POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Ogar polski to jedna z pięciu rodzimych ras. Ogary są psami gończymi dzisiaj trzymane są głównie jako psy do towarzystwa i rodzinne, w której roli doskonale się odnajdują. Są także bardzo dobrymi psami terapeutycznymi.
POCHODZENIE
Polska
WYGLĄD
Wrażenie ogólne: więcej niż średniej wielkości, mocno zbudowany pies, o wyglądzie sugerującym wytrzymałość, a nie szybkość.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies gończy do polowania na grubą zwierzynę, dzisiaj także do towarzystwa.
WYMAGANIA
Ogar polski jest psem mało wymagającym i bardzo plastycznym – przystosowuje się do rozmaitych warunków, można go trzymać i na wsi, i w mieście, jest bardzo odporny na zimno i niepogodę. Nie jest szczególnie ruchliwy, a na spacerach, które powinny być codzienne, długie, ale niespieszne, trzyma się blisko człowieka; nie ma jednak gwarancji, że nie pobiegnie za zwierzyną lub po świeżym tropie – po jakimś czasie wraca w to samo miejsce. Od małego trzeba go cierpliwie uczyć karności, aby takie wyprawy nie trwały zbyt długo. Jest zdecydowanie niewybredny, sierść nie wymaga pielęgnacji, ale pies gubi ją ciągle, i to w sporych ilościach, wskazane jest więc częste szczotkowanie. Należy często sprawdzać stan oczu i uszu, które łatwo ulegają zapaleniu. Ogary polskie odznaczają się bardzo melodyjnym głosem podczas pogoni za zwierzyną.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie to:
- spokojny i zrównoważony charakter
- towarzyskość
- tolerancja wobec dzieci i innych zwierząt
- brak agresji
ZDROWIE
Jak wskazują dotychczas zebrane dane, ogary polskie wydają się być psami zdrowymi. Choć są duże i dosyć ciężkie, to nie cierpią ani na dysplazję stawów biodrowych (HD), ani na skręt żołądka. Jedynym powszechnie występującym schorzeniem jest entropion – uwarunkowane genetycznie podwinięcie powieki do wewnątrz oka, czego skutkiem jest ciągłe podrażnienie gałki ocznej i stan zapalny. Najczęściej zdarza się u psów z obfitą skórą na głowie, często wymaga zabiegu chirurgicznego.
WŁAŚCICIEL
Ogar polski jest psem dla każdego, komu nie przeszkadza jego ślinienie i gubienie sierści. Jest dobrym, opanowanym psem do towarzystwa, a nieufność wobec obcych czyni z niego dobrego stróża. Wobec dzieci wykazuje wielką cierpliwość i łagodność, a ponieważ jest z natury trochę flegmatyczny, będzie dobrym psem dla osób starszych, które zmusi do długich spacerów. Nawet te ogary, które nigdy nie polują, wykazują silny instynkt psa gończego, potrafią niespiesznie, ale bardzo wytrwale podążać za tropem. Wykorzystywane są do polowania na dziki, jelenie i sarny, w górach także na zające. Mimo, że ogar jest psem myśliwskim, to nie jest w najmniejszym stopniu niebezpieczny dla innych zwierząt domowych, a ponieważ psy te trzymano zawsze w sforach, nie mają też skłonności do awantur z innymi psami.
HISTORIA
Ogar polski to stara rasa psów gończych, łącząca cechy gończych zachodnich – ciężką budowę, luźną skórę i nisko osadzone uszy, i wschodnich, mianowicie gęstą sierść z podszerstkiem. Psy tego typu mogły istnieć w Polsce już w wieku XII, zaś sama nazwa „ogar” pojawia się w Księgach o gospodarstwie, wydanych w roku 1549 w Krakowie. Rok 1608 przyniósł dzieło wyjątkowe, a mianowicie Myślistwo z ogary Jana hrabiego Ostroroga, w którym autor opisuje nie tylko żywienie i układanie ogarów, ale nawet podaje najbardziej stosowne dla nich imiona, w większości odnoszące się do melodyjnego głosu. W XIX wieku ogary cięższego typu hodowano na nizinach, w największej liczbie na Polesiu i Litwie, wyłącznie w celach użytkowych, i tam też przetrwały lata międzywojenne i II Wojnę Światową – po niej ogary znalazły się poza granicami Polski. Sprowadził je ponownie dopiero w 1959 roku pułkownik Piotr Kartawik; do roku 1969, kiedy zginął w wypadku na polowaniu, wyhodował on w swojej hodowli „z Kresów” 21 miotów. Szczenięta umieszczane były u aktywnych myśliwych i selekcjonowane na użytkowość. Wzorzec rasy powstał w roku 1964. W końcu zeszłego wieku ogary zaczęli hodować ludzie, nie zajmujący się myślistwem, i dziś trzymane są one także jako psy do towarzystwa, i powoli zyskują na popularności w tej roli. Poza granicami Polski rasa jest praktycznie nieznana.
