POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Owczarek kataloński jest bliskim kuzynem owczarka pirenejskiego. W Polsce rasa ta jest prawie nieznana.
POCHODZENIE
Hiszpania
WYGLĄD
Średniej wielkości, kudłaty, bezpretensjonalny pies o naturalnym wyglądzie; cechą charakterystyczną są podwójne wilcze pazury (dodatkowe palce na tylnych łapach).
UŻYTECZNOŚĆ
Pies owczarski
WYMAGANIA
Owczarek kataloński jest naturalnym, bezpretensjonalnym, bardzo żywym i szybkim w reakcjach psem, w pełni zachowującym cechy użytkowe. Jest niewymagający, elastyczny, łatwo przystosuje się do rozmaitych warunków, o ile tylko będzie mógł znaleźć ujście dla swego temperamentu. Czy to w mieście, czy na wsi nie zadowolą go spacery i bieganie po podwórku. On powinien mieć zajęcie na cały dzień. Jeśli go nie ma, staje się nadpobudliwy, hałaśliwy i niszczycielski. Doskonale sprawdza się w sportach, wymagających szybkości, jak agility i flyball. Pielęgnacja sierści – czesanie i szczotkowanie – powinna być systematyczna, ale nie jest szczególnie trudna, bo sierść owczarka katalońskiego nie kołtuni się tak szybko, jak choćby sierść polskiego owczarka nizinnego, a ponadto pies ten nie powinien wyglądać na przesadnie wymuskanego. Włos jest na tyle krótki i naturalny, że po spacerze w złą pogodę wystarczy go wytrzeć do sucha i szybko wyszczotkować. Na co dzień zwracać trzeba uwagę na uszy, bo łatwo o ich zapalenie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- zrównoważony, twardy i miły charakter
- aktywność
- inteligencja
- przywiązany do opiekuna
- nieufność wobec obcych
- czujność
ZDROWIE
W rasie tej problemem jest zapalenie uszu i rozmaitego rodzaju uczulenia, najczęściej na tle pokarmowym. Zdarza się dysplazja stawów biodrowych. Innych danych co do występowania chorób uwarunkowanych genetycznie brak.
WŁAŚCICIEL
Owczarek kataloński to pies dla osób aktywnych i stanowczych, które utrzymają go pod kontrolą – niewychowany i niewybiegany będzie trudny do zniesienia. Jest doskonałym towarzyszem starszym dzieci, natomiast dla osób w podeszłym wieku będzie zbyt aktywny. Szkolenie go może przynieść wiele satysfakcji, bo jest to pies bardzo inteligentny i uczy się szybko, ale równie szybko się nudzi, toteż szkolenie musi być urozmaicone. Owczarki katalońskie świetnie sprawdzają się w agility. Psy te bez problemów dogadują się z innymi zwierzętami, natomiast wobec obcych ludzi są nieufne. Oddane właścicielowi, mają skłonność do nieodstępowania ich ani na chwilę, co może być męczące; w ogóle pies ten jest dość napięty i pobudliwy, od małego trzeba hamować jego szczekliwość i zapewnić staranną socjalizację, aby nie był bardzo nieufny wobec obcych.
HISTORIA
Półwysep Iberyjski był już od wczesnego średniowiecza regionem intensywnej, zorganizowanej hodowli owiec, przepędzanych sezonowo na znaczne odległości. Oprócz dużych mastyfów, strzegących stad przed drapieżnikami, towarzyszyły im małe psy zaganiające, wywodzące się z tej samej grupy, co polskie owczarki nizinne, owczarki pirenejskie i inne kosmate psy owczarskie. Oficjalna kynologia odkryła je bardzo niedawno, bo dopiero w okresie międzywojennym – pierwszy raz pierwszy pokazano je na wystawie w Barcelonie w roku 1924, a wzorzec rasy powstał w roku 1929. Poważna hodowla rozpoczęła się zaledwie 40 lat temu. Do dzisiaj większość tych owczarków (wbrew nazwie, występujących w całym kraju) pozostaje w rękach pasterzy i nie ma żadnych rodowodów, i do dziś dopuszczalne jest wpisywanie takich psów do ksiąg rodowodowych. Rasa ta zachowuje swój pierwotny, bezpretensjonalny styl i jak dotąd nie przerobiono owczarków katalońskich na wyfryzowane wystawowe piękności. Rasa ta stała się znana poza granicami swojej ojczyzny dopiero w latach 80. zeszłego wieku, kiedy to w modę wchodzić zaczęły rozmaite praktyczne, bystre i nadające się do różnych psich sportów rasy, i właśnie do sportu, przede wszystkim do agility, psy te są nielicznie hodowane w Europie. Poza nią pozostają nieznane. W Polsce jest ich, jak dotąd, zaledwie kilka.
