Młodzieńcze zapalenie kości (enostoza) to choroba, o której warto aby każdy właściciel dużego psa wiedział. Jest chorobą młodych psów, w wieku 4-12 miesięcy a przyczyna choroby nie jest znana. Objawy choroby pojawiają się nagle a pies z dnia na dzień przestaje chodzić. Jakiego leczenia wymaga i jak w tym trudnym okresie opiekować się pupilem?
Źródło: Shutterstock
Młodzieńcze zapalenie kości (enostoza) jest chorobą młodych psów, dużych ras i w dodatku szybko rosnących. Predysponowane są: owczarki niemieckie, owczarki kaukaskie, teriery rosyjskie, sznaucery olbrzymy, rottweilery, wilczarze, mastiffy. Zwykle pierwsze niepokojące objawy pojawiają się w wieku 4 – 12 miesięcy. Objawy schorzenia mogą dać o sobie znać w bardziej zaawansowanym wieku jak to ma miejsce u ras późno dojrzewających. Samce chorują częściej niż samice.
Przyczyna choroby nie jest zbyt jasna. Przypuszcza się, że może to być wynikiem zaburzeń metabolicznych, zaburzeń hormonalnych, czynników infekcyjnych itp. Jednoznacznie jednak nie został ustalony czynnik etiologiczny choroby. Objawy enostozy pojawiają się nagle. Pies z dnia na dzień przestaje chodzić. Jeśli nawet podejmuje próbę chodzenia to sprawia mu ono duży ból, co przekłada się na kulawizny kończyn. Niekiedy silna kulawizna dotyczy jednej kończyny, co sugeruje, że powodem był uraz mechaniczny. Poza badaniem klinicznym podejrzanego o młodzieńcze zapalenie kości psa rozstrzygające znaczenie ma badanie RTG.
Psy dotknięte chorobą wykazują dużą tkliwość trzonów kości długich. Przy próbach omacywania i uciskania kości stanowczo bronią się. Stosunkowo często ale powoli, kulawizny i ból samoistnie ustępują. Jednakże wkrótce pojawiają się znowu i to w zupełnie innej łapie. Takie nawroty choroby a raczej nawroty zaostrzonych objawów choroby mogą powtarzać się co 3 tygodnie. Po podaniu preparatów przeciwzapalnych, przeciwbólowych oraz wspomagających zanikają. Choremu zwierzakowi trzeba zapewnić maksymalny spokój, unikać forsownych spacerów i wysiłku.
Warto by właściciel psa wiedział o tym, że choroba całkowicie samoistnie zostanie opanowana, kiedy pies zakończy swój fizjologiczny wzrost, a schorzenie nie pozostawi po sobie śladu.
