POPRZEDNIĄ RASĘ ZOBACZ
NASTĘPNĄ RASĘ
WRAŻENIA OGÓLNE
Lundehund cechuje się kilkoma osobliwościami budowy: ma po 2 dodatkowe place na każdej łapie, budowa odcinka szyjnego kręgosłupa pozwala na odchylanie głowy do tyłu, tak, że wierzchem nosa dotyka pleców, co pozwala mu na dokonywanie obrotów w rozpadlinach skalnych, w których gnieżdżą się maskonury. Uszy może lundehund nie tylko składać płasko na głowie, ale i zamykać kanał uszny, aby nie dostawał się do niego piasek czy woda.
POCHODZENIE
Norwegia
WYGLĄD
Niewielki pies w typie szpica, lekki, o wydłużonych proporcjach. Charakterystyczna jest dla niego szeroka, tocząca akcja kończyn przednich.
UŻYTECZNOŚĆ
Pies myśliwski, dzisiaj trzymany do towarzystwa.
WYMAGANIA
Lundehundy mają cechy psów prymitywnych, takie jak silnie rozwinięty instynkt sfory (najlepiej jest więc mieć kilka lundehundów), znaczenie terytorium i kopanie. Są bardzo plastyczne, i przystosowują się do rozmaitych warunków życia – służy im zabawa, długie spacery i sport, ale jeśli akurat nie masz na to czasu, to chętnie posiedzą razem z tobą na kanapie, i nawet, jeśli stan taki potrwa dłużej, to nie zdemolują mieszkania z braku zajęcia. Bardzo lubią zabawy, a bawią się trochę po kociemu, używając przednich łap. Są dobrymi, często nawet zbyt hałaśliwymi stróżami. Nie potrzebują żadnej specjalnej pielęgnacji, poza szczotkowaniem, bo sierść gubią przez cały rok.
CHARAKTER
Cechy pożądane w danej rasie:
- żywy charakter
- czujność
- przywiązanie do właściciela
- nieufność wobec obcych
ZDROWIE
Na temat zdrowia lundehundów niewiele jeszcze wiadomo, ale w tak małej i spokrewnionej populacji pewne choroby są nieuniknione. Przedmiotem największego zmartwienia hodowców jest tak zwany „zespół lundehunda”, słabo poznana choroba, w której dochodzi do wycieku źle przyswajanych aminokwasów i innych składników odżywczych z jelita cienkiego. Objawy pojawiają się u psów przed ukończeniem roku ; choroba nie jest bezpośrednio śmiertelna, ale chore psy są chude, osowiałe, i żyją krócej. Niektórzy uważają, że cierpią na nią wszystkie lundehundy, ale u części przebiega ona w sposób niezauważalny. Leczenie jest tylko objawowe.
WŁAŚCICIEL
Właściciel lundehunda musi się liczyć z pewnym prymitywizmem tego psa, przejawiającym się w kopaniu i zakopywania jedzenia w różnych miejscach ogrodu, przeszukiwaniu ogrodu, w którym znajduje najrozmaitsze, z punktu widzenia właściciela mało apetyczne kąski – robaki, martwe żaby i różną padlinę. Ma on silny instynkt myśliwski, poluje na ptaki i myszy. Lundehundy są bardzo hałaśliwe, i psa od małego trzeba do tego zniechęcać. W kontaktach z właścicielem przymilny, będzie doskonałym towarzyszem osób starszych, natomiast nie nadaje się dla dzieci, bo lubi spokój. Są to psy inteligentne, i przy zachowaniu cierpliwości można je wiele nauczyć, ale lekcje muszą być niedługie i urozmaicone, bo szybko się nudzą.
HISTORIA
Przyjmuje się, że nordyckie szpice pasterskie i myśliwskie są potomkami łajek, które na Półwysep Skandynawski przywędrowały z plemionami z Uralu mniej więcej 5000 lat temu. Z czasem rozwinęły się z nich różne typy użytkowe, różniące się też wielkością i wyglądem. Pierwsze w zmianki o polującym na gnieżdżące się rozpadlinach skalnych klifów maskonury psie z archipelagu Lofotów pochodzą z XVI wieku, ale psy te żyły tam pewnie znacznie wcześniej. W książce biskupa Bergen, wydanej w roku 1753, czytamy: Na Roest i Vaeroy, gdzie łapanie ptaków jest najbardziej popularne, każdy chłop trzyma 12, 14, a nawet i 20 psów. W połowie XIX wieku uznano, że więcej maskonurów złapie się w sieci, a z czasem, w miarę względnego bogacenia się chłopów, polowania przestały mieć życiowe znaczenie, toteż i populacja psów zmniejszyła się znacznie. Uwagę kynologów na tę wymierającą rasę próbował zwrócić w 1925 roku Sigurd Skaun, w artykule w czasopiśmie dla myśliwych, ale bez echa. Dopiero w kilka lat później artykuł ten przeczytała Eleanor Christie. Nie bez trudu udało się jej zdobyć kilka psów od rybaka Monrada Mikalsena z Mastad na Vaeroy, i z nich wyhodowała w 1940 roku pierwszy miot poza Lofotami. Klub hodowców powstał w roku 1962. Rasa ta uzyskała w Norwegii status „pomnika przyrody”. Liczbę lundehundów na świecie ocenia się na niewiele więcej, jak 1000 osobników, z czego tylko mniej niż połowa żyje w ojczyźnie.
