POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Sheltie to wspaniały, reprezentacyjny piesek do towarzystwa. Mimo iż przypomina collie nie jest jego wierną miniaturką, szczególnie jeśli chodzi o charakter.
POCHODZENIE
Wielka Brytania
WYGLĄD
Mały, elegancki, długowłosy pies, pomniejszona wersja szkockiego collie
UŻYTECZNOŚĆ
Pies owczarski, dzisiaj hodowany do towarzystwa.
WYMAGANIA
Owczarki szetlandzkie to psy aktywne i inteligentne, potrzebują ruchu i zajęcia. Są karne i pojętne, uczą się szybko i łatwo – wiele psów tej rasy osiąga doskonałe wyniki na konkursach posłuszeństwa i zawodach agility (w wersji mini). Wymagają starannej socjalizacji, bo z natury są dość nieśmiałe; jeśli nie poznają obcych, ruchu ulicznego itp., mogą stać się lękliwe. Potrzebują łagodnego traktowania i sporo ruchu. Potrafią być dość hałaśliwe, dlatego od małego należy zwracać uwagę, aby pies nie szczekał bez potrzeby. Obfita sierść wcale nie wymaga wiele pielęgnacji, wystarczy ją wyszczotkować nie rzadziej niż raz w tygodniu. Tylko w okresie linienia trzeba psa szczotkować i czesać codziennie; zanim włos nie odrośnie, sheltie nie wygląda zbyt pięknie. Pies ten jest niemal zupełnie pozbawiony agresji, łatwo dogaduje się z innymi zwierzętami w domu. Większość sheltie zachowała dobrze rozwinięty instynkt pasienia, co widać na spacerach rodzinnych, gdy pies okrąża idących i denerwuje się, gdy „stado” się rozprasza.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- bystrość
- żywe, pełne temperamentu usposobienie
- czujność
- zdecydowanie
- inteligencja
- przywiązanie do właściciela
- nieufność wobec obcych
ZDROWIE
No co dzień sheltie to pies odporny i zdrowy, niemniej jednak występują u tej rasy choroby, uwarunkowane genetycznie. Poza dysplazją stawów biodrowych (rzadko), zdarza się zwichnięcie rzepki kolanowej i choroba von Willebranda (zaburzenia krzepnięcia krwi). Dwie choroby, typowe dla szetlandów i collie, to tzw. „zespół nosa collie” – nadwrażliwość na promienie UV , skutkiem której jest zapalenie skóry wokół nosa i oczu, połączone z utratą sierści, oraz „anomalia oka collie” (CEA), prowadząca do zmian budowy i funkcji siatkówki oraz nerwu wzrokowego.
WŁAŚCICIEL
Sheltie to pies dla każdej rodziny, czy to w mieście, czy na wsi, łatwo przystosowuje się do rozmaitych warunków życia, niemniej jednak nie powinno się go traktować jako klasycznego psa pokojowego, i zapewnić mu sporo ruchu i zajęcia. Wiele radości da właścicielowi szetlanda szkolenie, z którym poradzi sobie nawet i starsze dziecko; to doskonały pies dla tych dzieci, które chciałyby się trochę popisać umiejętnościami swojego psa. Na wsi można z nim popróbować pasienia owiec lub kaczek. Ze względu na delikatna psychikę pies ten nie nadaje się dla ludzi nerwowych czy agresywnych.
HISTORIA
Położone na północny wschód od Szkocji Wyspy Szetlandzkie przyłączone zostały do niej dopiero w wieku XV; wcześniej silne związki łączyły je ze Skandynawią i stamtąd pochodziły miejscowe, szpicowane psy, które pilnowały owiec przez atakami drapieżnych ptaków (na wyspach nie było innych drapieżników) i zaganiały je do udoju. Od XVIII zaczęli przybywać na wyspy osadnicy ze Szkocji, przywożąc ze sobą swoje owce i psy w typie collie. Tak powstały lokalne, niewielkie psy, przypominające z wyglądu pomniejszone collie. Uzyskanie wyglądu „miniaturowego collie” było celem pierwszego klubu, który powstał w 1908 roku na Wyspach. Klub angielski utworzony został w roku 1914, z tego samego roku pochodzi nazwa rasy i jej pierwszy wzorzec. Dla uzyskania pożądanego typu owczarki szetlandzkie nie raz i nie dwa kojarzono z collie, czego skutkiem jest znaczny rozrzut wielkości, utrzymujący się w tej rasie do dzisiaj. Popularność owczarków szetlandzkich rosnąć zaczęła po II Wojnie Światowej, a dziś są jedną z najpopularniejszych ras w grupie psów pasterskich. W Polsce hodowane od końca lat 60. zeszłego wieku, a ich popularność systematycznie rośnie.
