W schorzeniach nerek dieta jest zarówno lekarstwem, jak i potencjalnym zagrożeniem dla zdrowia psa. Ważne jest, aby zdawać sobie sprawę, które składniki diety mogą pomóc naszemu psu łatwiej radzić sobie ze szkodliwym dla nerek kwasem szczawiowym.
Źródło: Shutterstock
Pirydoksyna (witamina B6)
Aminotransferaza alanino-glioksylanowa (AGT) jest katalizowana przez witaminę̨ B6, dlatego też codzienne przyjmowanie pirydoksyny może prowadzić́ do zmniejszenia, a nawet całkowitej normalizacji wydalania kwasu szczawiowego w moczu. Ponieważ nawet niewielka redukcja wydalania kwasu szczawiowego powoduje znaczną poprawę̨ stanu zdrowia i samopoczucia składnik ten bezwzględnie musi być obecny w diecie. Źródłami witaminy B6 w diecie psa czy kota są przede wszystkim produkty zbożowe z pełnego przemiału, otręby czy płatki zbożowe.
Inhibitory wątrobowej syntezy kwasu szczawiowego
W ostatnich latach próbuje się znaleźć sposoby blokowania wątrobowej (nad)produkcji kwasu szczawiowego. Wykorzystuje się zjawisko hamowania syntezy kwasu szczawiowego przez cysteinę. Proces ten zachodzi poprzez tworzenie związków cysteiny z kwasem glioksalowym, będących odpowiedzialnych za efekt końcowy. Cysteina należy do endogennych aminokwasów, których dobrym źródłem są przede wszystkim produkty zbożowe, niezbyt dobrymi źródłami cysteiny są natomiast mięso i jego przetwory.
Bakterie rozkładające kwas szczawiowy
Czynnikiem, który wydaje się skuteczną metodą zwiększającą utylizację endogennego kwasu szczawiowego są bakterie zasiedlające przewód pokarmowy wśród których na szczególną uwagę zasługują bakterie probiotyczne. Na podstawie obserwacji losów kwasu szczawiowego w organizmie człowieka można wskazać bakterię, które jest odpowiedzialna za metabolizowanie kwasu szczawiowego. Oxalobacter formigenes jest Gram (-), bezwzględnie beztlenową bakterią, która zwykle od 5 roku życia człowieka zasiedla przewód pokarmowy u 70-80% społeczeństwa. Występuje ona nie tylko u ludzi ale również u przeżuwaczy i zwierząt domowych. W następstwie rozkładu kwasu szczawiowego w jelitach przez Oxalobacter powstaje dwutlenek węgla i formian, który podlega dalszemu metabolizmowi lub jest wydalany wraz z kałem. Spekuluje się na temat wysokiego przeznabłonkowego gradientu stężeń kwasu szczawiowego w enterocytach i związaną z tym możliwością̨ jelitowej eliminacji endogennie produkowanego kwasu szczawiowego. Inną bakterią, która rozkłada kwas szczawiowy jest Enterococcus faecalis, który posiada prawdopodobnie aż trzy enzymy rozkładające kwas szczawiowy i w porównaniu do bakterii Oxalobacter wykazuje wyraźniejsze działanie degradujące szczawiany. Dotychczas jednak nie przeprowadzono na ten temat szerzej zakrojonych badań i jak dotąd brak jest dobrze udokumentowanych badań z tą bakterią.
Grupą mikroorganizmów naturalnie bytujących w przewodzie pokarmowym, które pełnią szereg pozytywnych działań są bakterie kwasu mlekowego z rodziny Lactobacillus. Uważa się, że pałeczki Lactobacillus mają istotny wpływ na rozkład kwasu szczawiowego a liczne badania wykazały zmniejszanie się wydalania kwasu szczawiowego w moczu pod wpływem doustnych preparatów zawierających te bakterie. Cenne jest także – przy tej okazji -wskazanie na inne prozdrowotne efekty oddziaływania probiotyków: zwiększona wartość odżywcza (lepsze trawienie, zwiększona absorpcja związków mineralnych i witamin); ochrona przewodu pokarmowego przed infekcjami; wzmocnienie systemu immunologicznego; redukcja stanów zapalnych; ochrona przed nowotworami; aktywność antyalergiczna; regulacja perystaltyki jelit czy ochrona przed demineralizacją kości.
