radzieckiego owczarki środkowoazjatyckie poznano dopiero w latach 50. zeszłego wieku; centrum hodowli stał się Leningrad. Pierwsze rodowodowe azjaty urodziły się tam w roku 1960. W swej geograficznej ojczyźnie psy te hodowane są obecnie przede wszystkim do walk. W Europie, z wyjątkiem krajów byłego Związku Radzieckiego, Czech, Słowacji, Polski i Węgier rasa ta jest praktycznie nieznana. W Polsce hodowana od końca lat osiemdziesiątych, dzisiaj dość popularna; pytanie, jak wpłynie na tę popularność obowiązujący od 2012 roku zakaz cięcia uszu i ogonów - owczarek środkowoazjatycki z uszami i ogonem wygląda zupełnie inaczej niż bez tego zabiegu.
