POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Nie ma chyba drugiej rasy, wokół której narosłoby tak wiele kontrowersji. Jedni uważają ON za „superpsa”, inni twierdzą, że jego walory użytkowe dawno już przepadły. Faktem jest, że psy z linii użytkowych bywają nadpobudliwe, wręcz histeryczne, i nie dość odważne, a do pracy hodowane są linie użytkowe, w typie dawnych, solidnych owczarków.
POCHODZENIE
Niemcy
WYGLĄD
Pies średniej wielkości, suchy, dobrze umięśniony, o wydłużonej sylwetce.
UŻYTECZNOŚĆ
Pierwotnie pies owczarski, później wszechstronnie użytkowy pies policyjny, tropiący, ratowniczy, obrończy, do towarzystwa i rodzinny.
WYMAGANIA
Zupełnym nieporozumieniem jest trzymanie owczarka w miejskim mieszkaniu, bo potrzebuje on tyle ruchu, że przeciętny mieszczuch nie jest w stanie zapewnić. Tu nie wystarczy spacer – dorosły pies powinien codziennie zaliczyć parokilometrową przebieżkę, na przykład przy rowerze, wtedy będzie w domu spokojny. Z drugiej strony na pewno nie służy mu bezczynne siedzenie w kojcu, gdzie daje się we znaki jego hałaśliwość. Tym psem trzeba się po prostu stale zajmować, trenując go i szkoląc. Szkolenie w zakresie Psa Towarzyszącego to minimum, którego potrzebuje każdy owczarek. Trzymany w domu z ogrodem będzie bardzo dobrym stróżem, a po wyszkoleniu – obrońcą. Sierść odmiany normalnowłosej nie wymaga specjalnej pielęgnacji, poza okresem linienia, kiedy gubią ogromne ilości włosa (uwaga: trzymane w mieszkaniu gubią go niemal zawsze!), psy o dłuższym włosie trzeba regularnie czesać i szczotkować.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- zrównoważony i twardy charakter
- pewność siebie
- przywiązanie do opiekuna
- łagodność
- czujność
- inteligencja
- łatwość w szkoleniu
- odwaga
- ciętość
ZDROWIE
Jeśli chodzi o choroby, uwarunkowane genetycznie, to jest ich u owczarków sporo, ale nie należy odnieść mylnego wrażenia, że są to psy tak bardzo „genetycznie obciążone” . Po prostu jest ich na tyle dużo, że są najczęściej badane. Do niedawna największym problemem w rasie była dysplazja stawów biodrowych, ale dzięki selekcji udało się jej występowanie mocno ograniczyć; występuje też dysplazja stawów łokciowych, i choroba von Willebranda (obniżenie krzepliwości krwi). Z chorób o nieznanej etiologii często stwierdza się u owczarków spondylozę (zwyrodnienie kręgosłupa) i zapalenie trzustki.
WŁAŚCICIEL
Jak widać z tego opisu, owczarek niemiecki nadaje się tylko dla aktywnych ludzi, którzy mają sporo wolnego czasu. Nie jest to pies dla osób starszych, ani dla dzieci. Psy z linii użytkowych sprawdzają się w każdej pracy: tropieniu , ratownictwie górskim i gruzowym, pracy patrolowej i węchowej, oraz jako przewodnicy niewidomych. Najrzadziej wykorzystywane są dzisiaj w tradycyjnej roli pasterzy owiec.
HISTORIA
Za przodka europejskich psów owczarskich uznaje się pochodzącego z epoki brązu Canis familiaris matris optimae, którego szkielety znajdowano w różnych miejscach Europu i Azji. Z czasem rozwinęły się z niego rozmaite lokalne odmiany psów gospodarskich, w Niemczech nazywanych ogólnie „hovawartami”, i owczarskich. Gdy w XIX wieku podjęto hodowlę psów w nowoczesnym rozumieniu tego słowa, uwagę hodowców niemieckich zwróciły tamtejsze owczarki z Turyngii, Saksonii i Wirtembergii. Twórcą dzisiejszej rasy stał się Max von Stephanitz, a jej protoplastą płowo szary, wilkowaty z wyglądu pies, którego von Stephanitz kupił do swojej do swojej hodowli, nadał imię Horand von Grafrath, i zarejestrował pod numerem 1 w założonej właśnie księdze rodowodowej nowej rasy. Do dzisiaj wyrocznią we wszystkich sprawach, dotyczących owczarków niemieckich, pozostaje niemiecki klub założony w roku 1899. Do szybkiej kariery owczarków niemieckich przyczyniła się obie wojny światowe, w których psy te sprawdziły się w rozmaitej pracy. To najliczniej hodowana i najbardziej rozpoznawalna rasa na świecie (i jak żadna inna przyczyniła się do jego zapełnienia mieszańcami), występująca dzisiaj w kilku typach: wystawowym, użytkowym, amerykańskim i brytyjskim.
