Jak wilki przebrały się za psy

Chociaż nazwa gatunkowa wilka szarego wyraźnie opisuje, jakie powinien mieć ubarwienie,  tak naprawdę kolor jego sierści różni się w zależności od miejsca, które zamieszkuje. Szara barwa na sierści wilka występuje tylko na środku kontynentu Europejskiego. Na północy wilki mają jaśniejszą sierść, a w Ameryce Północnej można spotkać osobniki całkowicie czarne. Greg Barsh ze Stanford University w Stanach Zjednoczonych założył, że czarny kolor sierści może pochodzić od wspólnego przodka psów i dzisiejszych wilków. Wyniki jego badań okazały się znacznie bardziej zaskakujące. Analizując różnice między kodem genetycznym różnych populacji wilków, naukowcy ze Stanford doszli do wniosków, że wilki z czarnym futrem, dającym im dodatkową przewagę w środowisku, odziedziczyły tą cechę tysiące lat temu – od psów towarzyszącym rdzennym mieszkańcom Ameryki.

Trochę psa w wilku, trochę wilka w psie

– Z reguły myślimy o udomowieniu jako o zjawisku, które ma na calu osiągnięcie korzyści przez człowieka. Z tego powodu byliśmy zaskoczeni odkryciem, że domowe zwierzęta mogą swoimi genami wspomóc gatunki żyjące w środowisku, z którego one same zostały zabrane – tłumaczył Barsh w rozmowie z pismem uniwersyteckim. Kynolodzy uważają, że psy, które dziś żyją w Ameryce są potomkami wyłącznie europejskich ras. Naukowców ze Stanford dodatkowo więc fascynuje fakt, że cząstka wymarłych, amerykańskich psów może wciąż żyć w kodzie genetycznym wilka.

Badania Grega Barsha kontynuowała jego dawna studentka, Tovi Anderson, dziś pracująca na Uniwersytecie Kalifornijskim. Anderson rozpoczęła obserwacje wilków z Parku Narodowego

Yellowstone w Stanach Zjednoczonych. Pobrała tam materiał od ponad dwustu szarych i czarnych wilków oraz od 40 osobników z północy Kanady. Anderson nie tylko potwierdziła podobieństwa w kodzie genetycznym psów i wilków, ale także odkryła, że cecha czarnej sierści jest dominująca. Innymi słowy gen nadający czarny kolor wilczym kudłom wypiera inne barwy. Wilki o innego koloru sierści były zaś całkowicie pozbawione tej mutacji. Badaczka zaczęła więc szukać źródła takiego stanu rzeczy.

A co było wcześniej?

Zespół Anderson, porównując wyniki różnych testów genetycznych określił, że mutacja została przekazana wilkom przez psy od 10 do 15 tysięcy lat temu. Czyli dokładnie w tym samym czasie, kiedy do Ameryki Północnej, przez Cieśninę Beringa dotarli pierwsi ludzie. Towarzyszące im psy miały swoje charakterystyczne umaszczenie zapisane w genach przynajmniej od 40 tysięcy lat. Według Anderson, dzięki temu psy łatwiej wchodzą w relacje z wilkami w Ameryce niż w Europie. Niestety, aktualnie badania nad psio-wilczą przeszłością natrafiły na ślepy zaułek. Badacze nie są w stanie odpowiedzieć na pytanie, czy jakiekolwiek czarne wilki istniały przed udomowieniem psa.

A mówi się, że to pies pochodzi od wilków...