Przegięte rasy

Krzyżowanie psów w obrębie własnych ras w nadziei na egzemplarz 'idealny", praktykowano od dawna. Jednak w pewnym momencie został przekroczony punkt krytyczny i doszło do utraty różnorodności genetycznej w obrębie poszczególnych ras. Jednym słowem - krzyżowanie w obrębie jednej rasy powodowało więcej chorób i wad, niż korzyści i specjalnych cech. Sytuacja ta pogłębiła się jeszcze bardziej w momencie, kiedy popularna stała się koncepcja psów tzw. czystej rasy. Hodowla psów stała się bardziej selektywna, ponieważ zaczęto większą uwagę zwracać nie tylko na cechy behawioralne, ale także na cechy fizyczne każdego psa. Grupa genowa, wykorzystywana w hodowlach, ograniczona została do bardzo małych grup, blisko spokrewnionych osobników.

Co więcej, niektórym hodowcom zależało na eksponowaniu skrajnych cech różnych ras. Jak łatwo się domyślić, efekt był taki, że niektóre rasy psów do dziś odczuwają negatywne rezultaty takiej hodowli. Przykładem mogą być zaburzenia oddychania u buldogów i mopsów, spowodowane barychycefaliczną czaszką (tzw. krótkogłowość) lub urazy kręgosłupa u jamników, będące wynikiem zbyt długiego tułowia.

Ma to także przełożenie na dziedziczność chorób w obrębie danej rasy, w stosunku do ogólnej populacji psów. Przyczyną większości z nich jest ograniczona pula genowa.

Pozytywnym jest fakt, że coraz więcej stowarzyszeń skupiających profesjonalnych hodowców stara się zidentyfikować i walczyć z wadami genetycznymi u swoich ras. Ustalane są także specjalne zasady, które mają na celu wyeliminowanie chorych osobników z udziału w hodowli. Pozostało jednak jeszcze sporo do zrobienia i na pewno minie jeszcze wiele lat zanim będziemy mogli ogłosić ostateczny sukces w tej kwestii. O ile sytuację niektórych ras da się w ogóle naprawić.