POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
W Polsce rasa ta w ogóle jest nieznana. Na świecie zdobywa coraz większe zainteresowanie wśród miłośników psich sportów, ze względu na swoje doskonałe walory użytkowe.
POCHODZENIE
Portugalia
WYGLĄD
Średniej wielkości, kudłaty, szybki i zwinny pies o naturalnym wyglądzie.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies owczarski i sportowy.
WYMAGANIA
Owczarek portugalski jest naturalnym, bezpretensjonalnym, bardzo żywym i szybkim w reakcjach psem, w pełni zachowującym cechy użytkowe. Jest niewymagający, elastyczny, łatwo przystosuje się do rozmaitych warunków. Czy to w mieście, czy na wsi, nie zadowolą go spacery czy bieganie po podwórku – on powinien mieć zajęcie na cały dzień. Jeśli go nie ma, staje się nadpobudliwy, hałaśliwy i niszczycielski. Doskonale sprawdza się w sportach, wymagających szybkości, jak agility i flyball. Pielęgnacja – czesanie i szczotkowanie – powinna być systematyczna, ale nie jest szczególnie trudna, bo pozbawiona podszerstka sierść kołtuni się znacznie wolniej, niż choćby sierść polskiego owczarka nizinnego, poza tym pies jej praktycznie nie gubi. Włos jest na tyle krótki i naturalny, że po spacerze w złą pogodę wystarczy go wytrzeć do sucha i szybko wyszczotkować. Na co dzień zwracać trzeba uwagę na uszy, bo łatwo o ich zapalenie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- inteligencja
- żywiołowość
- chęć do pracy i szkolenia
- przywiązanie do rodziny i przewodnika
- czujność
- tolerancja wobec dzieci i psów
- silny charakter
- instynkt stróżujący
ZDROWIE
W rasie tej problemem jest zapalenie uszu i rozmaitego rodzaju uczulenia, najczęściej na tle pokarmowym. Zdarza się dysplazja stawów biodrowych; innych danych co do występowania chorób uwarunkowanych genetycznie brak.
WŁAŚCICIEL
Owczarek portugalski pasuje do osób aktywnych, które poszukują psa do szkolenia i sportów – niewychowany i niewybiegany będzie trudny do zniesienia. Jest doskonałym towarzyszem starszym dzieci, natomiast dla osób w podeszłym wieku będzie zbyt aktywny. Szkolenie go może przynieść wiele satysfakcji, bo jest to pies bardzo inteligentny i uczy się szybko, ale równie szybko się nudzi, toteż szkolenie musi być urozmaicone. Owczarki portugalskie świetnie sprawdzają się w agility. Psy te bez problemów dogadują się z innymi zwierzętami, natomiast wobec obcych ludzi są nieufne, czasem nawet bardzo. Oddane właścicielowi, mają skłonność do nieodstępowania go ani na chwilę, co może być męczące; w ogóle pies ten jest dość napięty i pobudliwy, od małego trzeba hamować jego szczekliwość i zapewnić staranną socjalizację, bo bez niej będzie wręcz nerwowy i płochliwy.
HISTORIA
Półwysep Iberyjski był już od wczesnego Średniowiecza regionem intensywnej, zorganizowanej hodowli owiec, przepędzanych sezonowo na znaczne odległości. Oprócz dużych mastyfów, strzegących stad przed drapieżnikami, towarzyszyły im małe psy zaganiające, wywodzące się z tej samej grupy, co polskie owczarki nizinne, owczarki pirenejskie i inne kosmate psy owczarskie. Pochodzący z Alentejo owczarek portugalski niewiele różni się od katalońskiego, i podobnie jak on, odkryty został przez kynologów bardzo niedawno. Podejrzewa się, że psy, od których wywodzi się współczesna populacja hodowlana, mają w sobie krew briarda. Oficjalna kynologia okryła je bardzo niedawno, bo dopiero w okresie międzywojennym – wzorzec rasy powstał w roku 1930, a hodowla w nowoczesnym rozumieniu rozpoczęła się w latach 70. zeszłego wieku. Do dzisiaj większość tych owczarków pozostaje w rękach pasterzy, i nie ma żadnych rodowodów, i do dziś dopuszczalne jest wpisywanie takich psów do ksiąg rodowodowych. Rasa ta zachowuje swój pierwotny, bezpretensjonalny styl i jak dotąd nie przerobiono jeszcze owczarków portugalskich na wyfryzowane wystawowe piękności. Owczarki portugalskie stały się znane poza granicami swojej ojczyzny dopiero w latach 80. zeszłego wieku, kiedy to w modę wchodzić zaczęły rozmaite praktyczne, bystre i nadające się do różnych psich sportów rasy, i właśnie do sportu, przede wszystkim do agility, są te psy nielicznie hodowane w Europie. Poza Starym Kontynentem pozostają nieznane. W Polsce jak dotąd mało popularne, z jedną tylko rejestracją w naszej księdze rodowodowej.
