POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Podobnie jak pozostałe odmiany sznaucery wciąż cieszą się popularnością w Polsce, mimo że wcale nie są to łatwe psy, znane z upartego i zadziornego charakteru.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Mały, mocno zbudowany, nawet krępy pies o kwadratowej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies stróżujący i tępiciel gryzoni, dzisiaj trzymany do towarzystwa.
WYMAGANIA
Sznaucer miniaturowy to doskonały pies do towarzystwa, łatwo przystosowujący się do rozmaitych warunków. Może być trzymany zarówno na wsi, jak i w miejskim mieszkaniu. Potrzebuje dużo ruchu i zabawy. Doskonale nadaje się na stróża, jest bardzo czujny (niekiedy nawet do przesady), na wsi może tępić szczury i myszy. Odporny, niewybredny, jedyne, co mu potrzeba, aby wyglądał ładnie, to czesanie raz w tygodniu (brody codzienne) i trymowanie, czyli wyskubywanie sierści na tułowiu. Sznaucer nie wolno strzyc, bo po kilku strzyżeniach włos staje się miękki, wełnisty, i maść traci intensywność.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- inteligencja
- pewność siebie
- wytrwałość
- czujność
- przywiązanie do opiekuna
ZDROWIE
Sznaucery miniaturowe to psy zdrowe, odporne i długowieczne, w dobrej formie dożywają kilkunastu lat. Choroby, do których mają one większą niż przeciętnie skłonność, to kamica pęcherza moczowego i zapalenie trzustki; obydwie wymagają stosowania specjalnych diet leczniczych. Szczególną przypadłością sznaucerów miniaturowych są tak zwane komedony skórne, których przyczyną jest uwarunkowane genetycznie zaburzenie rozwoju mieszków włosowych. An skórze grzbietu pojawiają się zgrubienia – nie powodują one bólu ani swędzenia, o ile nie ulegną wtórnemu zakażeniu. Leczenie polega na stosowaniu specjalnych szamponów, zawierających siarkę i nadtlenek benzoilu. Rzadziej zdarza się uwarunkowany genetycznie niedorozwój nerwu wzrokowego, i zaćma, która może być skutkiem urazu oka, ale czasami bywa wrodzona.
WŁAŚCICIEL
Właścicielem miniaturowego sznaucera może być każdy, od warunkiem, że nie będzie mu przeszkadzała wiecznie mokra broda. Tylko dla ludzi bardzo spokojnych może się okazać zbyt aktywny i absorbujący. Jest to pies pojętny i karny, nie ma skłonności do włóczęgostwa, daje się łatwo ułożyć i szkolić, o ile lekcje są dostatecznie atrakcyjne, bo pies ten szybko się nudzi. Jedynym problemem jest jego hałaśliwość, którą trzeba w porę opanować i nigdy nie zachęcać psa do szczekania. Dobry towarzysz starszych dzieci i osób starszych, jeśli wychowany jest z innymi psami i zwierzętami domowymi, akceptuje je, trzeba tylko w porę opanować właściwą mu zadzierzystość.
HISTORIA
Sznaucery są potomkami dawnych psów wiejskich, z których około XVI wieku powstały tak zwane pinczery stajenne – średniej wielkości krótkowłose lub szorstkowłose psy, których zadaniem było tępienie gryzoni. Kiedy w XIX psy zaczęto trzymać w miastach, do towarzystwa, pinczery bardzo dobrze odnalazły się w tej roli. Celem uzyskania jak najmniejszych osobników, kojarzono je z najrozmaitszymi małymi pieskami, skutkiem czego małe pinczery stanowiły dość zróżnicowane pokrojowo towarzystwo, istniały wówczas nawet i pinczery jedwabistowłose…… Pod nazwą miniaturowych pinczerów szorstkowłosych zadebiutowały sznaucery na wystawie w Hannowerze w roku 1897 (lub 1899 – źródła podają dwie różne daty). Początkowo występowały w różnych odmianach barwnych, i dopiero po przyjęciu wzorca, w którym zapisano, że sznaucer miniaturowy ma być pomniejszoną kopią sznaucera średniego, za jedyne dopuszczalne maści uznano pieprz z solą i czarną. Odmiany czarno srebrna i biała uznano ponownie stosunkowo niedawno. Choć dość popularny, przez długie lata sznaucer miniaturowy pozostawał psem raczej plebejskim, i dopiero ostatnie lata przyniosły mu szerokie uznanie w roli psa wystawowego i do towarzystwa. W Polsce miniatury znane były już w okresie międzywojennym; po II Wojnie pojawiły się u nas ponownie w latach 60tych, i dziś należą do najbardziej popularnych ras.
