Herpeswirusy są bardzo rozpowszechnione w środowisku. Wywołują one objawy chorobowe o różnym natężeniu u wielu gatunków zwierząt, a także człowieka. U nas są one odpowiedzialne za m. in. opryszczkę i ospę wietrzną. Herpeswirus typu 1 przyczynia się do śmierci szczeniąt w pierwszych trzech tygodniach życia. Powoduje u nich wielonarządowe zaburzenia o gwałtownym przebiegu. Starsze zwierzęta na ogół nie chorują, ale za sprawą wirusa mogą pojawić się u nich problemy w rozrodzie.
Źródło: shutterstock
Wirus jest zaraźliwy tylko dla innych psów. Ludziom ani innym zwierzętom domowym nie grozi. Szczenięta zarażają się od innych chorych lub bezobjawowych osobników swojego gatunku. Mogą ulegać zakażeniu od matki jeszcze w macicy, a po porodzie także od innych psów w ich otoczeniu. Jeśli suka zostanie zakażona w ostatnich tygodniach ciąży dochodzi do ronień lub rodzą się słabe szczenięta. Noworodki nie mają jeszcze w pełni rozwiniętych mechanizmów obronnych organizmu. Nie potrafią nawet regulować temperatury swojego ciała przez pierwsze kilkanaście dni. Wirus namnaża się w wielu tkankach i powoduje zmiany martwicowe. Śmierć następuje w krótkim czasie od zakażenia. Jeżeli suka miała w przeszłości styczność z zarazkiem, jej organizm wytwarza przeciwciała, które następnie chronią także młode w początkowym okresie życia. U małych nie występują wtedy objawy choroby.
Przeważnie chorują całe mioty. Najgwałtowniej choroba przebiega w hodowlach zaniedbanych, u niedożywionych, zarobaczonych zwierząt przebywających w zimnym otoczeniu. Noworodki mogą padać bez wcześniejszych objawów. W wieku około 2 tygodni może pojawić się uogólnione osłabienie i wyciek z nosa. Małe nie chcą ssać, piszczą. Mogą wymiotować lub oddawać luźny kał. Bywa, że dokładają się objawy neurologiczne (wiosłowanie kończynami, otępienie). U starszych psów herpeswirus wywołuje zakażenia układu oddechowego lub zmiany pęcherzykowe na narządach rozrodczych, które mijają samoistnie. Przebieg choroby jest u nich łagodny, gdyż pojawiająca się gorączka niszczy wirusa.
Nie istnieje leczenie przyczynowe, można próbować jedynie łagodzić objawy. Powinno się zapewnić noworodkom ciepło, podawać płyny i glukozę w formie kroplówek dożylnych oraz wzmacniające witaminy. Możliwe jest także zastosowanie surowicy od psów, które przeszły zakażenie (podajemy w ten sposób przeciwciała skierowane przeciwko wirusowi), jednak musi to nastąpić we wczesnym etapie choroby. Nawet jeśli szczeniętom uda się przeżyć, mogą u nich rozwinąć się zaburzenia wynikające z uszkodzenia mózgu i narządów wewnętrznych. Suki i psy przeznaczone do rozrodu warto badać pod kątem zakażenia herpeswirusem psów. Miejsce przebywania psów należy czyścić zwykłymi, domowymi środkami dezynfekującymi, gdyż zarazek jest bardzo wrażliwy na ich działanie. Szybko ginie w środowisku, więc znaczenie ma raczej tylko bezpośredni kontakt zwierząt. Dla suk ciężarnych dostępna jest skuteczna szczepionka.
