Do Rasopedii
Wikipedia
Wrażenie ogólne:
Pies mały i zwinny, pięknie poruszający się z imponującym włosem i wysoko noszonym ogonem. Krótki pysk i szeroko rozstawione oczy nadają mu zabawny, figlarny wygląd.
Pochodzenie:
Japonia
Wygląd:
Psy osiągają wysokość w kłębie 25 cm., suki są mniejsze. Masa ciała 1,8-3,2 kg. Włos prosty i długi, jedwabisty. Tułów i nogi silnie owłosione, na uszach i szyi, ogonie i udach włos tworzy obfite pióra. Umaszczenie białe z czarnymi lub rdzawoczerwonymi, symetrycznie rozmieszczonymi na głowie (dookoła oczu, na uszach) i tułowiu łatami. Duża głowa z wyraźnie zaznaczonym stopem, krótka i szeroka kufa, szeroko rozstawione, duże, czarne oczy, długie i bujnie porośnięte włosem uszy. Klatka piersiowa głęboka, wyraźnie podkasany brzuch. Ogon noszony nad grzbietem
Użyteczność:
Psy ozdobne i do towarzystwa. Wyhodowane, aby umilać czas ludziom, doskonale pełnią tę funkcję po dziś dzień. Chiny mogą również uprawiać psie sporty, czy po odpowiednim przeszkoleniu pracować jako psi terapeuci.
Cechy charakterystyczne:
Chiny są bardzo czystymi psami, potrafią myć się łapkami jak koty, podobnie jak one lubią spać na kolanach zwinięte w kłębek, siedzieć na parapecie w oknie, można je również nauczyć korzystania z kuwety (nigdy nie należy jednak zastępować tym niezbędnych psu spacerów).
Wymagania:
Chin japoński wymaga łagodnego, lecz konsekwentnego traktowania. Socjalizację piesków należy zacząć w wieku szczenięcym, izolowane od innych psów i świata zewnętrznego szybko mogą stać się lękliwe. Chiny bardzo cenią sobie kontakt z opiekunem, potrzebują umiarkowanej ilości ruchu, mogą mieszkać w małym mieszkaniu. Na spacery należy je wyprowadzać na delikatnej obroży i lekkiej smyczy, ze względu na ryzyko powodowania wad postawy- szelki nie są polecane. Chiny są bardzo wrażliwe na upały, zatem ich spacery w gorące dni należy ograniczyć do minimum (na dłuższe przechadzki warto wybrać ranek lub wieczór). Te małe pieski mają skłonności do tycia, dlatego umiarkowany, lecz codzienny ruch jest niezbędny, tak samo jak regularne pory karmienia, dzielenie dziennych porcji na dwie- trzy mniejsze, nie przekarmianie łasych piesków. Japoński Chin nie wymaga nadmiernej pielęgnacji, linienie nie jest bardzo obfite, a włos łatwo się sprząta. Szczotkowanie kilka razy w tygodniu i rzadkie kąpiele (tylko w razie konieczności) w zupełności wystarczą, by utrzymać sierść psa w dobrym stanie. Zaleca się codziennie przemywać, wrażliwe oczy china i ich okolice.
Charakter:
Pies wesoły i towarzyski. Bardzo mocno przywiązany do domowników, lubiący pieszczoty i zabawy. Chiny japońskie są bystre i inteligentne, z natury posłuszne, nadają się dla rodzin z dziećmi czy osób starszych. Pieski są bardzo cierpliwe i delikatne, ale również czujne i psotne. Dobrze znoszą kontakty z innymi zwierzętami, mogą mieszkać z innym psem, kotem, czy gryzoniem. Są łagodnymi towarzyszami dzieci, nie wymagają wiele ruchu, łatwo przystosowują się do zmiennych warunków (dobrze znoszą przeprowadzki, podróże, wyjazdy- pod warunkiem, że są razem z opiekunem).
Zdrowie:
Chiny są zdrowymi. długowiecznymi- dożywają nawet 16 lat- psami. Latem należy uważać na przegrzanie, natomiast niskie temperatury psy znoszą dobrze. Mogą cierpieć na zwichnięcia rzepek kolanowych, schorzenia oczu tj. katarakta, podwinięcie powieki, nadmierne wysuszenie oka, schorzenia serca, czy nadwrażliwość na środki znieczulające (narkozę).
Idealny właściciel:
Historia:
Słowo „Chin” wywodzi się podobno od „Tsien”, co po chińsku oznacza pies. Jedna z z wielu teorii na powstanie China mówi, że to właśnie chiński cesarz podarował pieski cesarzowi japońskiemu. Stąd bierze się ich podobieństwo z krótkonosymi psami chińskimi, tj. pekińczyk. Chiny traktowane były w Japonii bardzo dobrze (analogicznie do pekińczyków w Chinach): tylko arystokracja mogła je hodować, psy trzymano w klatkach z bambusa, kobiety nosiły je w rękawach swych szat, żywiono je wegetariańsko. Zwierzęta te były bohaterami baśni i obrazów. Za ich kradzież można było stracić życie, bowiem Chin był narodowym skarbem. W Europie pierwsze Chiny pojawiły się w XIX wieku, przywiezione tu jako prezenty dla królowej Wiktorii, czy cesarzowej Augustyny. Pierwsze hodowle powstały w Austrii, a do Polski sprowadzono je dopiero w 1977 roku.
