POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Wilczarz irlandzki to maskotka Gwardii Irlandzkiej i jest to największa rasa psów.
POCHODZENIE
Irlandia
WYGLĄD
Pies bardzo duży, nie tak masywny, jak dog niemiecki, ale wyraźnie mocniej zbudowany od innych chartów, szlachetny i pełen godności.
UŻYTECZNOŚĆ
Kiedyś pies myśliwski do polowania na wilki i jelenie, dzisiaj do towarzystwa.
WYMAGANIA
„Jagnię w domu, lew w pościgu za zwierzyną” – tak tradycyjnie charakteryzowano tego psa. Dzisiejszy wilczarz jest w małym stopniu chartem, bardziej – molosem. Spokojny w domu, na spacerze także porusza się dość statecznie, od czasu do czasu wpadając w ciężkawy galop, ale może nagle rzucić się w pogoń za kotem. Ze względu na swą wielkość jest psem o sporych wymaganiach – powiedzmy wprost, to pies dla osób zamożnych, dysponujących co najmniej dużym mieszkaniem, i odpowiednim do wielkości psa samochodem. Potrzebuje starannego i dobrego karmienia, zwłaszcza w okresie wzrostu, w tym czasie nie wolno go też zmuszać do intensywnego wysiłku. Sierść trzeba szczotkować, a jeśli komuś zależy, by wilczarz wyglądał elegancko – modelować przez trymowanie.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- wrażliwość
- spokojny i łagodny charakter
- tolerancja wobec dzieci
ZDROWIE
Wilczarz irlandzki, jak i inne olbrzymy, jest rasą zdecydowanie krótkowieczną. Najczęstszymi przyczynami przedwczesnego zgonu są skręt żołądka, złośliwe nowotwory układu limfatycznego (chłoniaki) i osteosarcoma – wysoce złośliwy, szybko rozwijający się nowotwór kości. Inne, nie tak dramatyczne w przebiegu choroby, występujące u tej rasy, to arytmia serca, która u młodych psów może doprowadzić do kardiomiopatii, a u dorosłych do niewydolności serca, ale może też nie dawać żadnych widocznych objawów. U wilczarzy zdarza się dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED), oraz młodzieńcze zapalenie kości (panosteitis).
WŁAŚCICIEL
Potencjalny właściciel wilczarza irlandzkiego musi najpierw dokładnie rozważyć koszty, związane z jego utrzymaniem. Ten wielki pies będzie efektowną ozdobą posiadłości, ale odstraszać może tylko wyglądem, bo z natury jest łagodny i dobrotliwy wobec ludzi (choć już niekoniecznie wobec zwierząt). Bardzo przywiązany do właściciela, ale nie jest przesadnie wylewny ani nie narzuca się swoją obecnością. Nie nadaje się dla osób starszych ani dla dzieci, bo przez swą wielkość i siłę może im zrobić zupełnie niechcący krzywdę. Jest psem dosyć niezależnym, i trzeba to uszanować. Jeśli jest się cierpliwym, można go całkiem nieźle wyszkolić; w żadnym razie nie wolno traktować wilczarza ostro, bo może stać się agresywny.
HISTORIA
„Wielkie psy na wilki” znane były w Irlandii już w czasach celtyckich; są one dalekimi potomkami orientalnych chartów, przystosowanymi do surowego klimatu (sierść) i polowania na grubą zwierzynę (wielkość). Wykorzystywane były też jako psy wojny, a ich posiadanie zastrzeżone było dla irlandzkiej arystokracji; czasami jako dar przesyłano je do Anglii. Tam poznali je Rzymianie, a w roku 391 n.e. rzymski konsul Quintus Aurelius przywiózł kilka do Rzymu, gdzie wzbudziły prawdziwą sensację. W późniejszych wiekach pozostawały przedmiotem pożądania wszystkich władców europejskich, aż po rok 1652, kiedy to Oliver Cromwell , podbiwszy Irlandię, zakazał ich wywozu. Wybicie wilków i zmniejszenie liczby jeleni spowodowały jednak stopniowo całkowity upadek rasy – w początkach wieku XIX psów tych już w Irlandii nie było. Pozostały w podaniach, literaturze i sztuce z dawnych wieków. Dzisiejszy wilczarz irlandzki powstał w II połowie XIX wieku za sprawą kapitana Grahama, i nie stanowi kontynuacji dawnej rasy; jest jej odtworzeniem, dokonanym na podstawie zachowanych wizerunków. Kapitan Graham wykorzystał w tym celu także już nieliczne wówczas szkockie deerhoundy, charty rosyjskie, dogi niemieckie, i być może jeszcze inne rasy. Odtworzone w ten sposób wilczarze po raz pierwszy pokazano na wystawie w roku 1879. Zbiegło się to z początkiem tak zwanego „odrodzenia irlandzkiego”, przez co nowo rasa została przyjęta z prawdziwym entuzjazmem; niebawem trafiła do Wielkiej Brytanii i do USA. W Polsce wilczarze irlandzkie hodowane są od lat 70-tych zeszłego wieku.
