Autoagresja

Co się dzieje, gdy nasz własny organizm traktuje zdrowe komórki jakby były chore? Choroby skóry, zmiany w sierści, bolesne pęcherze - choroby autoagresywne u zwierząt, podobnie jak u ludzi, powodują cały zestaw objawów.

Źródło: Shutterstock

Autoagresja jest zjawiskiem polegającym na działalności organizmu skierowanej przeciwko antygenom własnych komórek. Prościej mówiąc: organizm niszczy swoje komórki i tkanki za pomocą własnego układu odpornościowego.

Wyróżniamy wiele chorób u psów i kotów o podłożu autoagresywnym. Niektóre z nich zlokalizowane są w obrębie nosa, małżowin usznych i warg. Najczęściej występującą chorobą autoagresywną jest pęcherzyca liściasta. W początkowym przebiegu choroby wokół nosa, oczu w warg pojawiają się pęcherzyki, które po pewnym czasie pękają dając obraz owrzodzeń. Towarzyszy temu brak apetytu zwierzęcia, apatia i podwyższona temperatura. Choroba dotyka takich ras psów jak: akita, doberman, jamnik, border collie, nowofunland i labrador.       

Natomiast pęcherzyca rumieniowata charakteryzuje się symetrycznymi rumieniowatymi zmianami skóry okolicy małżowin usznych i mózgowioczaszki. Szczególnie silnie objawy choroby manifestują się latem na skutek działania promieni słonecznych. Cierpią na nią głównie owczarki niemieckie i owczarki szkockie.

Z kolei pęcherzyca zwykła objawia się wystąpieniem krost, pęcherzy i nadżerek w miejscach przejścia skóry w błonę śluzową. Dotyczy to nosa, warg, powiek, napletka a nawet odbytu. Pęcherzyca tego typu nie wykazuje predyspozycji rasowych i jest niestety nieuleczalna.

Pęcherzyca bujająca objawia się nadmiernym bujaniem naskórka wraz ze zmianami brodawkowatymi. Częstokroć zmiany spotyka się na małżowinach usznych.

Natomiast toczeń rumieniowaty ogniskowy nasila się w słonecznych okresach roku. Zmiany dotyczą zwykle twarzoczaszki. Pojawiają się wzdłuż nosa, wokół oczu i małżowin usznych. Skóra staje się zaczerwieniona ulega nadmiernemu łuszczeniu pokrywa się nadżerkami, owrzodzeniami i strupkami.

U kotów spotkać można tzw. zespół eozynofilowy składający się z: tarczki eozynofilowej. W schorzeniu tym zmiany zlokalizowane są na brzuchu i wewnętrznej powierzchni ud. Zajęta chorobą skóra staje się zaogniona, wyniesiona lekko ponad fizjologiczną powierzchnię, zmienia ona też zabarwienie na żółtopomarańczowe.

Kolejne schorzenie to ziarniniak eozynofilowy, który charakteryzuje się wystąpieniem guzków przeistaczających się we wrzody na terenie jamy ustnej i tylnych łap.

Wreszcie wrzód eozynofilowy najczęściej umiejscowiony na górnej wardze, gdzie skóra staje się zaczerwieniona, zmacerowana, wyniesiona i wilgotna.

Chorób tła autoimmunologicznych u psów i kotów jest znacznie więcej. Dość wspomnieć tu o Zespole Voght - Koranaghi – Harada, nużliwości mięśni, zapaleniu wielomięśniowym, eozynofilowym zapaleniu mięśni, toczniu rumieniowatym układowym, reumatoidalnym zapaleniu stawów oraz o niedokrwistości autoimmunologicznej.

Leczenie wymaga ścisłej diagnozy polegającej nie tylko na badaniu klinicznym, badaniach krwi, wykonaniu testów alergicznych, ale głównie na badaniu histopatologicznym. Niestety leczenie jest długofalowe i częstokroć wymaga podawania leków przez całe życie zwierzęcia.